Onder de Radar | Wie viel niet zozeer op in het decembergeweld, maar floreerde wel?

Als je in december naar het veldrijden hebt gekeken, ben je voornamelijk Mathieu van der Poel, Wout van Aert, Ceylin del Carmen Alvarado en Lucinda Brand tegengekomen. De slokoppen van de sport, terwijl er toch pakweg veertig renners of rensters meer aan de start staan. In de Leiderstrui licht maandelijks drie renners/rensters uit die goed presteerden, maar wiens prestaties niet de waardering kregen die het verdiende.

Clara Honsinger

Dé verrassing van december was ongetwijfeld Clara Honsinger, de 23-jarige Amerikaanse renster die plots een gevaar vormde voor de Nederlandse dames. In de loodzware Wereldbekerspektakelstukken van Namen en Dendermonde eindigde ze tweemaal als tweede achter Lucinda Brand, maar voor onder meer Alvarado, en Denise Betsema.

Honsinger verblijft met twee landgenotes (Kaitie Keough en Curtis White) en twee mecaniciens in Sittard, van waaruit ze heel België doorkruisen om aan de start te verschijnen van de wedstrijden. Na het WK in Oostende (30 januari) zullen ze vanwege een aflopend visum huiswaarts keren. 'Toen ik naar Europa kwam nadat alle Amerikaanse wedstrijden werden afgelast, hoopte ik één keer het podium in een Wereldbekercross te halen', vertelde Honsinger tegen Het Nieuwsblad. Dat is dus al twee keer gelukt, in de zware wedstrijden van Namen en Dendermonde.

De beloftevolle Amerikaanse is laatstejaarsstudent voedingsleer, en dat is niet gemakkelijk vanuit Europa. 'Ik moet die lessen online volgen, en die starten om middernacht Europese tijd.' Toch geniet ze al bij al van alle avonturen die ze meemaakt. 'Ik schrik van de agressie waarmee er gereden wordt, maar het is prachtig hier. Ik herinner me mijn eerste wedstrijd drie jaar geleden nog. Zoveel mensen, zoveel publiek. Zoiets had ik nog nooit gezien.'

Pim Ronhaar

Nog iemand die imponeerde in de modder van Dendermonde. Pim Ronhaar, een negentienjarige Nederlander, finishte 'even' tussen de grote namen in de Wereldbekerwedstrijd. De nummer vijf van het jongste EK veldrijden liet daarmee zijn potentie zien, in een cross die qua parcours de afgelopen jaren niet verreden is.

Op de site van zijn ploeg deed Ronhaar zijn verhaal over de wedstrijd. 'Plots reed ik tiende zonder dat ik het besefte en zag ik renners als Tom Pidcock terugzakken. Ik dacht ‘huh?’. Maar met nog een ronde extra had er misschien zelfs nog wat plaatswinst in gezeten. Ik reed 1u10, maar de cross voelde voor mij zelfs niet lang', aldus de tiener.

Ronhaar voelt zich op zijn best op zware trajecten, zo bekent hij. 'Ik heb het er vorige week nog over gehad: eigenlijk ben ik te laat geboren. Crossen worden almaar sneller. En als er te veel gelopen moet worden beginnen renners al te klagen. Maar daar kan ik niet tegen: neem een wei, ram er een paar paaltjes in, en het is cross. Het regende de laatste jaren ook niet veel. Maar nu gelukkig wel.' Met zo'n instelling kom je er wel!

Quinten Hermans

De derde en laatste renner die we in deze serie uitlichten is Quinten Hermans. Niet zozeer vanwege de verrassing, maar wel omdat hij van ver moest komen. Hermans reed in augustus zijn eerste WorldTour-rittenkoers met het Critérium de Dauphiné, maar viel (vanuit de kopgroep nota bene) weg in de eerste rit. Een lang proces volgde, met drie operaties en vijf weken zonder de fiets.

Het zorgde ervoor dat Hermans met een achterstand aan zijn geliefde veldritseizoen moest beginnen. 'In de eerste crossmaanden ging ik in elke veldrit goed van start, maar telkens kreeg ik een terugval. Dat kwam omdat ik tijdens de week hard moest werken om mijn conditie verder op te bouwen. Ik kwam nooit fris aan de start van een veldrit.'

In december reed Hermans zeven keer top tien, terwijl hij in Essen knap de tweede plek achter Van der Poel opeiste. 'Normaal ben ik in vorm in het begin van het seizoen en is mijn conditie in deze periode al aan het afbrokkelen, maar dat is dit jaar anders', zegt hij tegen Sporza. Dat belooft dus voor de komende maanden!

Tom van der Salm | t.vandersalm@indeleiderstrui.nl