Van Vleuten in tranen bij persconferentie: 'Die dag dat ik wegging uit Livigno en afscheid nam van de mensen daar'

Annemiek van Vleuten wordt in haar laatste koers logischerwijs constant geconfronteerd met het feit dat het de laatste is. Dinsdag, voor de start van de Simac Ladies Tour, nam ze plaats bij een persconferentie met enkele Nederlandse media. Onder meer het AD was van de partij, en het werd een bij vlagen emotionele bedoeling.

De Simac Ladies Tour geldt als de afscheidswedstrijd van Van Vleuten, die op haar eigen website al terugblikte op dag één van de rittenkoers doorheen Nederland en België. In de 2,4 kilometer lange proloog in Ede, een buurdorp van haar woonplaats Wageningen, finishte de 40-jarige Movistar-renster als twaalfde. Van Vleuten moest negen seconden toegeven op laureate Charlotte Kool. 'Zo’n explosieve proloog is niet helemaal mijn ding en ik had dan ook wel verwacht dat één van de sprinters hier zou winnen. Dat blijkt ook wel uit de uitslag', luidde de analyse van de veelvraat.

In de rittenkoers wil Van Vleuten nog één keer alles van zichzelf laten zien. 'Met de etappes die er dit jaar op het programma staan, heb ik er ook wel heel veel zin in. Het is ook hartstikke mooi dat het dichtbij huis is, met de proloog in Ede en de laatste etappe over mijn trainingsgebied in Arnhem.' Op zaterdag is er bovendien nog een rit door Zuid-Limburg. 'Die twee etappes in het weekend hebben ook wel echt de ingrediënten om er een koers van te maken. Daarom ben ik hier ook, want dat vind ik leuk. Ik ben mijn hele carrière aanvallend geweest en dat wil ik nu ook graag, om zo mijn carrière in stijl te beëindigen.'

Tour de France was eigenlijk het eindpunt voor Van Vleuten

Op de genoemde persconferentie ging Van Vleuten meer in op haar carrière. Ze geniet nog steeds van haar wereldtitels, haar Tourzege in 2022, al die klassiekers en Monumenten en vooral ook het trainen en beter worden. De doelen raakten echter op en de koers ging soms ook wat tegenstaan. 2023 was eigenlijk de bvestiging, daar Van Vleuten in heel veel wedstrijd niet meer met de besten mee kon. Het was het juiste moment om afscheid te nemen. 'Ik moet er nu ook niet aan denken om nog een jaar door te gaan, want ik heb het wielrennen wel uitgespeeld.'

De tranen kwamen op het moment dat de vraag werd gesteld: wanneer begon het besef in te dalen dat je straks geen prof meer bent? 'Het hele jaar was het laatste jaar, maar dat gevoel heb ik gelukkig heel lang kunnen uitstellen. Maar die dag dat ik wegging uit Livigno en afscheid nam van de mensen daar. Ach, nu schiet ik weer vol. Dat wil ik helemaal niet.'

Ze vervolgt: 'Al voor de Tour de France besefte ik dat het mijn laatste grote doel was dat ik had voorbereid. Dat zegt genoeg dat ik daarvan vol schiet. Niet omdat ik de Tour niet heb gewonnen, maar ik heb het zo mooi gevonden om elke keer een plan te smeden. Op die plek heb ik zoveel mooie doelen voorbereid en ook bereikt. Die tranen zeggen dat ik het vastbijten in al die grote doelen zo mooi heb gevonden. Toen besefte ik: "Dat gaat niet meer terugkomen". Dat overvalt me soms. Toen ik uit Livigno wegfietste, kon ik niet stoppen met huilen. Het beste uit mezelf halen, dat ga ik het meeste missen.'