Waarom alleen een falende Evenepoel, Roglic (en misschien zelfs Pogacar) in de Tour als redding kan dienen voor Giro en Vuelta

Het begint wel erg op te vallen. Een paar weken geleden zei Christian Prudhomme het al. De directeur van de Tour de France hoopte vurig op de komst van Remco Evenepoel. Hij kan het goed doen in Frankrijk, dat wist de grote baas zeker. Evenepoel kan de Tour op zijn kop zetten. Zo gek en goed vindt hij de jonge Belg. Afgelopen dinsdag hoopte hij ook hardop dat Evenepoel in Parijs-Nice alvast langs komt. Om tijdens die wedstrijd in te komen voor een jaar vol koersen in Frankrijk. Parijs-Nice. Dan zijn de bomen nog kaal en is de wintertijd nog van kracht. Zelfs voor Parijs-Nice gooit Prudhomme er een charmeoffensief uit. Kortom: Prudhomme is gek op Evenepoel.

Uiteraard is Prudhomme gek op Evenepoel. Wie is dat niet. De laatste jaren is hij één van de spektakelrenners van het peloton. Alles aan Evenepoel is charmant. Zijn magistrale solo’s en ritzeges, maar ook zijn inzinkingen en wederopstandingen. Evenepoel is het type renner dat alleen op de training nog in het tenue van zijn ploeg rijdt, omdat hij in de wedstrijden wel een leiderstrui, een witte trui, een Belgische kampioenstrui of een regenboogtrui aan heeft. En misschien komende zomer wel een gele. Want bovenal lijkt Prudhomme gek op Evenepoel omdat hij hoopt dat de Tour nog eens meer wordt dan een tweestrijd. Tegelijkertijd werpt de vreugde-uitbarsting van de Tourbaas een schaduw over de Giro en de Vuelta, die moeten vrezen voor een magerder deelnemersveld in 2024.

Prudhomme kan Roglic, Vingegaard, Pogacar en Evenepoel handenwrijvend verwelkomen

Twee keer Tadej Pogacar en twee keer Jonas Vingegaard: de laatste vier jaren was de Tour een prooi voor ofwel de jonge super-Sloveen of de stoïcijnse Deen. De laatste twee edities, gewonnen door Vingegaard, leverden ook een ware tweestrijd op. Er werd voor seconden gevochten. Het was iedere dag weer hard tegen hard. De Tour werd twee keer een geweldige strijd tussen de twee beste klassementsrenners van het peloton. De edities van 2022 en 2023 brachten de mooiste en spectaculairste strijd in jaren. In dat licht is de voortdurende flirt met Evenepoel opmerkelijk. Kennelijk is het niet genoeg. Heeft de Tour nieuwe helden nodig?

Daar lijkt het wel op. Evenepoel en Primoz Roglic reden afgelopen jaar nog de Giro d’Italia en de Vuelta a España. In 2024 zijn zij er ook bij in de Tour en ze hebben voldoende te winnen in Frankrijk. Voor Evenepoel is de Tour een nieuw jachtterrein, voor Roglic ontegenzeggelijk een mooi podium voor sportieve revanche na zijn twee opgaves in 2021 en 2022. Bovendien heeft de Sloveen nog een hiaat in zijn palmares op te vullen voor een perfecte carrière. Maar zij zijn niet de enige potentiële nieuwe helden. Joao Almeida wil er ook bij zijn. En Juan Ayuso ook. En Sepp Kuss ook en Richard Carapaz ook, net als Tao Geoghegan Hart. Stuk voor stuk renners die reeds grote rondes wonnen of het eindpodium haalden. En ze zijn niet bang om de strijd aan te gaan met het verheven viertal.

Giro en Vuelta zullen slachtoffer zijn van indrukwekkend deelnemersveld in Tour

Iedereen wil dus naar de Tour. En dat was niet altijd zo. Het laatste decennium leek de Giro terrein goed te maken op de Tour als grootste wedstrijd van het jaar. Neem het jaar dat Tom Dumoulin won. Hij moest afrekenen met toppers als Nairo Quintana en Vincenzo Nibali. De afgelopen jaren werd de allure van de Giro al minder en ook het spektakel verdween. Nu lijkt de Giro qua klassementsrenners voor komend jaar vrijwel helemaal te worden leeggegeten. Roglic heeft zijn zege binnen, Evenepoel opteert dus, ondanks de twee lange tijdritten in het Giroparcours, voor de Tour. Alleen de dan bijna 38-jarige Geraint Thomas, de sinds 2018 door de roze trui geobsedeerde Simon Yates en de verguisde Nairo Quintana hinten tot nu toe op een deelname. Een schril contrast met de lijst Tourdeelnemers.

Volgende week wordt het parcours van de Vuelta bekend. Vrijwel niemand van de bovenstaande lijst Tourkleppers zal daar om malen. De laatste jaren lijkt de Vuelta een toetje te zijn. Een kans op eerherstel na een mislukte Tour. Een bonusronde voor zij die verzadigd zijn na La Grande Boucle maar nog wel zin hebben in een extraatje, zoals Vingegaard afgelopen najaar. Of het tweede grote doel van het jaar voor enkele Girodeelnemers. In ieder geval staat er zó weinig vast voor de Vuelta-directie, dat zij waarschijnlijk tot de laatste weken voor de start in Lissabon moeten wachten wie er zin heeft om deel te nemen aan hun rode ronde. Immers, het gaat in 2024 om de Tour. Daar wil iedereen heen. En daar lijkt na de Giro ook de Vuelta het slachtoffer van te worden.

Het is de vraag of Evenepoel en Roglic superduo Vingegaard en Pogacar kunnen bijhouden

Een strijd tussen Vingegaard, Pogacar, Roglic als uitdager en Evenepoel als onvoorspelbare speler. Het is ook om van te watertanden. Maar komt er wel een strijd tussen de vier beste klassementsrenners? Dat is maar de vraag. Evenepoel moet zich tegen Vingegaard en Pogacar nog bewijzen en Roglic koerste alleen maar aan de zijde van de Deen. Daarnaast hebben Roglic en Pogacar al tijden niet meer met elkaar gestreden in een meerdaagse. Er is een kans dat de jaren gaan tellen bij de nieuwe kopman van BORA-hansgrohe en het is gissen hoe sterk zijn team zal zijn. Voor hetzelfde geldt zijn twee of zelfs drie van de vier pretendenten kansloos. Wellicht is dat het enige scenario dat hoop biedt voor de Giro en de Vuelta om ooit weer het aantrekkelijkste doel van het jaar te worden.

Het is jammer dat de Giro en de Vuelta dreigen onder te sneeuwen in 2024. Vingegaard en Pogacar zijn zo gefocust op de Tour dat ze hun ambities niet snel lijken bij te stellen. Roglic is verzadigd in Italië en Evenepoel kiest voor een rol als dark horse in de Franse drieweekse in plaats van dé favorietstatus in de Italië. Over de Vuelta heeft nog bijna niemand het. De constante flirt van Prudhomme met Evenepoel staat symbool voor het succes van de Tour. De Tourbaas kan rustig in de stoel afwachten tot het zomer is. De Tour deelt weer een slagje uit. De beste wielrenners ter wereld pinnen zich niet meer vast op de races waar ze de meeste kans hebben om te winnen. Ze willen tegen elkaar rijden. In de grootste wedstrijd die er is.