Column: Hirschi als lul en geldwolf of moet DSM de ogen openen?

En dat is de volgende die het nest verlaat, nog voordat hij officieel vrij was om te gaan. Marc Hirschi vertrekt per direct bij Team DSM en dat sloeg dinsdagavond in als een bom. Geen uitleg van beide partijen, dus sloegen we aan het speculeren. Wat ik me echter vooral afvraag: hoe zat Iwan Spekenbrink er dinsdag bij?

Het was in 2020 eindelijk weer eens feest om ploegbaas te zijn van DSM, toen nog Team Sunweb. De ploeg pakte de coronabreak het beste aan en reed de stenen uit de straat vanaf augustus. Hirschi was geweldig, maar slechts onderdeel van een episch jaar, waarin Sunweb zichzelf echt weer op de kaart zette. Met deze koersstijl waren ze groot geworden en na het vertrek van Tom Dumoulin zorgde deze koersstijl weer voor victorie. Grinta, aanvallen en een verfijnde ploegtactiek. Dat Team Sunweb terug was bij de basis, bleek wel in de Giro. De ploeg stond zo in de aanvalsmodus, dat het maar moeilijk kon omgaan met een klassementsrenner die de Giro kon winnen. Tweede en derde, met een kleine handreiking naar het roze. Er werd heel even over gediscussieerd, maar de overkoepelende conclusie was helder: Sunweb heeft het in 2020 geweldig gedaan. Meer van dit in 2021!

En toen was daar plots het vertrek van Hirschi. Zoals daar ook al eens plots het vertrek was van Marcel Kittel, van Warren Barguil, van Dumoulin en recent nog van Michael Matthews. Allemaal renners met een doorlopend contract, die net als Hirschi in de spotlights stonden toen ze weggingen. Renners die aan het winnen waren geslagen en op het moment dat de ploeg leek te kunnen oogsten, bleef louter een vertrek-vergoeding over. Spekenbrink heeft al wel wat miljoentjes verdiend aan renners die er vandoor gingen, maar hij had vast liever een grote ronde gewonnen met Dumoulin, een mooie klassieker met Matthews, de groene trui met Kittel of in 2021 een grote vis met Hirschi, 'de nieuwe Julian Alaphilippe'.

Wat gaat er toch mis bij DSM, dat men steeds maar weer vertrekt, op het moment dat er twee of drie keer gewonnen is? Zoals ik me dus afvroeg: hoe zat Spekenbrink dinsdagavond op de bank? Naar verluidt was het DSM dat zelf onder het contract uit wilde, zou het? Keek Spekenbrink echt rustig naar GTST of vlogen de schilderijen stiekem toch door de lucht? Belde hij zijn ploegleiders om te stellen dat er weer eentje was onglipt aan de zogenaamde strikte regelgeving of hing hij geschrokken aan de telefoon, op zoek naar verandering? Wat gaat er door het hoofd van een ploegbaas, als in vijf jaar tijd vijf van je belangrijkste en meest toonaangevende renners zijn vertrokken? Ik zou zelf in de eerste emotie waarschijnlijk he-le-maal gek worden. Wat denken ze wel? Waar zijn we mee bezig? Ik heb ze verdomme groot gemaakt!

Hirschi juicht in de Waalse Pijl.

Vijf keer is pas echt vaak, té vaak

Daarna zou ik waarschijnlijk beseffen dat het na vijf keer misschien niet meer aan de vertrekkende partij ligt. Eén keer is klote, twee keer is verschrikkelijk, drie keer is misschien nog toeval, maar bij de vierde moet er een lichtje gaan branden. Vijf keer is pas echt vaak, té vaak. Wat kunnen al die andere ploegen bieden, wat DSM niet kan? Het is niet dat al die sterkhouders zijn vertrokken naar dezelfde ploeg. Ze gingen allemaal naar een ander team, alsof ze iets wilden ontvluchten waar het hoofd van overstroomde. Er is al veel geschreven over het 'regime' bij DSM, de nauwgezette opleiding, de strikte regels... Sommigen gedijen er goed bij (denk aan Tiesj Benoot en misschien ook wel Romain Bardet), anderen trekken het na een tijdje niet meer.

Uit de interviews en verhalen weten we inmiddels dat Kittel ging, omdat de ploeg te veel de focus ging leggen op het klassement, terwijl hij het wilde maken als dé sprinter van het peloton. Barguil wilde te veel voor eigen kans en verloor de ploeg uit het oog. Dumoulin kon niet langer omgaan met zijn rol als dé kopman, in combinatie met het feit dat hij als dé kopman zo weinig te vertellen had. Bij Matthews spoten de ambities uit zijn oren. Ambities waar Sunweb niet aan kon of wilde voldoen. Denk ook aan Sam Oomen en Wilco Kelderman, die weliswaar een aflopend contract hadden, maar ook allebei weggingen. Kelderman net als Dumoulin, omdat hij zo weinig steun voelde en zo weinig inspraak had over zijn weg naar de top...

Dumoulin in zijn laatste koers voor Sunweb; de Dauphiné in 2019.

Waarom ontbreekt de clubliefde bij DSM?

Zien we een verband? Het lijkt er wel op. Steeds als een kopman bij de ploeg zijn strepen dacht te hebben verdiend, liep hij tegen een muur. Er werden andere keuzes gemaakt dan gehoopt, waarmee de ontevredenheid inzette. We kunnen Hirschi net als bij al die andere kopmannen uitmaken voor een geldwolf, voor een lul of een ondankbare flierefluiter. We kunnen ook concluderen dat hij bij DSM simpelweg niet kreeg wat hij kennelijk wilde. Het feit dat hij naar verluidt in de Tour van 2019 al werd aangeboden bij andere ploegen, duidt er niet op dat het allemaal gesmeerd liep. Nu Hirschi plots winnaar is van de Waalse Pijl en een Touretappe, lag de wereld aan zijn voeten.

We kunnen het hebben over een gebrek aan clubliefde in de wielersport, maar we kunnen ons ook afvragen waarom die alleen bij DSM lijkt te ontbreken? Deceuninck-Quick-Step bewijst al jaren dat er met een juiste mindset een groep hongerige wolven kan ontstaan die voor elkaar door het vuur gaat, zonder dat daar extreem veel budget voor is. Jumbo-Visma groeit ieder jaar, met een vaste kern renners die er al jaren zijn. BORA-hansgrohe houdt zijn superster al jaren aan boord en zo zijn er nog wel een paar voorbeelden. DSM, in potentie toch zo goed als Deceuninck-Quick-Step, komt vooralsnog niet verder dan de status van opleidingsploeg. Een hele goede, maar het is ongetwijfeld niet waar Spekenbrink op dinsdagavond op gehoopt had.

Misschien zitten we er met z'n allen naast en heeft Hirschi gewoon iemand in z'n gezicht gespuugd. Misschien heeft hij met potten en pannen bij het torentje staan protesteren toen de Zwitserse premier aan het woord was. Misschien was hij te dik, te dun, een fraudeur... We zullen het voorlopig niet weten, omdat beide partijen niets meer willen zeggen. En juist dat wijst erop dat het hier andermaal ging om een simpele contractontbinding. Een pijnlijke en een ogenschijnlijk onnodige, met een Hirschi die perfect leek te passen bij de ambities van DSM. Eentje die de ogen moet openen en moet zorgen voor een hand in eigen boezem, wil de ploeg het label van 'opleidingsploeg' in de toekomst eindelijk eens ontgroeien.