Typerende zwanenzang van een knuffel-Fransman: loopbaan Pinot eindigde zoals het zo vaak ging

Hij stoof naar voren, hees zich omhoog, zwoegde zich een weg naar de kopgroep. Hij wachtte vervolgens geduldig af, wetende dat op de Petit Ballon zijn fanschare stond te wachten, brullend en schreeuwend. Vele duizenden mensen scandeerden zijn naam. In zijn streek, op zijn wegen, demarreerde Thibaut Pinot voor de allerlaatste keer in de Tour de France. Weg van zijn medevluchters, in de hoop op een finaal moment van eeuwige roem. Het was een dagdroom die ongeveer een halfuur duurde. In de achtergrond had Tadej Pogacar zijn zinnen gezet op de etappezege, en zo geschiedde. Daarmee eindigde de carrière van Pinot op de manier zoals het zo vaak ging. Het lukte allemaal net niet.

De twintigste etappe van de Tour eindigde in een typerende zwanenzang van de knuffel-Fransman. Zouden er ooit op een col zoveel mensen voor slechts één renner de longen uit hun lijf hebben geschreeuwd? Zou er ooit, verdeeld over het asfalt van één Touretappe, zo vaak de naam van één renner hebben gestaan? Waarschijnlijk niet. Het werd misschien, tijdens zijn laatste bergrit, voor de buitenwereld ook pas duidelijk hoe populair Thibaut Pinot wel niet was en is onder Franse wielerfans. Iets dat waarschijnlijk niet met zijn mooie palmares te maken heeft, maar zeker wel met het spoor van tragiek dat als een rode draad door zijn carrière liep. Want ook nu ging het zoals zo vaak, op de 22e juli van 2023. Pinot won net niet.

Als jonge twintiger viel Pinot elf jaar geleden de Champions League van het wielrennen binnen. Hij won op verbluffende wijze een Tourrit in het Zwitserse Porrentruy. Met die kenmerkende, gretige rukken die hij aan zijn pedalen gaf danste hij weg op de steile slotklim. Ploegleider Marc Madiot schreeuwde hem met gevaar voor eigen leven vanuit het autoraam naar de meet. Het zijn beelden die veel wielervolgers nooit zullen vergeten. Beelden die de renner Pinot tekenen. De dappere strijder, balancerend op een koord tussen een eclatante overwinning en een tragisch verlies. Hij werd eveneens tiende in het eindklassement. Vanaf daar begon een carrière als een sinusgrafiek, met heel veel pieken en heel veel dalen.

Pinot bezweek onder de verwachtingen

Pinot wisselde sterke klassementen af met vreemde strapatsen. Hij verliet de Tour in 2013 met daalangst, waar hij openlijk mee worstelde na een vreselijk ongeluk met een teamgenoot. Het jaar erop bloeide de Fransman op in zijn thuisronde, werd derde op het podium in Parijs en won de witte trui. Door deze daden werden de verwachtingen in Frankrijk, dat hunkerde naar nieuwe toppers, die eindelijk weer mee zouden doen om het geel in Parijs, flink de hoogte in gestuwd. Onder grote druk en spanning deed Pinot zijn best om deze rol op te eisen. De Tour van 2015 verliep hopeloos. Pinot bezweek onder de verwachtingen, kon de besten niet bijbenen en viel weer in afdalingen. Wel maakte hij zijn Tour goed door de etappe naar Alpe d’Huez te winnen.

Die Ronde van Frankrijk, waar het chagrijn en het geluk zo dichtbij elkaar lagen, is achteraf illustratief voor de rest van zijn loopbaan. Strijdend, vechtend, soms op de voorgrond, vaak om de troostprijs. Een martelaar die het wel in zijn mars had zich met de besten te meten, maar om uiteenlopende redenen nooit helemaal zijn potentie omzette in absolute hoofdprijzen. Nog een slechte Tour deed hem uitwijken naar de Giro, in zijn geliefde Italië. Hier reed hij twee jaar ijzersterk, maar waren de resultaten weer wisselend. In 2017 werd hij vierde en won hij een rit. In 2018 lag hij op podiumkoers, maar belandde in de voorlaatste rit in het ziekenhuis met ernstige uitdrogingsverschijnselen.

De zomer daarop probeerde Pinot het weer in Frankrijk. In de Tour van 2019 was de kopman van Groupama-FDJ waarschijnlijk op zijn allerbest. Hij oogde weer als in zijn debuutjaar, gretig en strijdlustig. Aanvallen, aanvallen en nog eens aanvallen. Het leidde hem naar een magnifieke ritzege op de Tourmalet en een positie waarin hij het geel in Parijs kon ruiken. Tot opnieuw het noodlot toesloeg. Op een knullige manier reed hij tegen het pedaal van een teamgenoot aan. De pijn in zijn knie was te heftig, hij moest opgeven. Opnieuw een ambitie, een droom, in duigen. Opnieuw niet de echte glansrol voor de Fransman. De beelden van een hevig huilende Pinot die, in de armen van een teamgenoot, zijn opgave bevestigde met een gang naar de achterbank van de ploegauto, zorgen bij vele volgers ongetwijfeld nog altijd voor rillingen.

Pinot koesterde zijn vrijbuitersrol

Nadien borg Pinot zijn ambities met betrekking tot topnoteringen in klassementen op. Daarvoor in de plaats koesterde hij vrijbuitersrol. In deze gedaante boekte hij nauwelijks nog aansprekende resultaten. Vaak strandde hij op een ereplaats, nadat hij, zoals zo vaak, met moed en lef, de strijd om een etappeoverwinning had geopend. In de voor hem zo kenmerkende fietsstijl. Schuddend, stevig trekkend aan de pedalen en gesierd met een prachtige grimas. In zijn afscheidsjaar eindigde hij de Giro pardoes nog met de blauwe bergtrui en een topvijfplek. Ook zijn laatste Tour reed hij nog vaak vooraan. Zo verloopt zijn laatste seizoen ironisch genoeg met meer voor- dan tegenspoed. Een onwetende volger zou zich ten zeerste afvragen waarom een 33-jarige renner die in deze vorm verkeert zijn fiets aan de wilgen hangt.

Er zijn nauwelijks renners met het talent van Pinot die meer pech en tegenslag kenden in de topjaren van hun carrière. Thibaut Pinot stopt na de Ronde van Lombardije met wielrennen. Voor altijd zal hij omhuld zijn door een tragiek van net-niet. En dat maakte hem juist tot een van de meest geliefde renners van het gehele koersgilde. Zijn laatste gang door de Vogezen, in zijn voorlaatste Touretappe, was als een miniatuurversie van zijn hele profrennerbestaan. Nog nooit hadden er zoveel mensen voor hem gejuicht, had hij zich zo geliefd gevoeld. Iedereen op de Petit Ballon hield van de voorop rijdende Thibaut Pinot. Omdat iedereen ook wel wist dat hij aan de meet niet de overwinnaar zou zijn. Want dat gebeurde door heel veel omstandigheden, heel vaak niet. Net niet.

Hoge druk. Slechte vorm. Angst. Pech. Knullige blessures. Of gewoon omdat er iemand anders was met andere plannen of een hoger koersniveau. Er zijn zo veel redenen voor het alomtegenwoordige net-niet in de fietsreis van Thibaut Pinot. Tadej Pogacar en zijn ploeg hielden het gat met de vluchters klein, en de Sloveen won de etappe. Pinot eindigde zijn mars door de Vogezen, langs zijn mensen, met een zevende plaats in de etappe. Opnieuw was een echt hoogtepunt hem niet gegund. Geen glorieuze etappezege, maar een gang naar het podium voor de prijs van de strijdlust. Typischer had de Franse mars van Thibaut Pinot niet kunnen eindigen.

Met zijn aanstaande afscheid zal het peloton een vertrouwd gezicht en een bijzonder karakter verliezen.

Merci Thibaut, we hebben genoten.