Tom Pidcock heeft met groot vertoon van macht de wereldtitel veldrijden bij de mannen gewonnen. De nog altijd pas 22-jarige Brit reed na een spannende en tactische openingsfase iedereen uit het wiel op het snelle parcours in Fayetteville. De Belgen - die bij afwezigheid van Mathieu van der Poel en Wout van Aert droomden van de regenboogtrui - reden om zilver en brons.
De start van de wedstrijd was voor Van der Haar, die na een kickstart vóór alle Belgen het veld indraaide. Hij opende de wedstrijd met een ferm tempo, maar moest al snel toezien hoe Toon Aerts de eerste echte versnelling plaatste. Pidcock zag het gevaar en schoof op naar plek twee, Van der Haar zakte wat weg en moest tussen een contingent aan Belgen achtervolgen.
De tactiek van België leverde, na een succesvol staaltje van Jordan Wyseure bij de mannen beloften, nu niet meteen iets op. Pidcock was bij de pinken en dichtte in de eerste ronde al het gat naar Aerts. Van der Haar kon niet veel later ook aansluiten, samen met Toon Vandebosch, Eli Iserbyt en Michael Vanthourenhout. Zo hadden we alle favorieten al wel meteen vooraan en werd er even naar elkaar gekeken. Het bood veel anderen de kans om ook vooraan te geraken.
De wat onbekende Fransman Joshua Dubau profiteerde van de situatie en nam brutaal de kop bij het ingaan van de tweede ronde. Lang kon hij niet genieten van die weelde, want Aerts en Pidcock toonden aan sterk te zijn. De Brit reed met de mond dicht rond en oogde ijzig kalm. Hij nam de kop over en trok meteen gaten in de voorste groep. De Nederlanders waren op dat moment nergens te bekennen. Van der Haar en ook Corné van Kessel moesten aan de bak.
Pidcock reageert op alle Belgen en gaat dan zelf
Gelukkig voor Van der Haar zag Pidcock na een korte versnelling dat er nog te veel Belgen in z'n wiel zaten en kon de boel weer aansluiten. Het was een tactisch steekspel in de openingsfase, met diverse tempoversnellingen. De Fransen bleven daarbij brutaal. Na een crash van Dubau was het in ronde drie plots Clément Venturini die leidde. Pidcock keek constant om zich heen en zat iedere keer mee in het juiste groepje. Zo reageerde hij ook scherp toen Laurens Sweeck eens op de pedalen ging staan. Van der Haar groeide stiekem - in de schaduw van de Belgen - ook in de wedstrijd.
Terwijl België het overtal goed uitspeelde en constant iemand anders liet demarreren, was het Pidcock die werkelijk op alles reageerde. Hij wilde niemand laten rijden en was ook niet te beroerd om het tempo zelf regelmatig op te schroeven. In de vierde ronde sloeg hij voor het eerst een gaatje en was Vanthourenhout even de enige die kon reageren. Pidcock rook dat hij hier een slag kon slaan en bleef plots vol doortrekken, wat hem bij het ingaan van de vijfde ronde zes seconden opleverde richting een groep met Iserbyt, Sweeck, Vanthourenhout, Aerts en ook nog steeds Van der Haar en Venturini.
Van der Haar voor de medailles,
De grote vraag in de tweede helft van de cross was: wie haalt de ontketende Pidcock nog terug? De Olympisch kampioen mountainbike verslapte nergens en Van der Haar en Venturini keken logischerwijs naar België, dat na het wegvallen van Aerts nog drie mannen over had in de achtervolgende groep. Pidcock - met de mond nog altijd gesloten en rustig slokjes nemend uit zijn bidon - had met nog vier rondes te gaan reeds 21 seconden te pakken. Sweeck, Iserbyt en Vanthourenhout hadden simpelweg de benen niet om het dicht te rijden, zonder pech voor Pidcock werd het bij hen een strijd om zilver en brons.
Het was de diesel van Van der Haar die in ronde zeven van de negen was warm gedraaid en op de langste klim aanzette. Hij sloeg een fikse kloof en kreeg alleen Iserbyt op het tandvlees mee. De twee kwamen bij het ingaan van de achtste ronde door op 29 seconden van Pidcock, die door de dadendrang van Van der Haar wel wat voorsprong moest prijsgeven. Venturini en Vanthourenhout waren nog niet uitgeschakeld voor eremetaal, de andere Belgen overduidelijk wel in de slotfase.
Strijd om zilver en brons in laatste ronde
Iserbyt beet zich in de voorlaatste ronde van de wedstrijd vast in het wiel van Van der Haar, die er een strak tempo op nahield en duidelijk all-in ging voor een medaille. Iserbyt bleef er soms met hangen en wurgen bij, maar toonde zich wel de beste Belg van de dag. De twee hielden een gelijk tempo aan als Pidcock, die z'n gat geslagen had en leek te consolideren. Een half minuutje bleef het verschil tussen hem en Van der Haar en Iserbyt, waar dat maximaal 42 seconden was geweest.
Pidcock danste in de laatste ronde nog één keer op zijn pedalen, hij wist dat het zonder fouten binnen was. De battle om zilver en brons werd beslecht in een sprint tussen Van der Haar en Iserbyt, gewonnen door eerstgenoemde. Geen sprint voor goud, dat was met overmacht voor de jonge Pidcock. Na zijn Olympische plak bij het mountainbiken de eerste wereldtitel voor Pidcock bij de elite, in de drie disciplines waar hij aan meedoet. Het lijkt aannemelijk dat de regenboogtruien in het mountainbiken en op de weg nog wel zullen volgen de komende jaren...
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties