Primoz Roglic: Winnen of laten winnen? Het jaar van heersen en soms verdelen

Het wegseizoen zit erop en dus is het tijd om terug te blikken op een waanzinnig wielerjaar 2021. In zeven dagen tijd behandelt In de Leiderstrui de zeven beste renners van het seizoen, op basis van de UCI World Ranking. Vandaag: Primoz Roglic, de veelvraat die na iedere tegenslag weer ijzersterk terug weet te vechten.

Verdeel en heers

Hoe zullen wielervolgers over pakweg twintig jaar Primoz Roglic herinneren? Zal hij geroemd en geëerd worden om hetgeen hij allemaal gewonnen heeft? Of zal hij juist bekend staan om wat hij níét gewonnen heeft. Hoewel het in meerdere opzichten een succesvol jaar was voor de Sloveen, wist hij wederom zijn grote doel – het winnen van de Tour de France – niet tot een succesvolle afloop te brengen. Na La Grande Boucle van 2020, waarin Roglic in de voorlaatste etappe verpulverd werd door landgenoot Tadej Pogacar, zou het zomaar eens een terugkerend thema kunnen gaan worden voor de kopman van Jumbo-Visma.

Toch moeten we in de terugblik op het seizoen van Roglic niet direct bij de Tour de France beginnen. Voorafgaand aan dat grote doel stonden er namelijk nog andere koersen op zijn programma. Hij startte zijn seizoen in Parijs-Nice, waar hij direct van zich liet horen. Hij pakte drie ritzeges, waarvan de derde met afstand de meeste stof deed opwaaien. In de bijna ‘beruchte’ etappe naar Valdeblore La Colmiane knalde hij Gino Mäder (die toen nog nooit iets gewonnen had op WorldTour-niveau) ongenadig naar de tweede plek. Mäder had daarvoor een lange aanval achter de rug, maar kon niet op de gratie van de Sloveen rekenen. Volgers vroegen zich af of dit wel een verstandige keuze was, daar het hem niet veel sympathie opleverde. Het toonde echter ook de gretigheid aan waarmee hij wilde winnen. Dat deed hij overigens later niet meer in de Koers naar de Zon. In een bizarre slotrit kwam Roglic ten val, waarna de eindzege naar Maximillian Schachmann ging.

Zoals we van Roglic aan het eind van 2020 zagen, liet hij zich na de tegenslag van Parijs-Nice ook niet uit het veld slaan. In de Ronde van het Baskenland verscheen hij terug op het toneel én hoe. Hij won de openingstijdrit, maar verloor enkele dagen later de leiderstrui aan Brandon McNulty. In de slotetappe zette hij de boel echter volledig naar eigen hand om samen met David Gaudu op pad te gaan. Dit keer had Rogla geen moeite om de dagzege aan een renner van een andere ploeg te laten. Gaudu mocht de handen de lucht ingooien, terwijl Roglic de eindzege binnensleepte. Verdeel en heers: Roglic had hier piekfijn door dat dat in de koerswereld een handige strategie kan zijn.

Geen geel, wel goud voor Roglic

Het Ardennendrieluik leverde Roglic geen nieuwe overwinningen op, waarna de blik volledig op de Tour de France ging. Met een ijzersterke ploeg leek de Sloveen een goede kans te maken op de eindzege. De eerste twee etappes begon hij weliswaar ook prima, met twee derde plaatsen, maar daarna sloeg het noodlot toe. In een door valpartijen geteisterde etappe ging óók Roglic tegen de vlakte. De kopman van Jumbo-Visma kreeg hier meer dan een minuut aan zijn broek, maar dat bleek niet het ergste. Gebutst en gehavend moest hij de koers voortzetten. Ingepakt, als een halve mummie zat hij op de fiets. Niet ideaal als je nog wil strijden voor een Tourzege.

Ondanks een aardige zevende plek in de tijdrit, waar opnieuw Pogacar de lakens uitdeelde, kon Roglic tijdens de race niet de tijd en ruimte vinden om te herstellen. Het duurde echter nog tot de negende etappe tot hij er definitief de brui aan gaf. Een dag daarvoor was hij roemloos in de bus gefinisht, een half uur nadat Dylan Teuns de etappe won. ‘Het had absoluut geen zin om door te rijden in de Tour. Ik moet nu eerst herstellen’, luidt de boodschap van Roglic. ‘Ik moet me nu focussen op nieuwe doelen.’ Terwijl hij zichzelf terug moest knokken, wist zijn grote concurrent Pogacar ogenschijnlijk eenvoudig de Tour op zijn naam te schrijven. De wielerfan miste een duel en Roglic was de enige die zulke weerstand had kunnen bieden.

Lang duurde het niet tot Rogla hernieuwde energie gevonden had. Terwijl de media behoorlijk wat twijfels hadden rond zijn vormpeil, stond hij aan de start van de olympische wegrit in Tokio. Hoge ogen gooide hij hier niet. De verwachtingen waren hier, zeker met de sterke concurrentie aanwezig, dan ook niet al te hoog. Dat Roglic in staat bleek om alles en iedereen op minimaal een minuut achterstand te rijden, hadden er nog minder verwacht. Het bleek maar weer eens dat hij als coureur over een geheim wapen beschikt. Het was misschien wel zijn mentale veerkracht die ervoor zorgde dat hij met de kwaliteiten die hij al beschikt een winnaar is. Een winnaar die toen nog zeker niet klaar was met het seizoen.

Heerser van de Vuelta

Als kersvers olympisch kampioen tijdrijden was de honger van Roglic nog altijd niet gestild. Net als een jaar eerder bleek de Vuelta a España een perfect decor om een zure Tour-nasmaak weg te spoelen. Al in de eerste rit veroverde de klassementsman de rode trui en liet hij er geen twijfel over bestaan wie er deze grote ronde dé topfavoriet was. Magnus Cort Nielsen werd door Roglic een Mäder-scenario bespaard, maar heersen bleef de Sloveen doen. Roglic oogt ongenaakbaar, maar laat toch een verrassende Odd Christian Eiking lange tijd de rode leiderstrui dragen. Pas op het einde van de Vuelta laat hij zien hoe sterk hij écht is richting Lagos de Covadonga. Hier zet hij de puntjes op de i voor een glansrijke Vuelta. Niemand komt bij de eindafrekening ook maar in de buurt bij hem.

En eigenlijk maakt het Roglic ook niet zoveel uit waar hij rijdt, winnen doet hij toch wel. Ook Italië is in het najaar nog aan de beurt voor de man uit Trbovlj. Overwinningen in de Giro dell'Emilia en in Milaan-Turijn zijn voor menig coureur hoofdpunten op een palmares, voor Roglic is het haast een bijzaak in een jaar vol overwinningen. Het toont de macht aan waarmee hij te werk gaat. Hij had er vast ook nog graag de zege in de Ronde van Lombardije aan vastgeplakt, maar deze werd een prooi voor... jawel, Tadej Pogacar. Roglic zelf bleef steken op een vierde plek in de uitslag.

Met een fabelachtig palmares als dat van Roglic is er voor komend seizoen bijna maar één manier om zichzelf nogmaals te overtreffen. Daarvoor moet hij die felbegeerde Tour de France in de wacht weten te slepen. Om dat voor elkaar te krijgen, zal hij van goeden huize moeten komen om zijn dekselse landgenoot te kloppen. Wellicht heeft hij nog iets aan zijn lessen uit het afgelopen jaar. Verdeel en heers, Primoz. Met wie sluit je de alliantie om dat geel te winnen?

Door: Jannick van der Hooft - j.vanderhooft@indeleiderstrui.nl