Sonny Colbrelli: In zijn zoektocht naar grote ronde-succes vond hij het najaar van zijn leven

Het wegseizoen zit erop en dus is het tijd om terug te blikken op een waanzinnig wielerjaar 2021. In zeven dagen tijd behandelen we de zeven beste renners van het seizoen, op basis van de UCI World Ranking. Vandaag: Sonny Colbrelli, na een wonderlijk najaar plots de Italiaanse hoop in bange dagen.

Plakkende gigant

'Plakker', 'profiteur', 'lafbek'. De kritiek op Sonny was na een epische editie van Parijs-Roubaix niet van de lucht. Wat wil je ook, als Mathieu van der Poel op weg leek naar winst bij z'n debuut, maar werd afgetroefd door de Europees kampioen? Van der Poel deed veel werk, Colbrelli en ook Florian Vermeersch waren zuiniger met hun energie. Toen de stroken opraakten, raakte ook de tank leeg bij de topfavoriet. Niet wetende - of misschien juist wél wetende - dat er één man aan boord was van wie hij de sprint weleens kon gaan verliezen.

Laatste bocht in het Velodrome, Vermeersch kan zich niet langer bedwingen. Colbrelli zit meteen op z'n wiel en weet dat de Belg voor hem is. Hij wacht op Van der Poel, terwijl hij al zittend op z'n zadel voorbij Vermeersch knalt. Maar Van der Poel komt niet. Colbrelli is hem te machtig, zonder dat de Italiaan daarvoor uit z'n zadel hoeft te komen. Terwijl de Nederlander het hoofd buigt, stort de Italiaan ter aarde. Hij viert alleen z'n feestje, samen met de cameraman die het tafereel treffend vastlegt. Pure emotie, Italiaanse emotie. Tranen, gebrul en nog meer tranen. Colbrelli heeft bij z'n debuut Parijs-Roubaix gewonnen!

Dat de Nederlandse wielervolgers in hun eerste emotie wezen naar de berg arbeid die Van der Poel had verzet, is niet zo gek. Toch gingen ze wel voorbij aan het feit dat Colbrelli de eerste was die aanviel. Hij opende de koers bij de favorieten en kreeg gezelschap van Van der Poel. Colbrelli een plakker? Niet in 2021. Aanvallen, in iedere koers waar hij aan de start stond en meer dan ooit met resultaat. Een plakkende gigant, als gulle middenweg voor de mensen die zijn prestaties nog niet op waarde willen of kunnen schatten.

Waar is Sonny? Daar is Sonny!

Het uiteindelijk zo succesvolle jaar van Colbrelli werd allerminst in de verf gezet in het voorjaar. Nu was de Italiaan van Bahrain Victorious nog nooit echt goed in de eerste maanden van het jaar, hij won in z'n carrière pas vier keer in de eerste drie maanden van het seizoen. Dat moest anders, maar het voorjaar werd andermaal een zoekspelletje 'Waar is Sonny?'. Zesde in Kuurne-Brussel-Kuurne, daar kon hij nog wel wat mee. Een achtste plaats in Milaan-Sanremo sprak dan weer wat minder tot de verbeelding.

Plots zat hij eind maart mee in een verschrikkelijk zware en winderige Gent-Wevelgem. Terwijl Sam Bennett kotsend de kopgroep moest laten gaan, sprintte Colbrelli naar plek vier. Goed op papier, maar dat hij naast Wout van Aert ook Giacomo Nizzolo en Matteo Trentin voor moest laten, dat zat niet lekker. Waar is Sonny? De Vlaamse en Ardense klassiekers eindigden in mineur. 73e in Dwars door Vlaanderen, 55e in de Ronde. 64e in de Brabantse Pijl, 72e in de Amstel Gold Race. Het was weer zo'n voorjaar, zo'n voorjaar waarin Colbrelli er wil staan, maar er weinig lukte. Die ene gewonnen Brabantse Pijl uit 2017, daar bleef het nu ook weer bij.

Zijn de klassiekers dan niet gemaakt voor Colbrelli? Misschien niet. De puzzelstukjes vielen namelijk andermaal pas op z'n plaats toen de finishboog van Luik-Bastenaken-Luik reeds was opgebroken. De Tour de Romandie bleek het perfecte medicijn voor wat klassiekerfrustratie. Peter Sagan had ook al een potje ellende meegebracht naar Zwitserland. De Slowaak won de tweede etappe, Colbrelli sloeg toe in de derde. Hij reed drie keer top vier en won het puntenklassement. Een maandje later was hij nóg beter in de Dauphiné. De sprintconcurrentie was misschien niet bijster hoog, maar Colbrelli werd drie keer tweede en eenmaal eerste. Als er niet drie keer een late solo-renner vooruit was gebleven, waren het vier ritzeges geweest. We schrijven inmiddels begin juni, maar konden wel stellen: Daar is Sonny!

Wie zaait, zal oogsten

Grote rondes en Colbrelli, het wil nog niet echt vlotten. Waarom kan iemand met een goede sprint, een heel goede punch en een enorme motor toch nooit winnen als er een Giro of Tour wordt gereden? Van 2012 tot en met 2016 reed hij de Giro en maar één keer eindigde hij in de top drie van een etappe. De focus werd van 2017 tot en met 2021 verlegd naar de Tour de France, maar dat ging niet veel beter. Hij verzamelde een hele hoop ereplaatsen, waaronder drie keer plek twee, maar winst zat er nooit in. Er was altijd wel minimaal eentje beter.

Colbrelli zal er zo onderhand helemaal klaar mee zijn, maar wie zaait, zal oogsten. Al die pogingen in de kopgroep en alle energie die hij in de Tour stak, dat kwam meer dan van pas in het najaar. Het feest begon in de Benelux Tour, waar Colbrelli de slingers ophing met een ritzege en twee tweede plaatsen en de laatste drie beslissende etappes. Het had het eindklassement tot gevolg, voor ploegmaat Matej Mohoric. Nummer drie Victor Campenaerts volgde pas op een dikke minuut. Het was een masterclass van Bahrain Victorious, in de straten van Nederland en België.

Het hek was van de dam. Colbrelli kwam met een dosis zelfvertrouwen naar het EK in Trento, daar werd je bang van. Hij was de man die Remco Evenepoel neutraliseerde, hij was de man die de jonge Belg dwong in een sprint die hij alleen maar kon winnen. Het was eigenlijk de manier waarop hij Parijs-Roubaix won, door er te zijn toen de knikkers werden verdeeld, om vervolgens de benen te hebben om zelfs de grootste sterren van het peloton te verslaan. Een EK-titel en winst in Parijs-Roubaix, in een jaar waarin eigenlijk de Tour de France één van de hoofddoelen was. Als Sonny Colbrelli de puzzelstukjes ook eens weet te leggen in een grote ronde, is hij met recht de Italiaanse hoop in bange dagen.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)