IDL Retro | Hoe de Italiaanse Lars Boom de Omloop Het Volk won

In de rubriek IDL Retro kijkt In de Leiderstrui terug naar koersen of renners uit het verleden. In december doen we dit aan de hand van renners die dit jaar de fiets aan de wilgen hingen en met een koers waarin ze een hoofdrol vertolkten of winnend wisten af te sluiten. Vandaag: Filippo ‘Pippo’ Pozzato.

Er zijn van die renners die niet van ophouden weten. Ze blijven het stalen ros mennen totdat ze er voorgoed vanaf vallen of noodgedwongen in het kantje raken door een levenslange dopingschorsing. Het zijn Duracell-coureurs, rupsjes-nooit-genoeg van de koers. Niet zelden zijn het mannen met een dopingverleden. Ze lopen zo over van liefde voor de fiets en de wil om de grenzen te verkennen, dat hun wateren ergens in de carrière wel buiten de oevers van het algemeen geaccepteerde zijn getreden.

Francisco Mancebo is er zo een. Nadat zijn naam boven kwam drijven in Operación Puerto werd de Spanjaard langzaam verbannen uit Europa. Via o.a. Griekenland, Noord- en Midden-Amerika en het Midden Oosten volgt volgend jaar een Japans team. Mancebo is 42. Even oud als landgenoot Oscar Sevilla. Beiden werden rond dezelfde tijd verdreven uit de oude wielerwereld. Sevilla geniet een heldenstatus in Colombia en ‘won’ door de schorsing van Najar dit jaar nog de Vuelta a San Juan. De onstilbare honger van zilveren CERA-speculant Davide Rebellin behoeft nauwelijks toelichting. Bijna vijftig is de Italiaan en als je per ongeluk over stoppen begint moet je rennen voor je leven. Was het dopingmasker nooit van Lance Armstrongs gelaat gegleden, dan had ‘The Boss’ nog altijd comebacks gemaakt.

Pippo-nooit-genoeg?
Pippo Pozzato werd eind 2012 voor drie symbolische maanden geschorst wegens banden met dezelfde huisarts als Armstrong, Michele Ferrari. Pozzato leek al zijn hele loopbaan niet met de bezetenheid van bovenstaande veelvraten onderlegd en stoppen was niet onlogisch geweest. Hij wilde er echter niets van weten en ging door. Langzaam wegglijdend naar de zelfkant van het koersbestaan. Drie jaar bij het in verval geraakte Lampre, daarna bij het ProContinentale Wilier. Mancebo kwam hij dit jaar tegen in Marokko. Ook reed hij kleinere koersen in China en Korea. Zou de nimmer van al te veel goesting vergeven Pozzato dan toch van zijn fiets geslagen moeten worden?

Neen. Daar was van de week dan toch het nieuws dat Pozzato het mooi geweest vond. Via de sociale kanalen en een interview in La Gazetta dello Sport gaf de Italiaan aan dat juist het rijden van de inheemse koersen hem hadden doen inzien dat het zo goed was. Hij mijmerde over zijn begindagen in het Mapei van Patrick Lefevere, waar hij samen met jaargenoot Cancellara als broekie werd ingelijfd. Met gevoel voor melodrama zei hij dat met het in rook opgaan van Mapei misschien zijn talent ook wel was opgebrand, daar hij nooit volledig in het metier van prof had kunnen groeien.

De Italiaanse Lars Boom
Of het daar mis is gegaan of dat hij gewoon intrinsiek niet de opofferingslusten van zijn mede-campionissimo’s had is misschien een vraag, zijn losbandige moraal in de ijzeren trainingswetten van de koers staat buiten kijf. In Italië wordt Lars Boom ook wel de ‘Nederlandse Pozzato’ genoemd. Talent had de sierlijke pedaleur in bonus, de wil om zich ascetisch ervoor te plooien niet. Met zijn tattoos en weelderige haardos wekte hij een flamboyante indruk, binnen de muren van het rennershotel ging de reputatie van Pozzato nog iets verder. Hij struinde eens poedeltje naakt over de galerij van het rennershotel. Sindsdien wist de wielerwereld ook dat niet de wilskracht, maar iets anders nóg groter was dan het talent van Pippo. Je kan niet alles hebben.

Pozzato scharrelde alsnog een leuke erelijst bij elkaar, maar de grote kasseienzege ontbreekt en dat is ook weer niet heel schandalig met Boonen en Cancellara als generatiegenoten. Na die twee was hij waarschijnlijk de beste van het restant en hij had tot grote ergernis van de Belgische commentatoren wel degelijk vaak een beslissende invloed op de koers. Er werd hem verweten enkel op de wielen van anderen te rijden en nooit initiatief te nemen. Wellicht gold in de ogen van sommigen voor hem wel een adagium uit de voetbalsport: ‘Tegen Pozzato kan je geen koers winnen, maar wel verliezen.’

Omloop Het Volk
Zijn grootste zege was in San Remo, de meest tot de verbeelding sprekende in de Omloop – van toen nog- Het Volk van 2007. In 2006 was Pozzato al in bloedvorm op de kinderkoppen, maar Lefevere eiste dat hij volledig in dienst van Boonen reed. De Italiaan verkaste daarop in 2007 naar Liquigas. In de Omloop zou hij voor het eerst tegen zijn oude ploeg rijden. In een miezerig hondenweertje voltrok het koersverloop zich rechtlijnig, de favorieten kwamen bovendrijven. Met nog vijf kilometer te rijden hadden Stuart O’Grady en Juan-Antonio Flecha een voorsprong van zo’n vijftien seconden op een groepje met Nick Nuyens, Baden Cooke, Pozzato en diens oude kopman Boonen. Het werden vijf schitterende slotkilometers.

De twee vooraan leken het uit te gaan maken. O’Grady wist bijna niet meer hoe te trappen van opwinding, zoveel sneller moest hij kunnen sprinten dan Flecha. De nimmer verzakende Spanjaard bleef juist malen. Daarachter draaide men op de volledig uitgewoonde Cooke nog aardig rond, maar het verschil bleef. Op de viaducten rond een kilometer voor de streep waaide Cooke als het papiertje van een energiereep uit de zakken van de andere drie. Ze kwamen iets dichter en Nuyens ontwaarde zijn momentum. Pozzato plooide even en draaide vervolgens met zijn elleboog Boonen op kop. Flecha vond het welletjes geweest en keek O’Grady dwingend aan. Nuyens naderde, Boonen en Pozzato naderden Nuyens.

Een halve minuut en wat verraderlijke camerabeelden later was de koers beslist. Flecha maalde niet meer om O’Grady’s nakende zege en alles kwam op een zakdoek. Vlak voor de hergroepering ontwaarde Pozzato het perfecte moment. Hij verraste Boonen, maakte even handig gebruik van de slipstream van Nuyens en laveerde slinks rechts van de weg langs de links half surplace plegende O’Grady en Flecha. De perfecte demarrage, iedereen had het nakijken. Pozzato leek even in alles de juist beslissing te hebben gemaakt en vertrokken voor een glansrijke carrière op de kasseien. (Foto: Twitter Pozzato)

Mathijs Stel (email: mathijs@indeleiderstrui.nl )