Column: Als het Pogacar allemaal kwam aanwaaien, had Evenepoel de Giro wel gewonnen

Mathieu van der Poel won de Ronde van Vlaanderen, Tadej Pogacar niet. De Sloveen werd vierde, nadat hij iets te lang in een surplace verwikkeld was met Van der Poel en daardoor werd ingesloten in de sprint. Jammer genoeg ging het na afloop vooral daarover...

Pogacar reed zijn eerste Ronde van Vlaanderen bij de profs en kleurde meteen de finale. Omdat hij dat de afgelopen jaren ook al deed in zijn eerste Vuelta a España, eerste Tour de France, eerste Luik-Bastenaken-Luik en eerste Ronde van Lombardije, beginnen we het allemaal normaal te vinden. Maar bij je eerste Ronde meteen bijna winnen, dat is niet voor velen weggelegd.

Talent Pogacar een zegen en een vloek ineen

Dat Pogacar eigenlijk overal van voren rijdt, is een zegen en vloek ineen voor hemzelf. Het zal in zijn hoofd lekker voelen dat hij nergens bang hoeft te zijn en zijn palmares bijna op de automatische piloot snel wordt gevuld. Aan de andere kant vinden wielerfans het misschien wel saai als hij steeds wint, wordt hij van voren verwacht in iedere race waar hij start en worden grootse overwinningen door de media soms afgevinkt alsof het een boodschappenlijstje betreft.

Het is belangrijk om te blijven benadrukken dat het niet normaal is dat je bij je eerste deelname aan De Ronde meteen finale rijdt. Dat het niet normaal is dat je tactisch zo geduldig blijft dat je precies op het juiste moment op de juiste plek zit. Dat het niet normaal is je de beste klassiekerspecialisten op de explosieve kasseienklimmetjes laat staan. En dat het niet normaal is dat Pogacar nu al vanaf de UAE Tour piekt wanneer het nodig is.

Het is heel makkelijk om hem een natuurtalent te noemen, iemand die alles komt aanwaaien. Maar als dat zo zou zijn geweest, had Remco Evenepoel toch zeker wél de Giro gewonnen in 2021? Had Van der Poel die regenboogtrui allang een keer voor zich opgeëist op de weg en had Bernal de Tour - zoals voorspeld - als vijf keer gewonnen. Je kunt goed zijn, maar je moet het keer op keer laten zien. Je moet geluk hebben, maar dat ook voor een groot gedeelte afdwingen. Je moet het overschot aan talent in je benen kunnen gebruiken als dat nodig is.

Respect hebben voor het feit dat Pogacar überhaupt meedeed

Pogacar deed het andermaal in de Ronde van Vlaanderen en liet zich eigenlijk alleen in de sprint de kaas van het brood eten. Als hij die sprint nog eens rijdt, was hij wel eerder aangegaan, wat meteen aangeeft dat een eerste keer meedoen zo verdomd lastig is. Dat we een hele diepe buiging moeten maken dat hij er wederom in slaagde om de finale te kleuren. Dat we bovendien ook respect moeten hebben voor het feit dat hij überhaupt meedeed. Hoeveel grote klassementsmannen hebben de Monumenten in de afgelopen jaren slechts sporadisch gereden, uit angst voor crashes en hun aanloop naar de grote rondes?

Pogacar doet het allemaal, maar in De Ronde lukte het nét niet. En omdat hij ongetwijfeld het gevoel had dat de winst erin had gezeten, stak hij zijn hand boos in de lucht, reed hij meteen de middle of nowhere tegemoet en haalde hij even - totaal overtrokken - verhaal bij een nietsvermoedende Dylan van Baarle. Mag het een keer? Zoals Dumoulin ooit een motard verrot schold toen die Roglic in het kielzog naar een etappezege in de Tour had geloodst? Of de duizend andere voorbeelden van emotie - terecht of onterecht - na een zware en helse wedstrijd...

Pogacar zal na het zien van de beelden ook wel hebben ingezien dat hij zelf te lang heeft gewacht en dat hij daardoor een gouden kans om de Ronde te winnen, heeft laten liggen. "Er komen nog wel tien kansen", hoor ik u zeggen. Laten we Egan Bernal eens vragen hoe hij over die zeven potentiële Tourtitels denkt, nu hij de dood in de ogen heeft gekeken. Pogacar beseft, meer dan veel wielerfans, maar al te goed dat hij het momentum heeft, maar dat dat misschien niet voor altijd zal zijn. Niets is zo veranderlijk als de wielersport.

Dus daarom nog een keer: geniet ervan nu het kan, laten we Pogacar niet als vanzelfsprekend beschouwen. Laten we genieten van hoe hij de Ronde van Vlaanderen kleurde, in plaats van te betwisten of hij wel of geen mens is, en of hij wel of niet een keer overdreven boos mag zijn. Alleen op die manier doen we de atleet Tadej Pogacar eer aan.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)