Unbound door de ogen van pechvogel Thijs Zonneveld: 'Het geluid wat je het meeste vreest...'

Thijs Zonneveld was zaterdag de Nederlander die het meeste de forcing voerde in de vermaarde gravelwedstrijd Unbound. De journalist c.q. coureur was de gehele race mee met aanvallen en slaagde er uiteindelijk ook in om de beslissende slag te halen, maar een lekke band op een rotmoment zorgde ervoor dat hij in Emporia niet mee kon dingen naar de zege...

'Heel trots en heel teleurgesteld tegelijk', beschreef Zonneveld zijn gevoel na afloop van Unbound in één zin. 'De afgelopen weken was het niet bepaald eenvoudig om in goede conditie aan Unbound te beginnen, maar deze week lukte het - net op tijd - alsnog. Alles klopte. Mijn benen waren top, mijn team BEAT Cycling was top, mijn materiaal was top en de bandenstrategie was perfect.'

Met behulp van die factoren reed Zonneveld op het beslissende moment weg met Lachlan Morton en Chad Haga, die uiteindelijk de eerste twee plekken wisten te bezetten. 'Alleen die ene steen lag verkeerd. Lek rijden sucks. Lek rijden als je in de beslissende kopgroep van drie zit sucks tien keer zo hard. Ik moet Lachlan wel feliciteren, want hij deed monsterbeurten', aldus Zonneveld.

Lees verder onder de foto.

In zijn podcast In het Wiel kwam Zonneveld, die als 31e eindigde, met een uitgebreide nabeschouwing. 'Ik heb de afgelopen dagen de analist voor mijn eigen wedstrijd uitgehangen en daarop ook de bandenstrategie aangepast. We wisselden meermaals van fiets, omdat er snellere en langzamere stukken in het parcours zaten. Dat was uiteindelijk perfect, ik merkte dat ik over had.'

'Toen de kans zich voordeed, ben ik weggereden. Eerst met Jan Bakelants en Sebastian Schönberger, maar daar werden we teruggepakt', vervolgt Zonneveld. 'Op de klimmetjes voelde ik me zo goed, maar iemand als Matej Mohoric bombardeerde elke afdaling. Daar neem je ook een risico mee, dus die reed later ook zijn velg kapot. Dat deed ik niet, ik wilde mijn banden zo heel mogelijk houden.'

Zonneveld over lekke band: 'Het geluid wat je het meeste vreest'

'Later plaatste ik mijn aanval, net op het moment dat er weinig knechten meer waren om te rijden', gaat hij verder. 'Haga en Morton maakten de oversteek en deden goede kopbeurten, en ik was ook nog goed. Ik dacht: dit is dé dag, ik heb alles goed gedaan. We hadden drie minuten en we kwamen op zomaar een strook, waar ik het geluid hoorde wat je het meeste vreest: lek. Daar deed ik minuten over om te maken en zo werd ik ingehaald door de tweede en derde groep.'

'Vervolgens ben ik een kilometer of vijftien doorgereden op een halve platte band', gaat de Nederlander verder. 'Toen kwam ik binnen en kreeg ik mee dat Morton en Haga eerste en tweede waren. Daar baalde ik wel echt van, want toen wist ik dat ik een joekel van een kans had verspeeld om in ieder geval podium te rijden. Ik ben aan de ene kant supertrots dat ik op m'n 43e gereden heb om te winnen, maar aan de andere kant super teleurgesteld omdat ik deze kans niet meer kreeg. Alles klopte, en dan gaat het zo fout... daar ga ik nog wel een paar nachtjes slecht van slapen.'