'Rabobank? Té Nederlands, dat leek me soms de verkeerde mentaliteit'; een dag op pad met Oscar Freire Wielrennen
Wielrennen

'Rabobank? Té Nederlands, dat leek me soms de verkeerde mentaliteit'; een dag op pad met Oscar Freire

'Rabobank? Té Nederlands, dat leek me soms de verkeerde mentaliteit'; een dag op pad met Oscar Freire

Oscar Freire mag dan al even gestopt zijn als wielrenner, als persoon is de ex-Rabobank-renner geen sikkepit veranderd. De Spanjaard is als VIP- en journalistenchauffeur aanwezig in de AlUla Tour en zodoende mocht In de Leiderstrui een dagje instappen voor een enkeltje Hegra – Tayma, wat een zeer vermakelijke dag werd.

In zijn tijd bij Rabobank stond Freire al niet bepaald bekend als man van de tijd en daar bleek vijftien jaar na zijn vertrek bij de Nederlandse formatie nog weinig anders aan. Afspraak met ‘piloot’ Freire stond om 11.15 uur voorafgaand aan de derde rit van de AlUla Tour in startplaats Hegra, dat op de Werelerfgoedlijst van UNESCO staat.

11.15 uur: geen Freire te bekennen.

11.35 uur: Freire wel degelijk te bekennen. ‘Aha, goedemorgen. Ik wist niet dat ik hier moest zijn, dus ik stond bij de teampaddock. Maar goed, toen kwam ik dus hierheen’, aldus de goedgemutste man uit Spanje.

Freire fietst niet veel meer, maar sprinten gaat nog aardig

Goed, samen met de Head of Media en een Italiaanse journalist aan onze zijde stappen we in bij Freire. ‘Of ik dit vaker doe voor de A.S.O.? Nee, nee, alleen hier. En wellicht de Grand Départ in Barcelona, 2026. Ik zag deze wedstrijd vorig jaar op TV en dacht: daar moet ik heen. Dus nu ben ik hier.’

‘Waar moeten we heen jongens? Ik heb geen kaart en ken de weg hier ook niet echt’, speelt hij ons vervolgens toe bij het starten van de auto. De richting blijkt simpeler dan gedacht: gewoon achter de rest van de karavaan aan. Freire slingert zijn auto met de stoet mee, al valt ons vanuit de stoelen achterin de auto wat op: de Spanjaard heeft nog een sticker in zijn haar zitten. ‘Oh, haal die er even uit.’

Het geneutraliseerde deel van de etappe werd over gravel – net als het WK op die ondergrond in 2028 te AlUla – verreden en binnen de kortste keren zien we Tim Merlier en Tom Pidcock lek rijden voor onze neus. ‘Of ik zelf graag op gravel rijd? Nah, bij mij in de buurt kun je vooral goed mountainbiken.’

‘Mathieu van der Poel doet dat nu en dat is ook belangrijk voor zijn sponsor Canyon, maar ik mocht het nooit. Al kon ik het wel goed: in 1999 klopte ik nog Miguel Martinez – vader van Lenny -, die één jaar later olympisch kampioen werd in Sydney, tijdens een wedstrijd. Terwijl ik er niet eens voor had getraind, haha’, lacht hij.

Fietsen doet Freire overigens sowieso niet veel meer. ‘Sprinten kan ik nog, maar langer dan één kilometer? Dan wordt het al minder, haha. Wel speel ik padel. En tennis natuurlijk.’ Die tweede sport speelde hij ook tijdens zijn loopbaan op onder meer de trainingskampen al veel, soms tot verbazing van ploegleiders en collega-renners. ‘Ja hoor, enkele dagen voor de Tour Down Under stond ik nog te tennissen.’

‘Maar weet je wat daarmee het probleem is? Als je het één keer speelt, krijg je last. Ik deed het vaker en dan is het juist goed voor je spieren, gewrichten, knieën, botten en zo verder.’ Daarmee kon Freire zijn tijd wel eens vooruit zijn geweest, daar profs als Tadej Pogacar, Remco Evenepoel, Primoz Roglic, Wout van Aert en Mathieu van der Poel nu ook regelmatig aan andere sporten doen. Omwille van het gunstige effect voor de botdichtheid.

Goed, we zijn inmiddels al even onderweg in de derde rit van de AlUla Tour. Voorafgaand aan de etappe hintten alle renners en ploegleiders op een gevaarlijk punt na zeventig kilometer: waaiers, klinkt het overal. Freire gaat er niet in mee. ‘Ik geloof er niet in, het is veel te ver van de finish. Misschien dat ze enkele minuten hard gaan rijden, maar dan valt het weer stil.’

Lees verder onder de foto!

oscar freire

Freire blijkt waaierspecialist te zijn

En zo kabbelen we de eerste 65 kilometer door, waarin het aan Freire de taak is om een goede lunchplek uit te zoeken voor zijn gasten. De Spanjaard besluit zijn auto in het desolate landschap te parkeren, maar ziet dan wat verderop enige bebouwing staan. ‘Daar gaan we heen, wijst hij.’

