Julian Alaphilippe

Dit is de pagina over Julian Alaphilippe. De Fransman is een wielerster in Frankrijk, met zijn vele overwinningen in het klassieke voorjaar en de Tour de France. In de Leiderstrui verzamelt al het nieuws over Alaphilippe en houdt tevens zijn biografie bij.

Alaphilippe zag het levenslicht op 11 juni 1992 in Saint-Amand-Montrond. Net als onder meer Mathieu van der Poel en Wout van Aert kent de Fransman zijn oorsprong in het veldrijden. Een veelwinnaar was hij niet, maar hij werd in 2010 toch maar knap tweede op het WK voor junioren. Ook werd hij in 2012 en 2013 Frans kampioen bij de beloften. De weg zou hem uiteindelijk meer succes bieden. 

Alaphilippe wordt wereldster bij Lefevere

Alaphilippe begon in 2013 bij het continentale Etixx-iHNed, nadat hij in 2012 al een rit in de Canadese Coupe des Nations Ville Saguenay had gewonnen. Na een rit in de Tour de Bretagne, winst in de Grand Prix Südkärnten en ritwinst in de Internationale Thüringen-Rundfahrt U23 en de Tour de l'Avenir kwam hij in 2014 bij Quick-Step terecht, toen nog onder de naam Omega Pharma - Quick-Step. 

Bij de ploeg van Patrick Lefevere ontwikkelde Alaphilippe zich in de luwte. Hij won in 2015 en 2016 ritten in de Ronde van Californië en maakte in 2016 ook pas zijn debuut in de Tour de France. In de jaren die volgden was hij echter niet meer te houden en kwam de spotlight definitief op de Fransman te staan. Het begon in 2017 met ritzeges in Parijs-Nice en de Vuelta a Espana, alvorens hij in 2018 maar liefst twaalf overwinningen boekte. Zijn twee etappezeges in de Tour spraken het meest tot de verbeelding. Ook won hij de Waalse Pijl en de Clasica San Sebastian.

Alaphilippe schittert in Tour de France

Alaphilippe groeide in 2019 helemaal uit tot alleskunner, die op alle terreinen bleek te kunnen winnen. De Strade Bianche, Milaan-Sanremo, andermaal de Waalse Pijl en ritzeges in de Tirreno en de Ronde van het Baskenland kleurden zijn voorjaar. De zomer bleek het hoogtepunt, want Alaphilippe droeg in de Tour de France veertien (!) dagen de gele trui. Hij won twee ritten en deed tot het laatste weekend mee om de eindzege in Parijs. Alle energie die hij erin had gestoken, bleken er uiteindelijk iets te veel aan. Alaphilippe reed als vijfde de Franse hoofdstad binnen en was de rest van 2019 en in het begin van 2020 uitgeblust. 

Na de coronastop keerde Alaphilippe terug met een knaller: na tweede te zijn geworden in Milaan-Sanremo pakte hij andermaal de gele trui in de Tour de France, wat hij op emotionele wijze eerde aan zijn overleden vader. Net na de Ronde van Frankrijk realiseerde hij zijn volgende kunstje: in Imola pakte hij op imponerende wijze de wereldtitel. In zijn nieuwe tricot botste hij in volle finale op een motor in de Ronde van Vlaanderen, waarbij hij zijn elleboog brak. 

Begin 2021 rekende hij in de Waalse Pijl pas af met de vloek van de regenboogtrui, maar voor de rest had dat jaar veel weg van 2020. Andermaal pakte hij vroeg in de Tour het geel, om later in het jaar opnieuw wereldkampioen te worden. In Leuven was Alaphilippe veruit de beste na een zware wedstrijd. 

2022 en 2023 een waar rampjaar voor Alaphilippe

Na twee ongelofelijk succesvolle seizoenen stuitte Alaphilippe in 2022 op een bult pech van ongekende proporties. Het onheil begon al in de Strade Bianche, waar hij door een harde windvlaag flink ten val kwam. Enkele weken later vloog hij in Luik-Bastenaken-Luik de bossen in na een massale valpartij in het peloton. Alaphilippe liep meerdere breuken op en lag er weken uit. Hij miste onder meer de Tour de France. 

Na een lange revalidatie keerde Alaphilippe terug in de Vuelta a España, waar hij in dienst van Remco Evenepoel mooie dingen liet zien. Alles leek perfect te verlopen richting het WK in Australië, totdat hij opnieuw tegen de vlakte ging. Dit keer niet met heel veel erg, maar Alaphilippe moest wel opgeven. Hij reed nog wel het WK, maar toonde zich nooit van voren. In de Italiaanse klassiekers vond hij zijn topvorm ook niet terug en zodoende kon de focus richting 2023. 

In dat voorjaar kwam de Fransman niet direct uit de verf, met enkel een zege in de Faun Ardeche Classic. In het Critérium du Dauphiné leek de vorm terug te zijn met een ritzege, zijn kenmerkende manier van koersen en een tiende plek in het eindklassement, maar die vorm kon Alaphilippe niet doortrekken tot in de Tour de France. Ook in het najaar bleef hij zonder zeges zitten, waardoor er stilaan wat vragen kwamen rondom de fysieke en mentale gesteldheid van LouLou.