Topfavoriet Segaert zakt in slotfase compleet door z'n hoeven: 'Steken in mijn milt en zwart voor de ogen'

Drie keer is scheepsrecht: dat zou het moeten zijn geweest voor Alec Segaert. De Belg kwam als torenhoge favoriet aan de start van het WK tijdrijden voor beloften, maar explodeerde in de finale en miste uiteindelijk de medailles.

'Natuurlijk ben ik teleurgesteld', begon de 21-jarige Vlaming in gesprek met Eurosport. 'Ik begon met een goed gevoel, ik had ingecalculeerd om wat tijd te verliezen op de klim. Ik voelde me heel sterk en hoopte dat ik dat vol kon houden tot de finish. Maar toen ik bij het meer aankwam, voelde ik mij al na een kilometer op het vlakke helemaal leeg. Ik haalde mijn watts niet. Het was super zwaar tot de finish en ik voelde het weer door mijn vingers glippen.' De wereldtitel ging uiteindelijk naar de verrassende Iván Romeo.

Was Segaert dan misschien iets te voortvarend van start gegaan? 'Misschien heb ik iets te veel gegeven op de klim, maar op het moment zelf voelde dat niet zo. We hadden een plan voor het tempo uitgezet, hopend op een perfecte dag. Op de klim voelde het ook zo. Als je een paar procent mist en iets te hard gaat in het begin ga je het op het einde voelen.' Bij het doorkomen van het laatste tussenpunt stond de Europees kampioen bij de beloften nog zes tellen voor op Romeo, maar aan de finish gaf hij liefst 54 tellen toe: een verval van een minuut in pakweg tien kilometer.

Lees verder onder de foto!

Zware parcours geen excuus: 'Miste gewoon de power op het vlakke'

Het heuvelachtige parcours rond Zürich maakte de koers lastig voor de renner van Lotto Dstny. 'Het was natuurlijk iets beter als het wat vlakker was geweest. Maar ik houd van een tijdrit met intervals. Misschien was de klim iets te lang voor mij. Ik hoopte op iets meer kleine heuveltjes, maar als ik de beste tijd op de klim heb, kon ik niet klagen. Ik miste gewoon de power op het vlakke.'

Bij Sporza gaf Segaert in ieder geval aan hoe ongelofelijk diep hij was gegaan. 'Op een WK blijf je à bloc gaan voor elke seconde en elke plek. De laatste kilometers zat ik heel diep. Ik denk dat ik nog nooit zo diep ben gegaan. Ik ben nog altijd aan het bekomen. Ik had steken in mijn milt en het werd even zwart voor de ogen. Maar misschien is het beter om met een groot verschil te verliezen dan dat het weer nipt was. Of het aan de vorm van de dag lag? Zoiets zeker. Een paar procent die je mist.'