Van Albasini tot Weening, welke ervaren renners stoppen na dit seizoen?

De wet van de leeftijd, het is een harde. Elk jaar stoppen er weer een aantal renners die jarenlang het mooie weer hebben gemaakt in het peloton, uit eigen wil of uit wanhoop. Aan het eind van dit krankzinnige coronajaar is de exodus minder dan verwacht, maar desondanks zijn er nog een heel aantal mooie namen die de fiets aan de wilgen hangen. In de Leiderstrui geeft ze een passend maar beknopt afscheid, van de A van Albasini tot de W van Weening.

Noot: deze lijst is op alfabetische volgorde en op selectieve wijze samengesteld

Michael Albasini

De koning van Zwitserland stopt ermee, weliswaar op de respectabele leeftijd van 39. De grijze haren van Michael Albasini zullen gemist worden in het peloton, maar een grijze muis was hij allerminst. De puncher maakte in 2003 zijn debuut in de WorldTour, bij het later verguisde Phonak. Een reis via Liquigas en HTC bracht hem bij Greenedge Cycling, waar hij na negen jaar trouw dienstverband afzwaait. Niet in stijl, hij koerste slechts zeventien dagen dit jaar.

Albasini is voornamelijk bekend vanwege zijn Zwitserse overwinningen. Zo won hij zeven (!) ritten in de Ronde van Romandië en mocht hij drie keer de handen in de lucht steken in de Ronde van Zwitserland. De uit Mendrisio afkomstige renner zal 's nachts nog wel eens zwetend wakker worden door Wout Poels, die hem klopte in de spurt in de 2016-editie van Luik-Bastenaken-Luik. Albasini was op papier de snelste man in dat groepje, maar werd geklopt door de Limburger.

Enrico Gasparotto

Van de ene Zwitserse puncher naar de andere. Alhoewel, de redacteur van dienst ziet Enrico Gasparotto nog steeds als Italiaan. Gasparotto nationaliseerde zich eind 2019 tot Zwitser, om de Olympische Spelen nog eenmaal te kunnen rijden. Door corona zat dat er niet in, maar Gasparotto bewees zijn waarde voor het Alpenland afgelopen september wel op het WK, in het Italiaanse Imola nota bene. Niet als winnaar of opvallende aanvaller, maar als babysitter van Marc Hirschi. Het Sunweb/DSM-talent finishte uiteindelijk als derde.

Onder de Nederlandse lezers zal Enrico vooral bekend zijn om zijn killerinstinct op de Cauberg. Tweemaal kraaide hij victorie op de Limburgse heuvel, en nog eens tweemaal stond hij op het podium in de Amstel Gold Race. In 2012 won hij de Nederlandse klassieker, waar later dat jaar het WK ook in Valkenburg werd verreden. De schrijver van dienst blijft het eeuwig zonde vinden dat Gasparotto daar niet kon aantreden door blessures, want hij was in potentie op dat moment de enige die Philippe Gilbert kon volgen op dergelijke heuvels toentertijd.

Lees verder onder de foto.

Adam Hansen

De excentriekeling van het peloton. Veganist, veelvoudig grote ronde-betwister en wielerschoenen-producent Adam Hansen stopt er eveneens mee. De Australiër werkte in zijn dertien jaar durende loopbaan maar liefst 29 grote rondes af. De laatste jaren enkel de Giro, maar tussen 2010 en 2017 reed hij elk jaar alle drie de Grand Tours uit. Een prestatie op zich.

De ondernemende Aussie staat bekend om zijn karakter. Zo slaapt hij niet meer dan vier uur op een dag, ontwierp hij zijn eigen aerodynamische wielerschoenen en viel hij dus op met zijn acht jaar durende rush van grote rondes. Winnen deed hij niet veel; Hansen won slechts vier races, maar heeft wel een Giro én Vuelta-rit op zijn palmares staan. Als er iemand is die niet in een zwart gat terechtkomt, is het Hansen wel.

