Annemiek van Vleuten

Dit is de pagina over Annemiek van Vleuten, jarenlang één van de meest succesvolle wielrensters van Nederland. In de Leiderstrui verzamelt al het nieuws over Van Vleuten en houdt tevens haar biografie bij.

Van Vleuten maakt op late leeftijd stapjes in het wielrennen

Annemiek van Vleuten mag een laatbloeier op de fiets genoemd worden. Het duurde tot 2006 dat de Nederlandse zich aansloot bij een wielerclub. Over een profbestaan zou ze op dat moment waarschijnlijk nog niet gedacht hebben. Ze bleek het fietsen echter aardig te kunnen en vroeg een licentie aan bij een lokale wielervereniging in Ede. Ze wist het NK voor studenten te winnen, wat uiteindelijk het startschot werd voor een glansrijke wielercarrière.

In 2008 kwam Van Vleuten voor het eerst bij een UCI-team terecht. Ze haalde wat podiumplaatsen, ze leerde van Marianne Vos en maakte stapje voor stapje kennis met het wielerwereldje. Twee jaar na haar debuut beleefde ze haar internationale doorbraak met de winst in de Ronde van Drenthe en de Route de France. Vanaf daar ging het eigenlijk alleen maar beter. Ze groeide als wielrenster en haalde steeds grotere zeges binnen. 2011 was een droomjaar voor haar met de winst van de Ronde van Vlaanderen en de eindzege in de Wereldbeker.

Magische wederopstanding Van Vleuten na doodsmak in Rio de Janeiro

Van Vleuten werd Nederlands kampioene, maar zag haar groei geremd worden door een blessure. Daarvan wist ze succesvol te herstellen: ze won weer, vooral in prologen, en was één van de favorieten voor de olympische wegrit in Rio de Janeiro in 2016. Bij veel mensen zal ze blijven herinnerd worden aan de heftige val die haar de gouden medaille kostte. De beelden van de val waren zo heftig dat de carrière van Van Vleuten in gevaar leek te komen. Ze wist zich echter sterker dan ooit te herpakken. Iets meer dan een jaar later kroonde ze zich tot wereldkampioene in het tijdrijden.

Met twee eindzeges in de Giro Rosa op zak mag Van Vleuten zich niet alleen specialist noemen in het eendaagse of tijdrijderswerk, maar ook op rondegebied. Het grootste kunststukje van de Nederlandse volgde in het najaar van 2019, toen ze solo het wereldkampioenschap wielrennen in Yorkshire wist te winnen. Niet alleen de winst baarde veel opzien, vooral ook de manier waarop was reden voor gespreksstof. Ze verdiende haar regenboogtrui met een solotocht van meer dan honderd kilometer. Het jaar daarop kon ze die echter amper dragen, wegens de coronacrisis.

2021 ging voor Van Vleuten zeer goed van start, met overwinningen in Dwars door Vlaanderen en de Ronde van Vlaanderen. Hét grote doel van dat jaar was echter de Olympische Spelen van Tokio, waarbij het op de wegrit grandioos misging voor de Nederlandse ploeg. Van Vleuten was veruit de sterkste in koers, maar was er net als haar landgenoten niet van op de hoogte dat de Oostenrijkse Anna Kiesenhofer nog vooruit reed. Zodoende moest ze genoegen nemen met zilver, om enkele dagen later revanche te nemen op de tijdrit. Daar behaalde ze wel goud. 

In 2022 werd de Tour de France Femmes voor een eerste maal verreden en dat was natuurlijk spek naar de bek van Van Vleuten, die zichzelf in het voorjaar al overwinningen in de Omloop Het Nieuwsblad en Luik-Bastenaken-Luik had toegeëigend. Ook de Giro Donne werd winnend afgesloten, waarmee ze topfavoriete werd voor de Tour. Die rol maakte ze met klasse waar door beide ritten in het slotweekeinde én het eindklassement te winnen.

In september lagen de volgende doelen alweer klaar: de Vuelta en Olympische Spelen. Van Vleuten schreef eerst wielergeschiedenis door na de Giro en Tour ook de Vuelta te winnen, maar op de mixed relay ging het in Australië vervolgens mis. Van Vleuten brak bij een val haar elleboog en leek de wereldtitel op haar buik te kunnen schrijven, maar als door een wonder wist ze (met gebroken elleboog) het WK op de weg te winnen enkele dagen later. 

Begin 2023 kondigde ze aan dat dat haar laatste jaar zou worden, wat toch wel de wenkbrauwen van veel wielervolgers deed fronsen. In het voorjaar bleek echter al dat Van Vleuten tekort kwam tegen het sterke SD Worx van Demi Vollering en Lotte Kopecky, maar in de Vuelta wist ze die eerste wel te kloppen met een slimme list in een overgangsrit. Ook de Giro Donne - waar Vollering niet meedeed - ging inclusief drie ritzeges naar Van Vleuten, maar in de Tour volgde de echte wisseling van de wacht: Van Vleuten moest daar genoegen nemen met een vierde plek en bereidde zich vervolgens via het WK langzaam voor op haar échte afscheid, dat in september volgde in de Simac Ladies Tour.