Marianne Vos

Dit is de pagina over Marianne Vos. De Nederlandse is zowel veldrijdster als wegwielrenster en rijdt sinds 2019 voor CCC-Liv. Door de jaren heen heeft Vos in zowel het wegwielrennen als het veldrijden meerdere WK’s gewonnen. In de Leiderstrui verzamelt al het nieuws over Vos en houdt tevens haar biografie bij.

Vos domineert het veldrijden jarenlang

Marianne Vos werd geboren op 13 mei 1987 in ’s-Hertogenbosch. De Brabantse blonk uit in meerdere disciplines, waaronder het veldrijden en het wegwielrennen. In het veldrijden pakte ze haar eerste wereldtitel bij de elites. Op negentienjarige-leeftijd snelde ze in een sprint met de Duitse Hanka Kupfernagel naar haar eerste WK zege. Tot en met 2014 zou ze maar liefst zes extra regenboogtruien in het veldrijden aan haar palmares toevoegen. Daarnaast werd Vos zes keer Nederlands kampioene en in 2017 pakte ze voor de eerste keer ook de zege in het Europees kampioenschap.

Vos maakt uitstapje naar het baanwielrennen

Vos maakte ook kort een uitstap naar het baanwielrennen. Haar doel was om op de Olympische Spelen van Beijing  2008 een gouden medaille op het onderdeel puntenkoers te behalen. Haar eerste meetpunt op weg daarnaartoe was het WK baanwielrennen in Manchester. Ze won gelijk de puntenkoers en zette haar Olympische ambities kracht bij. Ook tijdens de Spelen was er weinig aan het multidisciplinaire wonderkind te doen. Met een ronde voorsprong liet ze haar concurrenten kansloos. 

Vos rijgt zeges aaneen op de weg

Van jongs af aan combineert Vos het veldrijden en het wegwielrennen en in beide disciplines is ze erg succesvol. In hetzelfde jaar als dat ze haar eerste WK won in het veld (2006), won ze ook het WK op de weg in Salzburg. Uit een kopgroep van vijftien vrouwen beschikte zij veruit over de explosiefste benen. Dankzij haar sterke sprint won ze de jaren daarna vele wedstrijden in zowel etappekoersen als eendagskoersen. Vooral de Waalse Pijl lag haar als gegoten. Door haar explosiviteit kon ze telkens op de laatste keer Muur van Huy wachten om de concurrentie uit de wielen te kletsen. Ze won de Waalse koers tot nu al vijf keer. 

Hoewel Vos goed uit de voeten kan op geaccidenteerde terreinen, waren de bergen aanvankelijk te zwaar voor haar. Ze wilde zich echter wel verbeteren, zodat ze de grootste rittenkoers bij de vrouwen, de Giro Rosa, kon winnen. In 2011 slaagde ze in deze missie. Ze won in die edities maar liefst vijf etappes. Won ze niet in de sprint, dan was het wel met een aanval. Zelfs in de bergen was ze ongenaakbaar. Eén keer moest ze haar directe concurrent Emma Pooley voor laten gaan, maar ze leed geen tijdsverlies. Met een voorsprong van ruim drie minuten wist ze ook de grootste rittenkoers voor vrouwen op haar intussen gigantische palmares bij te schrijven. 

In 2012 deed Vos het kunstje op nagenoeg dezelfde manier over. Wederom won ze vijf etappes, was Pooley haar grootste concurrente en won het ze eindklassement met ruim drie minuten verschil. 2012 was ook het jaar van de Olympische Spelen in Londen. Hoewel de Spelen daarvoor in Beijing met een gouden medaille op de baan succesvol waren, viel het op de weg met een zesde plek tegen. De druk was in Londen dan ook extra hoog voor Vos. Ondanks het verre van zware parcours , wist ze in de slotfase met thuisfavoriete Elizabeth Deignan te ontsnappen. De twee stevenden vervolgens af op een sprint, waarin Vos haar sterke punt zoals zo vaak uitermate goed inzette. De Nederlandse veelvraat bekroonde het jaar vervolgens met de wereldtitel in eigen land. 

Vele successen eisen hun tol, maar Vos herpakt zich

Met de Olympische wegtitel had ze ondertussen bijna alles gewonnen wat er maar te winnen viel. De jarenlange successen op verschillende onderdelen bouwden echter een grote vermoeidheid op bij Vos. Ze won in de jaren 2013 en 2014 nog vele en mooie wedstrijden, waaronder het WK in Firenze en de Giro Rosa 2014. Het zouden voorlopig echter de laatste mooie prestaties van Vos zijn, want na 2014 werd ze geconfronteerd met de diagnose overtraindheid. Een kwaal die voor iemand die altijd maar doorgaat lastig valt te verteren. Volledige rust is immers het vaste recept van de dokter. 

In 2015 liet Vos haar fiets grotendeels in het hok staan. Ze reed twee kleine Nederlandse wedstrijden, maar dat bracht niet het juiste gevoel voor een vervolg. 2016 ging alweer een stuk beter. In de minder grote koersen pakte ze haar overwinningen mee, maar het hoogste niveau was voorlopig nog een brug te ver. Vos bleef echter gestaag progressie maken en dat resulteerde in een mooie Europese titel in het Deense Herning. In de massasprint was ze haar vaste concurrent in de sprints, Giorgia Bronzini, de baas. Vos pakte haar oude ritme van winnen in 2018 en 2019 nog verder op. Met de Women’s WorldTour-wedstrijden Ladies Tour of Norway 2018 en 2019, de Trofeo Alfredo Binda en drie etappes in de Giro Rosa 2019 wist ze mooie wedstrijden te winnen.