Julian Alaphilippe: Druk van de regenboogtrui en droomdagen in Tour en op het WK

Het wegseizoen zit erop en dus is het tijd om terug te blikken op een waanzinnig wielerjaar 2021. In zeven dagen tijd behandelen we de zeven beste renners van het seizoen, op basis van de UCI World Ranking. Vandaag: Julian Alaphilippe, de druistige Fransman die het moeilijk had met de druk van de regenboogtrui, maar toch weer boven kwam drijven.

Teleurstellend voorjaar, maar toch zegevieren tegen Wout en Mathieu én in de Waalse Pijl

Op het Italiaanse circuit van Imola had hij op 27 september 2020 de regenboogtrui weten te bemachtigen en dat maakte Alaphilippe enorm trots. Het duurde echter niet lang voor de kersvers wereldkampioen de volgens hemzelf 'grootste fout van zijn wielercarrière' beging. In Luik-Bastenaken-Luik week hij van zijn sprintlijn af, om vervolgens ook nog eens te vroeg te juichen en verslagen te worden door Primoz Roglic. Het bleek een glimp van de Alaphilippe die we in 2021 te zien en te horen kregen. Nog altijd zeer aanvallend, maar iets zorgde voor mindere resultaten.

Het voorjaar begon nog niet eens al te slecht. In Strade Bianche blijft hij een antwoord verschuldigd op de monsterlijke versnelling van Mathieu van der Poel richting het Piazza del Campo in Siena en wordt hij roemloos tweede, maar in de Tirreno-Adriatico boekte de wereldkampioen zijn eerste seizoenszege. En wat voor één: hij versloeg zijn grote rivalen Van der Poel en Wout van Aert in een sprintje bergop. De altijd vermakelijke en koerskleurende Alaphilippe lijkt zijn vorm gevonden te hebben.

Het resterende Klassiekervoorjaar lukt het vervolgens niet om zijn bij vlagen magistrale kwaliteiten volledig tentoon te stellen. 16e in Milaan-Sanremo, 22e in Dwars Door Vlaanderen en in de Ronde van Vlaanderen anoniem 42e. Alaphilippe richtte zich in 2021 zowel op de Vlaamse klassiekers als de Ardennenklassiekers, maar voorlopig moest die keuze zijn vruchten nog afwerpen. De voortekenen van een teleurstelling in de Waalse wedstrijden werd nog eens kracht bijgezet met een zesde plek in de Amstel Gold Race. De twijfels waren groot in de wielerwereld richting hét terrein van Loulou.

Waar was die grootse wielrenner die de concurrentie compleet wegvaagde op het WK en eind 2020 misschien wel als de beste klassiekerspecialist werd gezien? Als Roglic in de Waalse Pijl, de koers die Ala al tweemaal met overmacht won, wegspurt richting de finish, lijkt het erop dat de wereldkampioen wederom niet gaat zegevieren. Maar dan, op zijn bekende Muur van Hoei hervindt hij de kracht in zijn benen en mag hij het zegegebaar maken. Het voorjaar wordt echter in mineur afgesloten: In Luik-Bastenaken-Luik, misschien wel zijn angstgegner na de blamage van 2020, wordt hij verrassend geklopt in een sprint door Tadej Pogacar. Helemaal de oude is Julian ogenschijnlijk nog niet.

Alle ogen op Van der Poel, maar Alaphilippe wint in Landerneau; Tour valt stiekem tegen

Meer dan een maand koerst de renner van Deceuninck-Quick-Step vervolgens niet, maar wanneer hij weer op de startlijst staat, wordt hij gezien als een van de favorieten. In de Ronde van Zwitserland wordt zelfs gefluisterd dat hij een voorschot wil nemen op een klassement in de Tour de France. In de eerste ritten herhaalt zich het verhaal dat zich al meermaals voordeed in 2021: leuk meedoen, maar in de finale komt hij nét tekort, of koerst hij nét niet slim genoeg. In rit één en rit twee is Van der Poel hem tweemaal te slim af. Richting de Tour de France geen goed teken voor de chosen one om de Franse eer te redden. In het klassement doet Julian het redelijk en lijkt hij alleen Richard Carapaz bergop te moeten laten gaan, maar wegens de bevalling van zijn vrouw vertrekt hij huiswaarts.

