Bondscoach en mecanieker leggen uit waarom lekke band Evenepoel geen minuut eerder had moeten komen

Remco Evenepoel werd zaterdag olympisch kampioen, maar in de absolute slotfase ging het nog bijna mis voor de ongenaakbare Belg. Hij reed lek, moest van de fiets en schreeuwde de longen uit z'n lijf in de zoektocht naar een nieuwe fiets. Die kwam op tijd.

Het leek op het scenario bij het WK in Glasgow, toen Mathieu van der Poel was weggereden en zonder problemen op weg leek naar de regenboogtrui. Totdat hij in een bocht ineens onderuit gleed en de hartslag van al z'n fans in de keel zat. Dat was ongetwijfeld ook het geval bij team-Evenepoel, toen d'n Remco plots van de fiets stapte in de laatste vier kilometer. Hij leek rustig, maar toen een nieuwe fiets langer duurde dan gehoopt, begon hij te schreeuwen. 'Ik pakte een kassei en stond meteen plat. Gelukkig zat de auto achter mij. Op dat moment werd ik wel een beetje nerveus. Zeker omdat er borden kwamen dat ik máár 25 seconden voorsprong had. De situatie was mij niet echt duidelijk', kon de winnaar er na afloop om lachen.

Er kwam een nieuwe fiets, vooral omdat Evenepoel al meer dan een minuut bij z'n eerste achtervolger was weggereden en daardoor de Belgische auto achter hem zat. Vol in beeld wist Evenepoel dat hij héél goed was weggekomen, wetende dat de die auto áchter de achtervolgers had gezeten, als de voorsprong kleiner was geweest. Bondscoach Sven Vanthourenhout biecht bij Sporza op dat het niet makkelijk was om daar met de auto nog te zitten. 'Ik was in eerste instantie al blij dat we er waren. Het was superhectisch om daar te zitten met de auto, we hebben er een koers in de koers voor gereden. Ik wilde hem daarna meteen gerust stellen door ernaast te rijden en zijn voorsprong te communiceren. Eigenlijk mocht dat niet van de jury, dus misschien kost me dat nog wel een boete.'

Lees verder onder de video

Belgische auto nét op tijd vooraan bij Evenepoel

Dat het hectisch was, beaamt mecanieker Kurt Roose in gesprek met HLN. Hij was de man die Evenepoel een nieuwe fiets gaf. 'Toen Remco alleen wegreed, hebben we moeten vechten tegen de commissarissen om af te dingen dat we naar voor konden rijden. De Italiaanse vrouw die ons haar fiat moest geven was streng. We hebben drie keer moeten vragen om naar voor te rijden, zelfs toen Remco al een minuut voorsprong had, wou ze niet toegeven. Toen ze uiteindelijk toch haar go gaf, was er nog één punt op het parcours, waar het niet te smal was om de achtervolgende renners te passeren. Opeens zagen we Remco links aan de zijkant van de weg staan. Nog voor ik het goed en wel door had, zei Sven twee woorden: "Kurt, fiets." Ik wist perfect wat ik moest doen. Ik heb al wel vaker een wiel gestoken op een hachelijk moment, de fiets van Remco stond ook als eerste op het dak van de auto.'

'Dit is iets wat ze binnen twintig, dertig of veertig jaar in een of andere documentaire gaan tonen', zegt Vanthourenhout verder over het unieke goud van Evenepoel, die als eerste renner ooit de tijdrit én wegwedstrijd op de Spelen won. 'Ik ben zo fier op gans de ploeg. Grotendeels is het plan gevolgd, al gaan we niet ontkennen dat die groep met onder meer Madouas en Healy een bedreiging was. Maar de mannen hebben dat perfect opgelost, de invulling was perfect. Wij wisten waar Remco zou gaan. In de meeting gisteren hadden we afgesproken wie waar moest gaan, iedereen kende zijn opdracht.'