Serge Pauwels

Wie ook niet in een zwart gat terecht zal komen, is Serge Pauwels. De Belg heeft namelijk al een nieuwe job te pakken; hij wordt coach bij de Belgische wielerbond. Pauwels, die zijn laatste wedstrijd al betwistte op 23 februari, heeft er een mooie en lange loopbaan opzitten. De klimmer stond bekend om zijn aanvallende karakter in bergachtige ritten, wat jammer genoeg nooit tot een Touretappe heeft geleid. Op de Mont Ventoux was hij nog het dichtste bij, maar Thomas De Gendt was hem in 2016 te snel af.

En dan was er nog die befaamde Giro-rit in 2009, die door de dopingschorsing van Leonardo Bertagnolli inmiddels wel op het palmares van Pauwels staat. De jonge Belg werd in zijn Cervélo-trui destijds teruggeroepen door ploegleider Jean-Paul van Poppel, om Tourwinnaar Carlos Sastre in de achtervolging bij te staan. Zijn mede-vluchtgenoot Bertagnolli kon makkelijk naar de winst soleren, terwijl Pauwels met veel gebaren zijn onvrede kenbaar maakte en uiteindelijk naar de tweede plek spurtte. Op één minuut van Bertagnolli, maar goed, gelukkig staat deze etappe anno 2020 op de erelijst van Pauwels.

Jürgen Roelandts

Als je 'outsider kasseienklassiekers' in zou typen op Google, kom je zo ongeveer bij Jürgen Roelandts uit. De jarenlang voor Lotto uitkomende Roelandts kon dit echter nooit omzetten in zilverwerk, zijn grootste zege is een etappe in de Ronde van Polen. Desondanks mag hij niet klagen, hij stond op het podium van twee monumenten. De Ronde van Vlaanderen van 2013 en Milaan-Sanremo in 2016.

De laatste jaren schakelde Roelandts over naar de rol van wegkapitein, eerst bij BMC en vervolgens bij Movistar. Bij de Spaanse ploeg kreeg hij tevens een vrijgeleide in de Vlaamse klassiekers, maar die zou hij niet meer betwisten na een opgave in de BinckBanck Tour. Roelandts begon nog goed aan het jaar met puike optredens in de Omloop Het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne, maar uiteindelijk doofde zijn loopbaan als een nachtkaars uit. Het ga je goed, Jürgen.

Tom-Jelte Slagter

Aha, dit is een mooi verhaal. Tom-Jelte Slagter uit Slochteren zag een vacature voor een job als tractorvertegenwoordiger bij John Deere en reageerde erop. Profwielrenner of niet, de noorderling werd aangenomen en slijt zijn dagen vanaf 1 januari als tractorverkoper in plaats van wielrenner. Gewoon, op 31-jarige leeftijd klaar met de sport. Mooi, toch?

Toch kon de Nederlander ook een heel aardig eindje fietsen, met name in zijn beginjaren. De punchy aankomsten, dat was zijn terrein. Het leverde Slagter onder meer eindwinst in de Tour Down Under en meerdere ritzeges in Parijs-Nice op, maar écht doorstoten tot de top lukte hem niet. Zijn laatste seizoen bij B&B Hotels-Vital Concept werd ook niet je-van-het, dus besloot Slagter zijn horizon te verbreden.

Lees verder onder de foto.

Ian Stannard

De breedgeschouderde beer uit Groot-Brittanië. Urenlang, pardon: dagenlang, sleurde hij op kop in de jaren dat Chris Froome de Tour won. Met patron Luke Rowe de bergen door, vlaktes over en dorpjes in; het duo Luke&Ian kon overal voor ingehuurd worden. Het zou ons niet verbazen als later zou blijken dat Ian Stannard Het Kanaal op de waterfiets overstak; die man was geboren om op kop te sleuren. Fysieke problemen zorgen voor het einde van zijn loopbaan.