Omdat Van Aert door een blindedarmontsteking geen optimale voorbereiding heeft richting de Tour, zijn alle ogen gericht op Van der Poel, die een stuk betere voorbereiding draaide dan Alaphilippe en daarnaast het emotionele verhaal van wijlen opa Raymond Poulidor met zich meedraagt. De gele trui is al klaargelegd voor de Nederlander om op een punchachtig klimmetje in Landerneau op te rapen. Maar dan komt daar als een duveltje uit een doosje Loulou. Met een vroege aanval op de slotklim laat hij de concurrentie zijn achterwiel zien en dat wiel ziet men niet meer terug tot bij de podiumceremonie. Een magistrale zege op het moment dat niemand hem eigenlijk écht verwachtte. Voor het derde jaar op rij staat hij in de gele trui, over de grootsheid van Alaphilippe mogen we niet meer discussiëren.

Des te groter is de verbazing en teleurstelling wanneer op dag twee zijn gele trui wordt overgenomen door een ontketende Mathieu. Met een indrukwekkende dubbele aanval op de Mûr de Bretagne ontneemt hij zijn concurrent de leiding, ter ere van zijn opa en Franse wielerlegende Poulidor. Het blijkt een voorbode voor de rest van deze Tour de France: Alaphilippe valt aan, demarreert, zwoegt en werkt zich de pleuris, maar onder de streep is het resultaat een grote tegenvaller. Na die grootse zege in de openingsrit, wordt Alaphilippe pijnlijk gelost in kopgroepen waar hij op papier de beste is, rijdt Van Aert weg van hem op de Mont Ventoux en lijkt het beste er vanaf. Naderhand probeert hij zijn prestaties te verklaren: 'Ik sliep amper na de geboorte van mijn zoontje. Daarnaast wilde ik per se schitteren in de regenboogtrui. Het is moeilijk om te winnen, maar al helemaal mét die trui.' De erfenis van het wereldkampioenschap valt hem zwaar.

Weergaloze wereldkampioen

Echt tijd om te rusten heeft Alaphilippe vervolgens niet. Een aantal van zijn favoriete koersen vindt plaats in het najaar, maar terugkeren naar zijn topvorm lijkt een utopie. Als een vermoeid man rijdt hij naar een zesde plek in de Clásica San Sebastián, om vervolgens in de Bretagne Classic Ouest-France verslagen te worden door Benoît Cosnefroy. En dan in de Tour of Britain? Buiten Van Aert en Ethan Hayter rijdt er weinig concurrentie van niveau rond, maar hij wordt elke dag verslagen. Zelfs op eigen terrein, een klim van twee kilometer aan bijna tien procent, wordt hij gepasseerd door Van Aert. Gaat zijn seizoen straks als een nachtkaarsje uit?

Een week later rijdt Ala een anonieme koers in de Primus Classic. 47e op meer dan een minuut achterstand van de winnaar, zijn ploeggenoot Florian Sénéchal. Alles wijst erop dat de titelverdediger op het WK in Vlaanderen niet tot de besten gaat behoren. Maar dan komt die dag zelf. Een van de meest epische koersen ooit wordt verreden in het wielergekke Vlaanderen. Aanval na aanval, demarrage na demarrage, het is genieten van de koers. Dé smaakmaker van de finale is Loulou. Hij valt meermaals aan in de laatste vijftig kilometer en uiteindelijk breekt hij zijn tegenstanders. Hij danst over de Vlaamse wegen, waar zijn opponenten lijken weg te zakken in het asfalt op de steile heuveltjes rond Leuven. Het was weer een dag als vanouds, waarin de smaakmaker Alaphilippe het hart van de wielerfan heroverde.

Op de eerste dag dat hij de regenboogtrui niet meer om zijn schouders draagt, hervindt Julian de benen die hem iets meer dan een jaar eerder diezelfde trui opleverden. Alsof zijn onnavolgbare demarrages en zijn koersintelligentie vastzaten in het moeras van de enorme druk waaronder Alaphilippe ogenschijnlijk leed. Het is de vloek van de mooiste trui in het wielrennen en de Fransman reed in 2021 rond met het gewicht van de zevenkleur op zijn schouders. In zijn laatste twee koersen, Milaan-Turijn en de Ronde van Lombardije, greep hij naast de zeges. Het mocht de pret niet meer drukken, want ondanks een ietwat tegenvallend jaar waarin hij maar vier zeges boekte tegenover de twaalf van 2019, wist hij goed af te sluiten. Een jaar waarin hij lastig met de druk van de regenboogtrui om kon gaan, maar toch zijn klasse op het moment suprême liet zien. Laten we hopen dat de smaakmaker van menig koers zich in 2022 bevrijd voelt van de druk en eer doet aan de regenboogtrui.

Pim Lansbergen (E-mail: redactie@indeleiderstrui.nl)