Zo geschiedde, al blijkt het bij aankomst een vervallen tankstation te zijn. Weinig idyllisch, maar des te praktisch: er kan een sanitaire stop gemaakt worden en de lunch kan uit de wind opgegeten worden. We komen tot de conclusie dat het nog helemaal niet zo slecht is, een maaltijd met een wielerkampioen op een plek die veel weg heeft van een gemiddelde Call of Duty, GTA- of Counterstrike-locatie.

Lees verder onder de foto!

tankstation

Toen de maagjes gevuld waren, reden we door naar hét befaamde punt na zeventig kilometer. Aldaar hebben we nog even tijd om te wachten, waarop we Freire naar zijn eigen ervaringen met waaiers vragen. ‘Er was eens een Touretappe dat ik achterin het peloton zat en de ploegleiding in de oortjes riep dat ik naar voren moest. Ik bekeek het nog even aan, zag een bocht komen en trok één sprintje naar voren. En ik was als enige van Rabobank mee in die groep van dertig. Het is ook een kwestie van slim rijden.’

We leggen hem voor dat we hem ook wel eens hebben zien lossen uit een waaier in de finale van Gent-Wevelgem, in 2010. ‘Ja oké, maar je moet ook durven verliezen om te kunnen winnen. Ik had Gent-Wevelgem al gewonnen en we reden met meerdere mannen van Liquigas rond, die mij dan in het pak staken. Oké, prima. Maar ik rijd niet om tweede of derde te worden.’

Zo komen we bij zijn tijd bij Rabobank uit, de ploeg waar hij tussen 2003 en 2011 zoveel successen boekte. ‘Soms werd er wellicht teveel gefocust op de Nederlandse renners. Michael Boogerd reed dan vooruit in de Amstel Gold Race en ik zat er tien seconden achter, maar hij bleef rijden en werd dan uiteindelijk tweede. ‘Goed gereden’, zei iedereen. Maar je wil toch winnen? Dat leek me soms de verkeerde mentaliteit, maar goed: ik besloot zelf ook meermaals te blijven. Achteraf had ik beter elke twee of drie jaar van ploeg kunnen wisselen, dat is voor elke renner beter.’

‘Pfoe, Kuurne-Brussel-Kuurne, trouwens’, haalt de drievoudig wereldkampioen nog maar eens een anekdote boven. 'Ik weet nog dat ik die ijskoude editie reed. Daar ben ik ook snel de auto ingestapt en heb ik vanuit daar nog naar een Nederlandse neo-prof geroepen dat hij ook moest stoppen. Hij ging door en later kwam hij helemaal verkleumd en kapot bij de bus. ‘Zei ik toch’, vertelde ik hem toen, haha.'

Lees verder onder de foto!

oscar freire michael boogerd

Freire geen Spaanse bondscoach, maar wel rennersvader

Ondertussen zou Freire met zijn waaiervoorspelling gelijk hebben gekregen. Het was extreem nerveus op het door de coureurs benoemde cruciale punt, maar nadien viel het weer stil. ‘Zo is het vaak met dit soort punten. Het is ook nog veel te ver van de finish, dus waarom zouden ze?’

Met zijn rake analyses zou hij zou in het ploegleidersvak terechtkunnen. ‘Maar dat wil ik niet. Ik wil best een functie in het wielrennen hebben, maar niet het hele jaar door. Bondscoach van Spanje was een optie, maar dat werd dan uiteindelijk Alejandro Valverde.’

Freire heeft ook nog een andere manier om de sport te volgen: zijn zoon Marcos, op het moment van de derde rit van de AlUla Tour bezig aan de Challenge Mallorca namens UAE Emirates-XRG. De 18-jarige knaap tekende deze winter een tweejarig contract bij de opleidingstak van de ploeg uit de Emiraten, maar mocht direct proeven aan het grote werk.

‘Natuurlijk ben je daar als vader mee bezig, maar ik steun hem in alles wat hij doet. Marcos is eenzelfde type renner als ik, maar natuurlijk nog lang niet zo goed. Soms is dat best moeilijk als de zoon van, want zo spreekt iedereen je aan. Adria Pericas, die hier in AlUla voor UAE-Emirates XRG aan het rijden is, is het grote talent vanuit Spanje op dit moment.’

Goed, uiteraard was er ook nog koers. Op 45 kilometer van de finish parkeert Freire de auto nog eens langs de Saoedische snelweg. ‘Dit is het ideale punt waar het kan breken’, merkt hij op. Een kwartier later zit het peloton de overgebleven vluchters inderdaad kort op de hielen en later krijgen we meldingen dat de groep inderdaad gebroken is.

Freire hoort het vanop de passagiersstoel allemaal met een lach aan, terwijl hij druk naar het spaarzame Saoedische volk langs de weg aan het toeteren is. Op twee kilometer van de aankomst, na de nodige claxonnaties: ‘Volgens mij hebben ze niet echt door dat ik naar ze toeter om te groeten.’

Wat moet het toch heerlijk zijn om Oscar Freire te zijn. Tranquillo.

Plaats reactie

666

0 reacties

Laad meer reacties

Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.

Bekijk alle reacties

Meer nieuws