Dat de kasseienklassiekers tot zijn eigen jachtterrein behoorden, mag ook geen verrassing genoemd worden. Iemand met de karkas van Stannard is zou ongeveer geboren voor die wedstrijden. Eenmaal werd hij derde in Parijs-Roubaix (2016), terwijl hij tweemaal toesloeg in de Omloop Het Nieuwsblad. In 2014 klopte hij Greg Van Avermaet in een sprint-a-deux, terwijl hij een jaar daarna in zijn uppie (!) afrekende met drie Quick-Steppers: Tom Boonen, Niki Terpstra en Stijn Vandenbergh.

Stijn Vandenbergh

Die Vandenbergh zal nog wel eens zwetend wakker worden van die bewuste Omloop Het Nieuwsblad, maar desalniettemin mag de lange Belg trots zijn op zijn carrière. Vandenbergh begon in 2006 bij Unibet fietsen en kwam vervolgens via AG2R La Mondiale en Katusha bij Patrick Lefevere terecht, in 2012. Bij die ploeg reed hij jarenlang de stenen uit de straat in de voorjaarsklassiekers.

Het is dat Vandenbergh niet het vernuft had van een Tom Boonen, maar je kon de 1.99 meter lange Belg er uitstekend bij hebben om het ploegenspel te spelen. Als onderdeel van The Wolfpack haalde hij het beste uit zichzelf naar boven, wat resulteerde in een AG2R-contract. Voor die ploeg koerste hij de laatste vier jaar, zonder noemenswaardige resultaten.

Lees verder onder de foto.

Arthur Vichot

Eind 2020 nemen we afscheid van vele punchers. We zagen al Albasini, Gasparotto en Slagter de revue passeren en nu nestelt ook Arthur Vichot zich in dat rijtje. Bekendste wapenfeiten? Hij werd twee keer Frans kampioen en mocht daardoor in het prachtige kampioenstricot van FDJ rondtoeren. In totaal wist Vichot veertien zeges te boeken, allen in Frankrijk.

Hij wist ook ritten te winnen in de belangrijke wedstrijden Parijs-Nice en Critérium de Dauphiné en werkte zeven Tours af, zonder dagsucces. Vichot neemt nu op 32-jarige leeftijd afscheid van de sport na een hele tijd met zijn gezondheid te hebben gekwakkeld.

Pieter Weening

Opvallend: er stoppen dit seizoen slechts twee renners die een Touretappe hebben gewonnen: Ramunas Navardauskas en Pieter Weening. De Fries is misschien wel de grootste naam uit dit selecte rijtje, mede dankend aan die bewuste juli-dag in 2005. De banddikte tegenover Andreas Klöden, wielergeschiedenis van hier tot Harkema.

Weening is zo ongeveer de verpersoonlijking van wielerplezier. Altijd vrolijk, erin vliegend of knechtend, het maakte hem niet uit. Die instelling bracht hem veel, waaronder twee Giro-etappes, die bewuste Tourrit en de eindklassementen van de Ronde van Polen en de Ronde van Noorwegen. Maar ook prachtige avonturen zoals zijn jaren bij het Australische GreenEdge, het Roompot-verhaal of het laatste Trek-Segafredo-jaar. Enfin, het is Weening gegund om op 39-jarige leeftijd te stoppen. Het ga je goed, Pieter!

Lees verder onder de foto.

Wie missen we nog?

Naast deze tien stopten er natuurlijk nog een heleboel renners, waarvan we Tom Leezer (jarenlang vaste klant bij Jumbo-Visma), Oscar Gatto (Dwars door Vlaanderen-winnaar), Christian Knees (vaste waarde bij INEOS/Sky), Kris Boeckmans (sterke Belgische spurter) en Yoann Offredo (rasaanvaller en klassieke coureur) nog een eervolle vermelding willen meegeven. Aan hen en alle andere gestopte renners: bedankt voor bewezen diensten en veel succes met al wat komen gaat!

Tom van der Salm | t.vandersalm@indeleiderstrui.nl