Column: Ewan en Ackermann leggen schijnvertoning UCI rond Groenewegen pijnlijk bloot

Afgelopen weekend had ik het genoegen om plaats te nemen bij de persmeetings met Caleb Ewan op zaterdag en Pascal Ackermann op zondag. Topsprinters, wie ook gevraagd werden naar hun gedachte over de terugkeer van Dylan Groenewegen. En die daar uitermate volwassen mee omgingen. Niks een concurrent een mes in zijn rug steken, maar pure acceptatie voor hun (uiterst moeilijke én gevaarlijke) vak: sprinten. De enige die één mes vanachter heeft meegegeven aan Groenewegen, is de UCI.

Kort na de zware crash van Groenewegen en Fabio Jakobsen had je vanzelfsprekend een wirwar van meningen, inzichten en visies. (Ex)-renners die zich uitlieten over datgene wat zich af had gespeeld in Polen. Er ontstond op een gegeven moment een soort van hetze richting aan adres van Groenewegen, al dan niet deels opgezet door Patrick Lefevere. Die was in deze uiteraard niet helemaal objectief vanwege de zware verwondingen bij zijn poulain Jakobsen. Toch deed het me vorige week goed om de woorden van Brian Holm, ploegleider van DQS in Polen, te horen. 'Naar mijn mening is hij al genoeg gestraft, ook op social media.'

Het is inmiddels meer dan vijf maanden geleden dat Jakobsen en Groenewegen ongenadig hard tegen het asfalt klapten in Katowice, maar het heeft overduidelijk een grote impact gehad op de wielerwereld. Erin én erbuiten. Anders worden renners als Ewan en Ackermann op hun teampresentatie voor het komende jaar 2021 niet uitgebreid aan de tand gevoeld over hun visie op de terugkeer van Groenewegen en de veiligheid in het peloton en de sprints.

Ewan: 'We bewegen allemaal een beetje in de spurt'

Ewan gaf in zijn persmeeting aan dat hij het zelf lastig zou vinden om in de situatie van Groenewegen terug te komen. 'Mentaal gezien zou dat moeilijk zijn. Kijk naar alles wat over hem heen is gekomen op social media, dat gaat niet in de koude kleren zitten.' De rivaal van Groenewegen geeft evenwel aan dat hij zijn opponent niet goed genoeg kent om dat bij de Amsterdammer in te schatten. 'Ik denk dat het lastig wordt voor hem. Niet door de andere renners, maar door zichzelf. Maar ik ken hem niet goed genoeg, misschien heeft het in de sprint niet zo'n impact op hem.'

De Aussie, zelf tot nu toe gevrijwaard gebleven van zware valpartijen in zijn loopbaan, benadrukt dat elke renner de gevaren in het peloton kent. 'Zelfs als iemand het niet toegeeft is het zo, iedereen heeft geaccepteerd dat het zo kan zijn dat je op een moment een zware val meemaakt.' Daarbij weet Ewan niet wat er gedaan moet worden om het ineens veel veiliger te maken. 'Wielrennen is gewoon een gevaarlijke sport, dat weten we allemaal. Als ze het veiliger kunnen maken, moeten ze dat doen. Maar ik weet niet wat er zou moeten gebeuren om dat te laten doen slagen.'

Ewan en Groenewegen in een duel in de Tour van 2019

In tegenstelling tot velen wijst Ewan ook niet naar de hekken in Polen. 'Laat me voorop stellen: als sprinter ken je de gevaren, dat zal elke sprinter bevestigen. Het maakt niet uit of je op een hobbelweggetje of een tien-baans-weg spurt, het is gewoon gevaarlijk. En nee, ik ben niet bang voor de dranghekken. Als je in de dranghekken terechtkomt, is dat eerder vanwege een andere renner dan dat het door die hekken komt. En zelf weet je het ook: als je door een klein gat duikt langs het hek, heb je een kans dat je erin terechtkomt.'

Dat was dus het geval in de kwestie-Groenewegen/Jakobsen. 'Dylan weet dat hij een grote fout heeft gemaakt, iedereen weet het. Elke spurter heeft die fout wel eens gemaakt, maar hij is misschien weer over een andere grens gegaan.' Ewan denkt de gedachtegang van Groenewegen te kennen. 'We bewegen allemaal een beetje in de sprint, we kennen allemaal de grens. Hij voelde dat Jakobsen opkwam, hij wist wel wat hij aan het doen was... Maar zo erg als het is geworden heeft hij het nooit bedoeld. Dylan zal nooit hebben gewild dat het zo erg was', besloot de realistische Ewan zijn relaas.

