Vollering verklaart 'kutwijf'-incident in Strade Bianche met Kopecky: 'Dat riep ik zeker niet richting Lotte'

Voor Demi Vollering was 2023 een absoluut boerenjaar. De 27-jarige renster van SD Worx won de Strade Bianche, Dwars door Vlaanderen, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, twee ritten in de Ronde van Spanje voor vrouwen, werd Nederlands kampioen op de weg en won ook de Tour de France Femmes. Daardoor heeft ze nu een status van een van de beste wielrensters ter wereld te zijn.

'Dat ik de beste wielrenster ter wereld ben, is niet iets waar ik elke dag bij stilsta, hoor', vertelt Vollering bij AD. Dat ik wakker word en tegen mezelf zeg dat ik de beste van de wereld ben. Maar het is wel een grote eer. Ik ben heel trots op wat ik allemaal behaald heb, maar uiteindelijk ben ik ook maar een mens. De koningin van het wielrennen? Tsja. Ik denk vooral dat ik niet zal veranderen. Dat hoop ik tenminste. Daar denk ik wel goed over na. Ik ben daar alert op. Ik wil heel graag normaal blijven. Zolang mijn vriendinnen blijven zeggen dat zij dezelfde Demi zien, zit het goed. Al ben ik natuurlijk wel veranderd door mijn wielerloopbaan, maar niet op een negatieve manier.'

Vollerings eerste zege van het seizoen kwam er op de Italiaanse grindwegen in de Strade Bianche. Op weg naar Siena vocht ze niet alleen een duel uit met een losgelopen paard, maar ook met haar ploegmate Lotte Kopecky. Samen maakte het duo jacht op koploper Kristen Faulkner. Uiteindelijk haalde Vollering het in een millimetersprint van haar Belgische teamgenote. Na afloop was Vollering volledig uitgeteld, waarbij ze de term ‘kutwijf’ gebruikte, maar dat scheldwoord moest volgens Vollering niet aan het adres van Kopecky aankomen. 'Wij haalden in de laatste kilometers koploper Kristen Faulkner bij. Zij sneed mij bewust af en daardoor raakte ik met mijn hand de dranghekken. Toen ik na de finish mijn handschoen uitdeed, zag ik mijn bloedende knokkels. Toen riep ik dat.'

Vollering moet vaak tegen de tranen vechten

Dat het uiteindelijk een spannende sprint werd en geen zomaar aangeboden zege werd, gaf de overwinning toch wel extra waarde volgens de Nederlandse renster. 'In de tent achter het podium sprong Lotte in mijn armen. Ze was oprecht blij voor mij en we hebben er naderhand om kunnen lachen dat het na de finish zo ongemakkelijk was.’

Wat de wielrenster van het jaar in Nederland momenteel nog niet te veel onder controle heeft, zijn haar tranen van geluk, die ze krijgt na een overwinning. Iets dat ze voor een bepaalde periode verschrikkelijk vond. 'Dan las ik reacties als: o, dat huilebalkie staat weer op het podium. Dat raakte me. Ik vocht om de tranen tegen te houden. Dan beet ik op mijn lip. Niet huilen, niet huilen. Het wordt toch vaak als zwakte gezien, dat wil je niet uitstralen als topsporter. Dat was soms het enige wat ik dacht op het podium. Zo zonde. Met mijn mental coach sprak ik hierover. Hoe hiermee om te gaan? Wat hij mij meegaf: het is niet erg. Ik vond het erg omdat anderen er een mening over hebben. Toen ik daarachter kwam, kon ik er beter mee omgaan. Ik ging er minder hard tegen vechten en het werd daardoor minder beladen. Het is heel intens als mensen ineens iets van je vinden. Je moet leren daarmee om te gaan.’'