Column: Wielerloze maanden door Van der Poel en Van Aert langer dan ooit

Een wielerjaar vliegt altijd voorbij. De Tour Down Under is altijd de wake-up call dat alles weer begint. Voor je het weet zit je in het Vlaamse openingsweekend en al snel volgen de klassiekers en de Giro. Vanaf de Giro ligt alle aandacht op de Tour, waarna nog het toetje volgt met de en het WK komt. Daarna is het seizoen al bijna weer ten einde. Het punt waar we nu zitten.

De mooiste wielermaand is toch eigenlijk januari. Als twintig mensen nog de Tour gaan winnen en er nog tachtig anderen gaan voor een plekje in de top tien. Tweehonderd renners de Vuelta willen rijden in voorbereiding op het WK, waar ze allemaal voor goud gaan. Waar iedere nieuwe renner in het profpeloton nog hoopt op zijn eerste zege. Maar januari duurt nog zo lang.

Normaal gesproken wordt de leegte van de wielerloze maanden opgevuld door het veldrijden. Met Mathieu van der Poel en Wout Van Aert als absolute kopstukken die elke week zorgen voor spektakel. Door de vervelende omstandigheid waarin Van Aert zich momenteel bevindt en de mountainbike- en wegwedstrijden waarin Van der Poel zich dit jaar al mengde, zullen we de rivalen weinig in het veld zien en al helemaal amper een duel uit zien vechten in de modder.

Het zorgt voor een gat in de wielerkalender. Want hoewel het veldrijden een mooie sport blijft om naar te kijken, kijk je wel met de gedachte dat de twee mannen die er bovenuit steken er niet bij zijn. En mocht één van de twee wel starten, dan is de spanning waarschijnlijk ook wel weg. Natuurlijk worden de wielerloze maanden wel aardig opgevuld met schaatsen, voetbal, het WK rugby en een WK handbal. Allemaal topsport en ik vind het allemaal prachtig om te volgen, maar het is geen wielrennen, geen koers.

Het is nu eind oktober. Met de Tour of Guangxi zit de laatste WorldTour-koers er op. Het voelt als een pauze, die langer gaat duren dan ooit. Maar misschien zit er wel een voordeel aan. Het moeten wachten. De steeds hoger wordende verwachtingen. Een kwart jaar nog. Drie maanden. Negentig dagen. Dan mogen ze en we weer. Het wordt even doorbijten. Was het maar vast eind januari. (Foto: Deceuninck-Quick-Step/Sigfrid Eggers)