Belgische journalisten hebben hun buik vol van alle miserie en ellende: 'Het is maar sport, geen spel op leven of dood'

Donderdagnamiddag omstreeks 16.30 uur staat de wereld even stil. Alsof de wielerwereld na de zware valpartij van Wout van Aert in Dwars door Vlaanderen nog niet genoeg miserie op zijn bord gekregen heeft, moet de wielerfan in de Ronde van het Baskenland met lede ogen aanzien hoe met Jonas Vingegaard, Remco Evenepoel en Primoz Roglic drie topfavorieten in de Tour de France een zware smak maken. Voor vele analisten is het gewoon genoeg geweest.

'Je zal maar moeder van een jonge renner zijn', begint Michel Wuyts zijn analyse bij HLN.be. 'Of vriendin. Of neefje. Of de anders zo stoere vader. Dan heb je gistermiddag de blik afgewend. Na het afgrijzen van wat je zag. Renners die aan een rotvaart om nog onverklaarbare redenen rechtdoor reden, de onbeschermde betonnen gracht in schoven of rechtdoor sprongen, gleden, buitelden en schors van bomen afschuurden. Een desolaat bos in, waar ze vervolgens kronkelden van de pijn, roerloos bleven liggen of moeizaam recht kreffelden en ondersteund door een behulpzame arm voortschuifelden. Wellicht heb je het scherm uitgezet. En besloten een maand geen koers meer te bekijken. Ik zou dat volkomen begrijpen. Een mens kijkt geen koers om jongelui te zien wegkwijnen. Om hun gruwelijk te zien afzien.'

Lees verder onder de foto.

'Ik hoor gekwetter, Spaans geraas', gaat Wuyts verder. 'Mensen praten dooreen. ‘Gaan we door of niet?’ zeggen commentatoren. Ik reageer hardop: ‘Kan niet. Stop deze ellende. Stop de rit. Stop de Ronde van het Baskenland.’ Ik proef twijfel. Onbegrijpelijke twijfel. Intussen blijven ambulances tergend lang wachten. Ze zijn met te weinig om alle gevallen renners weg te voeren. Ziekenhuizen worden gecontacteerd. De vraag wordt gesteld of ze alle slachtoffers kunnen opnemen. Neen, dit is geen oorlogsterrein, dit is koers. Ik voel meer afgrijzen. Dan groeit toch solidariteit. Het peloton wil niet meer voort. Het komt wel in beweging, maar rijdt geneutraliseerd. Na brutale neutralisatie van een reeks collega’s is dat de enig denkbare reactie.'

Wuyts wil 'de koers een maand stilleggen', volgens Schotte mogen de renners 'ook eens de hand in eigen boezem steken'

'Hoe lang kan een mens veiligheid nog de rug toekeren', sluit Wuyts af. 'Wie brengt rede en waarden in denkwerelden? Wat volgt, is niet lachwekkend bedoeld. Leg het koersen een maand stil. Roep een Staten Generaal bijeen, met vertegenwoordigers van alle partijen. Breng renners, ploegmanagers, ploegleiders, organisatoren, artsen, UCI-bonzen en veiligheidsspecialisten samen en werk een plan uit. Een meerpuntenplan, doordacht, vernieuwend, ingrijpend. Tot impact-absorberende vesten toe. Wat de Formule 1 vermocht, moet het wielrennen ook kunnen. De tijd is dringend. De tijd is nu.'

Lees verder onder de foto.

Ook Sporza-wielermannen Maarten Vangramberen en Renaat Schotte hebben hun buik vol van alle miserie en ellende en sporen aan tot bezinning. 'We moeten hier met een helikopterview naar kijken. De technologie bestaat om het veiliger te maken, hè. Kledij met airbags, zoals ze al gebruikt wordt in het paardrijden, skiën en motorsport. Waarom wordt dat niet verplicht in de koers? Zoals de helm in het verleden - het is iets dat nu bijna niet meer voor te stellen is. Het is er, gebruik het. Sommige ex-renners halen dan het argument boven dat het altijd zo geweest is, dat het hoort bij de koers. Maar dat is toch onzin? Moeten we het echt daarom blijven doen?'

'Welke zinnige ouder gaat zijn kind straks nog op een koersfiets zetten?', vraagt Vangramberen zich af. ' We zijn 2024 en renners mogen nog altijd onbeschermd met 80 kilometer per uur tegen een rotsblok vliegen in enkel een zwembroek. Noem mij één sport ter wereld waar je steeds weer zwaargewonden ziet. Of er elk moment een dode kan vallen. Dat bestaat niet, hé. Het is gewoon niet van deze tijd. Kijk, er wordt zoveel geïnvesteerd in fietsen die alsmaar sneller en lichter zijn. Maar hoe vaak zijn ze veiliger? Doe daar eens iets aan, want dit moet gewoon stoppen.'

'Het is duidelijk dat er iets moet veranderen', aldus Schotte. 'Is het niet op vlak van veiligheidsmaatregelen, dan wel aan de mentaliteit in het peloton. Waar zijn we mee bezig en waarom doen we dit? Renners mogen ook eens de hand in eigen boezem steken. Het is sport. Ik durf gerust zeggen máár sport. Geen spel op leven en dood.'