Pogacar verklaart de liefde aan Urška en tifosi: 'Al het vertrouwen terug, wat ik na crash in Luik wat kwijt was'

Wie zaterdag op het Piazza del Campo te Siena de renners na elkaar zag binnenkomen, zal vooral halve lijken gezien hebben. Op één man na: winnaar Tadej Pogacar, die in zijn shirt van UAE-Team Emirates alles en iedereen vermorzelde in Toscane en dus alle tijd had om te bedenken hoe hij het plein de Italiaanse stad zou gaan betreden.

Al op 81 (!) kilometer van de aankomst zette de Sloveen zijn aanval in, waarbij hij met de klap wegreed van eender wie. Binnen een mum van tijd had hij een stevige voorgift van meer dan twee minuten bijeen gereden, waarna het eigenlijk slechts een kwestie was van volhouden tot in Siena. Dat deed Pogacar door bekenden te groeten ('mijn oude coach van Team Pogi stond op de klim in Siena'), hier en daar een duimpje op te steken en de benen wat te laten draaien.

'80 kilometer solo, waarom?', vroeg de flashinterviewer van dienst zich dan ook als eerste af. 'Ik weet eigenlijk niet waarom', antwoordde Pogacar bescheiden. 'Het ging vanaf het begin van de wedstrijd al snel en zo ontstond er al wat natuurlijke selectie, wat we niet hadden verwacht. Richting de Monte Sante Marie kwamen we in een soort hagelstorm, waarna we met zo'n 25 man overbleven. De ploeg deed het geweldig, maar op dat moment hadden we niet veel renners meer over. Toen besloot ik maar aan te vallen. Ik wist dat het lang zou zijn, maar ik had een gat en bleef gaan.'

'Je moet gek zijn om wielrenner te zijn', gaat Pogacar er desgevraagd op door tijdens de persconferentie, een uurtje na de meet. Als In de Leiderstrui hem voor de voeten werpt dat Tim Wellens en Marc Hirschi beiden zeiden dat dit niet het plan was, knikt hij. 'Het was niet het plan, maar de race-situatie vroeg erom. Als ik daar niet was gegaan, was het moeilijk geweest om elders nog solo weg te rijden. De beklimmingen na Monte Sante Marie liggen mij niet zo goed als deze, dus het was een beslissing in het moment. Toen ik het gat kreeg, wilde ik ervoor gaan. Er kon nog iemand bij komen en ik had Isaac del Torro en Tim Wellens als ploegmaats in de groep erachter, mocht ik zonder energie komen te zitten.'

Lees verder onder de foto!

Pogacar verklaart de liefde aan Italië en Urška

'Ik dacht niet al teveel na', zei hij ook nog vlak na de streep. 'Aan het begin van de wedstrijd voelde ik mij goed, en dat bleef ik ook voelen toen het zo begon te regenen. Mentaal is het lastig om aan zo'n eerste koers te beginnen, maar de voorbereiding ging heel goed. Zodoende kon ik meer toewerken naar deze wedstrijd, maar dat was het allemaal waard. Ik vind het één van de mooiste koersen die er is, dus ik ben tevreden.'

Een openlijke liefdesverklaring aan Strade Bianche én Italië, zo blijkt. 'Ik hou heel veel van Italië, hier heb ik mijn hele leven gekoerst. Dit geeft mij nog meer motivatie en vertrouwen om naar de Giro te gaan. Hopelijk wordt het mooi Italiaans jaar voor mij, daar kijk ik naar uit', aldus Pogacar, die zaterdag zo genoot, dat de vlucht van hem nog wel wat langer had mogen duren. 'Ik heb nog nooit zoveel mensen langs de kant gezien als in de race van vandaag', looft hij de tifosi. 'Ik reed alleen, maar was vandaag nooit alleen. Zoveel fans, zoveel supporters... Dat is zo anders dan wanneer je alleen traint. Het was geweldig, ik heb het nooit saai gevonden en het was mooi om bekende gezichten te zien uit Slovenië en van vrienden. Een mooie ervaring.'

Hij is vervolgens ook heel open als hij de vraag krijgt welke rol zijn vriendin Urška Zigart speelt in dit hele geheel. 'Zij is een enorme hulp voor mij, meer dan ik kan toegeven. Zonder haar zou ik niet kunnen doen wat ik doe, zij maakt mijn leven makkelijker op de fiets. Ze begrijpt me als mede-professional, ze steunt me en zet soms haar eigen doelen opzij om mij te ondersteunen. Dat probeer ik terug te doen als het kan. Ik was superblij dat ze hier was met mij deze week. Ik ben dankbaar voor haar.'

Lees verder onder de video!

Het vertrouwen is terug bij Pogacar

Wie hem zo ziet zitten, ziet weinig anders dan dat we de afgelopen jaren ook al zagen. Toch zit er een andere Pogacar. Een man die in 2023 wat achter de feiten aanliep, na een crash in Luik-Bastenaken-Luik en een revalidatie en achterstand tot gevolg. Misschien verloor hij er de Tour de France wel door, maar dat is nu allemaal verleden tijd. 'Ik weet niet of dit mijn mooiste overwinning ooit is. Ik zal 'm in ieder geval nooit vergeten, want iedere zege heeft zijn eigen verhaal. Ik probeer de blessure van vorig seizoen te vergeten. Ik focus me op nieuwe dingen en heb na vandaag al het vertrouwen terug, wat ik na de crash in Luik misschien wat was kwijtgeraakt. Ik heb een geweldige winter gehad en heb de bevestiging gekregen dat alles goed is.'

Dat is wel een understatement. Heeft hij er met zijn enorme solo hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat Strade Bianche in 2025 ook echt wordt erkend als zesde Monument? 'Ik weet niet of het een Monument is, misschien pas over honderd jaar. Wat is een Monument? Strade Bianche is op dit moment één van de meest populaire wedstrijden, misschien wel de mooiste op de kalender. Eén van de grootste wedstrijden van de wereld.'

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)