Het WK als pijnlijk symbool voor rampjaar 2024: we mogen best wat voorzichtiger met Demi Vollering zijn

Klappertandend stond ze de media te woord. Op de vraag hoe het ging, hoe ze het had, hoe ze het vond, had Demi Vollering maar één antwoord: 'Koud.' Tijdens dat bewuste interview met NOS-verslaggever Han Kock moeten er juist duizenden andere dingen door het hoofd van de Zuid-Hollandse zijn gespookt. Over de tactische blunders. Over de gemiste kansen. Over de lange kopbeurten. Over de vijfde plek. Over de lege handen, die restten in een zeiknat en waterkoud Zürich. Vollering was de dagen erna het doelwit van alle op- en aanmerkingen over het voor Nederland teleurstellende WK bij de dames.

En terecht. Daar niet van. Vollering had gedurende de beslissende fase in de rondes rondom Zürich in moeten zien dat een WK-titel er waarschijnlijk niet in zat. Haar sprint bevestigde dat. Die was niet goed genoeg, ten opzichte van de frisse dames die nog met haar meereden. Marianne Vos had waarschijnlijk wel kunnen winnen. Ja, ja, ja... Dat is allemaal waar. Dat wist Vollering toch zelf ook wel, daar voor de camera van de Nationale Omroep Stichting. Gokken op Vos en diens metgezel Riejanne Markus, had Nederland een ijzersterk extra wapen in de slotfase gegeven.

Lees verder onder de foto

WK weerspiegelt lastig 2024 in meest pure vorm voor Vollering

Maar Vollering wilde niet wachten. Is dat omdat ze een hekel heeft aan Vos of Markus? Vast niet. Ze wilde zelf winnen. Ze was kopvrouw, van tevoren. Ze had aangegeven het lastig te vinden als een ander zou winnen. Ook als dat iemand anders met een oranje shirt aan zou zijn. En dat is terecht. Wie kopvrouw is, moet voor haar kansen strijden. De kritiek die Vollering als rationele, wedstrijd rijdende renster kreeg, is terecht. Maar de lading kak die zij over zich heen kreeg, is deels ook onbegrijpelijk. Daarvoor kijken we te weinig naar de mens Vollering. Daarvoor mogen we best rekening houden met het feit dat zíj vond dat dit háár WK moest worden. Dat is wat haar was verteld. Dat is wat ze dacht.

In plaats daarvan weerspiegelde het WK op pijnlijke wijze het gehele jaar van Vollering. In een notendop, in de meest pure vorm. 2024 is een jaar van net niet. Van tegenslagen en lastige beslissingen. Van ontwikkelingen die gebeuren, maar die misschien niet helemaal worden uitgesproken. Lotte Kopecky verlengde als eerste bij SD Worx-Protime. Dat ging niet samen met Vollering. In de Tour de France zagen andere kansen op ritzeges, ook dat ging niet altijd samen met de belangen van Vollering. In de Ronde van Romandië zagen we het nóg eens. De dame uit Pijnacker moest er voor sprinten, tegen haar teamgenote.

'Ze zullen dan wel voor haar rijden', was de conclusie van Vollering na die bewuste, ongemakkelijke sprint tegen Kopecky, daar ergens op die Zwitserse berg. En ook rondom het WK hing eenzelfde sfeer. Vollering was op papier dan wel de kopvrouw, de renster die het moest doen. Ze mocht voor eigen kansen gaan, tot het na de race weer over de kansen van een ander ging. De beste renster die we hebben in Nederland heeft een moeilijk jaar achter de rug. Wat moet zij zich ongelooflijk alleen hebben gevoeld, op heel veel momenten in dit wielerjaar.

Lees verder onder de foto

Ook in het belang van Nederland: nieuwe ploeg zal Vollering goed doen

Wat opvallend is aan Vollering, is dat altijd van haar gezicht valt af te lezen wat ze denkt en voelt, als ze het niet al zelf zegt. Die opmerking in Romandië, die komt gewoon. Omdat ze dat vindt. Vollering laat veelal de tranen de vrije loop. Gewoon, omdat ze dat voelt. De winnares van de Vuelta heeft geen masker. Het zal veel mensen tegenvallen hoe confronterend dat overkomt, een sporter die gewoon maar jankt, ook als ze op de buis is. Misschien is dat wel ongemakkelijk, omdat veel mensen in het normale leven die rem op tranen wel gebruiken. Als Vollering zich naar voelt, mag heel de wereld dat weten. Punt.

Het wordt tijd dat we de mens, maar ook renster Vollering, iets beter gaan beschermen. Voor iemand die een heel jaar op papier in een team fietst en daar ook nog leidster van is, heeft ze op belangrijke momenten bijzonder weinig steun gehad. SD Worx-Protime werd van een stevig fundament langzaam een wespennest voor de Nederlandse. Een WK-titel had haar jaar opgefleurd, zeker na het Tour-debacle. Dat wilde ze. Niet meer, niet minder. Punt. Daarom reed ze door, ook al was dat niet slim. Die diepere laag achter het wellicht onhandige koersgedrag, mag nu weleens de boventoon voeren.

De vraag die rest is waar Vollering volgend jaar rijdt. Het zal in ieder geval een ploeg worden waar ze zonder zorgen haar doelen kan nastreven. Waar ze vrijuit kan juichen als ze wint en kan koersen voor eigen succes. Waar ze mag huilen, voor de camera, als dat niet lukt. Waar ze de meest pure versie van de mens Demi Vollering mag zijn, ook op de fiets.