Filippo Baroncini is wereldkampioen bij de beloften voor mannen. De jonge Italiaan kroonde zich na een schitterende finale tot kampioen, nadat Nederland een gevaarlijke kopgroep had teruggehaald. Hun sprinter Olav Kooij werd in het peloton echter derde, vlak achter de solist Baroncini. Het was een krankzinnige koers, met bizar veel valpartijen, prachtige koers en een mooie ontknoping.
Na een snelle en explosieve race bij de junioren op het Leuven circuit, stond er voor de beloften een langere race op papier. Dik 160 kilometer, met ook het Flandrien circuit erin. Om 13.25 uur gingen de renners er vol goede moed tegenaan, met eerst negen neutrale kilometers in Antwerpen. Daar begon de chaos al. In totaal telden we twee craches, een heleboel fietswissels, wat bezoekjes aan de doktor en uiteindelijk moest het peloton zelfs even tot stilstand komen. Uit stilstand werd de wedstrijd uiteindelijk op gang getrokken.
Drie koplopers in chaos vol valpartijen
Met nog 158 kilometer op papier gingen er meteen meerdere renners tegenaan. Veel landen wilden mee, om natuurlijk in beeld te rijden, om misschien wel de finale te halen én om uit het gedrang te blijven. Gleb Karpenko (Estland), Logan Currie (Nieuw-Zeeland) en Adam Ward (Ierland) slaagden erin om weg te komen, het peloton gaf uiteindelijk toe. Dat het geen pretje was om daar te zitten, bleek wel uit de valpartijen die bleven komen. Voorin, achterin, op de stoepen, tegen paaltjes; overal vlogen renners van hun fiets. Sommigen liepen schade op, de meesten konden vaak wel door.
Toch hadden al die crashes invloed op de koers. In het peloton werd een strak tempo gereden, door afwisselend onder meer Italië, België, Colombia en Duitsland. De drie koplopers kregen desondanks bijna vijf minuten cadeau in de eerste helft van de wedstrijd. Daarin lagen nog geen officiële hindernissen, dus er was in de tweede helft nog genoeg tijd om die voorsprong in te lopen. Eigenlijk begon de race pas echt toen we na 65 kilometer voor het eerst de finishlijn passeerden.
Spanje toonde op de klimmetjes initiatief, Nederland was constant bij de pinken en ook Duitsland reed van voren, toen we het Leuven circuit verlieten en een lus over het Flandrien circuit maakten. Hierin zaten in totaal zes beklimmingen, waarop er echt werd gekoerst. Vooraan loste Currie zijn vluchtkompanen Karpenko en Ward op de steile Smeysberg en Moskesstraat. In het peloton werd er nog niet echt aangevallen, maar moest er wel van voren worden gereden. Want ook enkele topfavorieten ontkwamen niet aan de tientallen crashes die de hele dag maar doorgingen. Tobias Halland Johannessen - winnaar van de Tour de l'Avenir dit jaar - lag er een keer bij en ook de Italiaanse kopman Filippo Baroncini liep door een val wat vertraging op.
Vroege vluchters ingerekend, sterke groep van elf rijdt weg
Terwijl namens België bijna de hele ploeg op de grond had gelegen en ook Noorse favoriet Søren Wærenskjold viel, hadden we vooraan een nieuwe leider. Fransman Hugo Page viel op de Flandrien-klimmetjes aan vanuit het peloton en reed rap het flink geslonken gat naar solo-leider Currie dicht. De Nieuw-Zeelander had daarbij ook nog eens twee keer pech. Eerst moest hij van fiets wisselen, niet veel later reed hij de verkeerde kant op. Page was hem zo gepasseerd, zonder dat de renners het zelf door hadden. Nadat de Fransman kort bezoek had gekregen van Lewis Askey en Luca Colnaghi, kwam het peloton voor de laatste vijftig kilometer uiteindelijk bijeen met de sterksten uit koers.