Ackermann: 'Ik schrijf Dylan zeker niet af'

Daags na de meeting van Ewan nam ik plaats bij Pascal Ackermann, de spontane blonde Duitser van BORA-hansgrohe. Na elk antwoord galmt er een flinke bulderlach door mijn oortjes, die ik daarom ook maar besluit op een lager volume te zetten. Ackermann heeft zich het afgelopen seizoen tot een ervaringsdeskundige ontwikkeld. Hij week in de Scheldeprijs ernstig van zijn lijn af en werd gediskwalificeerd, vanwege het veroorzaken van een (op het eerste oog) zware val van opponent August Jensen. Er was even wat tumult, maar nadat het mee bleek te vallen bij Jensen ging de storm weer liggen. (beelden: klik hier)

En dan was er nog die befaamde sprint in de Tirreno, waarin hij tot driemaal toe door een gat dook wat er eigenlijk helemaal niet was. Romain Seigle, Magnus Cort en Fernandio Gaviria reden alle drie tegen de nadar aan, maar de lefgozer Ackermann wurmde zich er alsnog tussen en drukte op het nippertje zijn wiel als eerste over de lijn. Het ging goed, maar één verkeerde beweging (onder hoogspanning op de benen) van één van de drie had tot andere taferelen geleid. (beelden: klik hier)

Met Ackermann bespreken we een ander topic dan bij Ewan. De druk die het sprinten met zich meebrengt. Die 190 of 200 kilometer aan adrenalineverhoging, voordat alles er in twee-of driehonderd meter uit moet. Ackermann schetst het. 'We zijn met zo'n brede top aan sprinters. Zeven, acht jongens van wereldklasse. Heb je je dag niet, ben je kansloos. Maar als je je dag wel hebt, dan weet je dat je je kans moet pakken. Er is geen hiërarchie, je kan gewoon niet stellen dat de één beter is dan de andere', spreekt Ackermann zich vol lof uit over zijn rijtje Ewan, Bennett, Démare, Kristoff, Gaviria, Viviani, Sagan, Groenewegen en hemzelf. 'En dan vergeet ik er nog wel een paar.'

'Als je als sprinter je dag hebt, moet je je kans pakken'

Op de vraag hoe hij naar het hele gebeuren rondom Groenewegen kijkt, krijgen we bij Ackermann hetzelfde antwoord als Ewan. 'Als sprinter weet je dat er gevaren zijn. Hij heeft een fout gemaakt, en in zijn geval was dat er één met verstrekkende gevolgen. Daardoor kunnen we niet inschatten in welke hoedanigheid hij terug komt in het peloton. Durft hij zich er nog tussen te smijten? Ik schrijf Dylan niet af, hij is een sprinter van wereldklasse.'

UCI, waar zijn jullie in dit verhaal?

Terwijl zijn collega's (zelfs de met Jakobsen en Groenewegen gevallen Marc Sarreau en Eduard Prades) compassie tonen voor de fragiele gemoedstoestand van zowel Groenewegen (mentaal) als Jakobsen (fysiek én mentaal), was daar midden november (drie maanden later!) plots de UCI. Negen maanden schorsing voor Groenewegen, wat hem tot begin mei van de fiets houdt. Het was, is en blijft een schijnvertoning, een manier om alle schuld in één richting te schuiven, terwijl het juist de ervaringsdeskundigen zijn die aantonen hoe een mondiale wielerbond zou moeten reageren. Dat Groenewegen straks in mei of juni, zonder enige vorm van voorbereiding, weer moet beginnen, is nog tot daar aan toe. De UCI heeft Groenewegen bovenal aangevallen met alles wat het had, vergetende dat ook hij gewoon een atleet is die fouten maakt, één die tot bepaalde hoogte ook beschermd had moeten worden.

De UCI vond het belangrijker om de (nep)spierballen te tonen: 'Kijk ons eens even schorsingen uitdelen, kijk ons eens even de lakens uitdelen.' Het contrast met de collega-sprinters van Groenewegen is enorm en verschrikkelijk pijnlijk. Het toont andermaal aan dat de UCI de ballen verstand heeft van de koers; van de gevaren, van de sentimenten in het peloton en van hoe om te gaan met topsporters, die hun hele carrière balanceren op een dunne draad van goed en fout. Dat blijkt eens te meer uit de woorden van Ewan en Ackermann, die aangaven hoe ongelofelijk gevaarlijk het is om sprinter te zijn. Sinds de verschrikkelijke crash zagen we nog vele incidenten, vaak afgedaan met een deklassering (denk aan Sam Bennett in de Vuelta), of zelfs helemaal niets (denk aan Sam Bennett in de Tour). En dat was het dan wel.

De UCI zou er goed aan doen ook eens bij een renner aan te schuiven, praten over hoe het is om wielrenner te zijn. Vragen wat er kan en moet gebeuren volgens sprinters, vragen wat zij vonden van die crash in Polen... De UCI heeft onder de streep maar wat gedaan de afgelopen maanden, zonder een duidelijke lijn te trekken. Ze hebben de kans niet benut om eens echt in gesprek te gaan, de boel veiliger te maken en de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Ze missen het realisme van de hoofdrolspelers. Als twee interviews met twee topsprinters mij iets hebben geleerd, is dat de wielerbobo's van de UCI zich vooral belachelijk hebben gemaakt. En ze hebben Groenewegen meegenomen in hun vrije val.

Tom van der Salm | t.vandersalm@indeleiderstrui.nl