Na het Flandrien circuit werd teruggekeerd naar het Leuven circuit, dat nog 2,5 keer moest worden afgelegd. In tegenstelling tot het Flandrien circuit was het rond Leuven nog een stukje meer draaien en keren, dus dat beloofde nog meer nervositeit. Vanuit het peloton werd er om die reden volle bak aangevallen. Een groep van negen kwam bijeen, met daarbij Mauro Schmid van Zwitserland, Finn Fisher-Black van Nieuw-Zeeland en Daan Hoole namens Nederland. Zij namen een mooie voorsprong van driekwart minuut op het peloton, waar veel landen niet reden, omdat ze iemand mee hadden. Frankrijk en Kazachstan probeerden via Kevin Vauquelin en Yevgeniy Fedorov nog iemand mee te krijgen, want dit kon weleens dé move zijn.
De ijzersterke kopgroep - met naast Schmid, Fisher-Black en Hoole ook Luca Colnaghi, Anders Johannessen, Kevin Vermaerke, Tomas Kopecky, Vinicius Costa en Jarrad Drizners - werkte goed samen. Vauquelin en Fedorov hadden er een hele kluif aan om erbij te komen, net als de tevens weggereden Xabier Azparren namens Spanje. België had als belangrijk land geen mannetje mee en moest dus het peloton in handen nemen. De achterstand bij de tweede passage van de finish - met nog 31 kilometer te gaan - was veertig seconden tussen de voorste negen en het peloton. Vauquelin en Federov kwamen erbij, waarmee we elf koplopers hadden en nog twee rondes te gaan.
België mist de slag, Schmid redt het niet
In het peloton kreeg België wel een beetje steun van Frankrijk, dat duidelijk geen vertrouwen had in slechts één man vooraan. Vanuit het peloton waren het de Fransen die aanvielen, waardoor er ook vooraan moest worden gereageerd. Fisher-Black en Schmid trokken ten aanval, maar gek genoeg moest Fisher-Black die aanval zwaar bekopen. De Nieuw-Zeelander moest lossen toen Schmid doortrok, met de andere negen vluchters in zijn wiel. Er moest worden doorgereden, want alle aanvallen vanuit het peloton hadden tot gevolg dat de kopgroep nog slechts twintig seconden voorsprong over had.
Met nog tien leiders (Fisher-Black werd rap ingerekend door het peloton) was het Schmid die op een klimmetje opnieuw probeerde weg te komen. De renner van Qhubeka-NextHash had duidelijk goede benen en deze aanval had effect. Hij reed snel een dikke tien seconden weg bij de negen achtervolgers en ging de laatste ronde zo alleen in. Het peloton - dat juist zo dichtbij was gekomen - zag de groep van negen wel rijden, maar er reed er dus nog eentje voor.
De laatste ronde van vijftien kilometer, met daarin vier korte klimmetjes, was er voor Schmid echter toch net te veel aan. Terwijl Nederland het peloton leidde voor sprinter Kooij, kreeg de Zwitser het steeds zwaarder. Op de Wijnpers, de voorlaatste klim van de dag, kreeg Schmid eerst gezelschap van de Luxemburgse Arthur Kluckers. Zij werden echter meteen overvleugeld door Filippo Baroncini vanuit het pak. De leider van Italië sloeg een indrukwekkende kloof, met nog vijf kilometer te gaan.
Baroncini of toch een sprintje?
Nederland had plots niet zoveel mannen meer over door het enorme tempo. De Brit Lewis Askey - die de hele dag al actief was - probeerde nog wel weg te komen, maar dat lukte niet. Baroncini ging de laatste drie kilometer in met een voorsprong van negen seconden, maar achter hem was de strijd nog niet gestreden. Alleen de Sint Antoniusberg moest nog worden bedwongen, wie had daar nog iets over?
Terwijl Baroncini alles gaf wat hij had, werd er in het peloton naar elkaar gekeken. De Italianen speelden de perfecte stoorzenders en het was duidelijk dat er weinig mannen meer echt iets over hadden. Baroncini wist na de top van de Sint Antoniusberg dat het binnen was, alvorens hij de zege mocht vieren!
Uitslag WK wielrennen voor beloften mannen 2021
Lees het WK wielrennen voor beloften mannen terug in onze liveblog
Kom je binnen via de app? Klik dan hier voor de laatste updates.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties