IDL Retro | WK Zolder 2002: De kroon op de keizerlijke carrière van Cipollini

Mario Cipollini zit momenteel in de hoek waar de klappen vallen. Laatst moest hij aan zijn hart worden geopereerd en eerder al deed zijn ex-vrouw een boekje open over de Italiaans kampioen van weleer. De persoon Cipollini werd bijna altijd vergezeld met controverse, waarbij we zouden vergeten wat voor groot kampioen hij was. In deze Retro blikken we terug op de imposante carrière van de stijlvolle renner met bijnamen als de Leeuwenkoning en Mooie Mario.

Het moet een raar gezicht zijn geweest voor Piero Pieroni toen hij in huize Cipollini, in San Giusto di Compito, aankwam. Terwijl hij Cesare Cipollini probeert te overtuigen van een contract voor zijn ploeg, is kleine Mario zo hyperactief dat zijn ouders geen andere mogelijkheid zien dan hem aan een olijfboom vast te binden. Sowieso was Mario een niet te temmen bron van energie. Op school klaagden leraren steen en been. Ondanks zijn intelligentie was Cipollini vaker afgeleid en lui, dan met school bezig. Het was zelfs zo erg, dat hij op zesjarige leeftijd de autosleutels van zijn moeder’s Fiat 500 wist te bemachtigen en met de auto een rondje rond het ouderlijk huis reed.

Bliksemstart van een imposante carrière

Die tomeloze energie zou Cipollini goed van pas komen tijdens zijn wielercarrière. De vaders des huizes was de aanstichter van het wielervirus. Vivaldo Cipollini was een amateurwielrenner en inspireerde niet alleen Cesare en Mario tot koersen, maar ook zijn dochter Tiziana zou zich tot de fiets keren. Terwijl zijn ruim acht jaar oudere broer al prof werd, viel Mario op in de jeugdcategorieën. Bij de junioren won hij 17 van 19 races. Waarbij hij in de twee overgebleven koersen eenmaal werd gediskwalificeerd omdat hij niet de juiste versnellingen had staan, en de andere keer zo erg schrok van de schaduw van een opponent dat hij verslagen werd.

Zijn broer had al snel door dat kleine Mario een speciale was. Naar verluidt liet Cesare zijn collega’s waar hij maar kon weten dat ze nu zo veel mogelijk moesten winnen. Als zijn broertje prof zou worden, zou er niet namelijk veel overblijven. Cesare kreeg gelijk. In het eerste seizoen bij de profs won hij direct zijn eerste van maar liefst 42 etappezeges in de Giro d’Italia, nog altijd een absoluut record. In zijn tweede seizoen won hij er twee, in zijn derde seizoen zegevierde hij drie maal en in zijn vierde seizoen voltooide hij het kwartet. Ondertussen had hij zich in 1992 en 1993 ook al laten gelden in de semi-klassieker Gent-Wevelgem. De ster van mooie Mario rees snel en daarmee ook zijn status als bon vivant.

Persoonlijkheid leidt tot uitsluiting van deelname aan Tour de France

Een deel van de status als bon vivant kwam ook doordat Cipo een gruwelijke hekel had aan klimmen. Hij zou acht keer de Tour de France betwisten en deze geen enkele keer uitrijden. Wel behaalde hij twaalf etappezeges en reed hij in de gele trui. Voor de gelegenheid trok hij dan een bijpassende broek aan, wat hem dan weer op een boete van de organisatie kwam te staan. Mooie Mario nam de prent voor lief, hij zag er liever goed uit dan dat hij zich aan de regels hield. Befaamd zijn ook zijn spierenpak en zijn aankomst als Romeinse keizer in de Tour van 1999. In een strijdwagen met een toga losjes om zijn lichaam gedrapeerd, verscheen hij aan de start.

1999 was wel zijn één-na-laatste Tour. In de edities van 2000 tot en met 2003 stond hij niet aan de start van de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Tourbaas Jean-Marie Leblanc was niet gecharmeerd van het consequent uitstappen van Cipollini voordat de bergen opdoemden. Pas in 2004 zou de Leeuwenkoning weer zijn rentree maken, waarbij hij geen zege meer kon toevoegen aan zijn totaal van twaalf etappezeges.

Cipollini was ook niet wars van zelfverheerlijking. Hij liet zich eens ontvallen dat, mits goed getraind, hij niet te kloppen was. Tegelijkertijd kon hij bij de vergelijking met Gino Bartali nederig blijven. De eerste grote Italiaanse kampioen van het ‘gouden tijdperk van het wegwielrennen’ kwam eveneens tot twaalf etappezeges in de Tour, maar Cipo liet optekenen niet eens tot de enkels van Bartali te komen in vergelijking met de kampioen van weleer. Voor zijn vader was het eigenlijk nooit goed genoeg. Vivaldo vond dat Mario zijn talent vergooide door alleen maar te sprinten. Mario reageerde daarop door te zeggen dan hij een luipaard is, en je vraagt een luipaard niet om een koe te zijn. Toch zou zijn vader nog van grote invloed zijn op zijn carrière. Na een fietsongeluk in 1999 liep Vivaldo Cipollini hersenbeschadiging op. Cipo zou later aangeven dat dit moment hem inspireerde om in 2002 te strijden voor de regenboogtrui.

Het jaar 2002: Een nieuwe lente

Het seizoen 2002 begon met een andere ploeg. Na jaren voor Saeco te hebben gereden werd in 2002 Acqua & Sapone zijn ploeg. Verandering van spijs doet eten, want Cipollini schoot uit de startblokken. Hij won eindelijk Milaan-San Remo en hij wist voor de derde keer Gent-Wevelgem op zijn naam te schrijven. De vorm was zo groot dat hij in de Giro verder ging met zijn ongeëvenaarde seizoen. Hij won maar liefst zes etappes, droeg de roze trui en won voor de derde keer in zijn carrière de puntentrui. Alleen in de straten van Strasbourg werd Cipollini geklopt. Robbie McEwen was daar eenmalig Cipo te snel af.

Wat volgde was een zomer waarin Cipollini voor het eerst zou stoppen met fietsen. Hij raakte zo gefrustreerd doordat zijn ploeg wederom niet werd uitgenodigd voor de Tour de France en daarbij kwamen problemen met zijn nieuwe ploeg, wat ervoor zorgde dat hij in juli stopte. Het zou tot september duren voordat Cipollini weer bij zinnen kwam. Ondanks dat hij eigenlijk gestopt was, bleef hij wel trainen. Zijn vorm bleek in de Vuelta van dat jaar weer terug te zijn. Van de acht etappes die hij reed, won hij er drie. Daarmee had hij nu meerdere etappezeges in alle drie de grote rondes te pakken en belangrijker nog, hij liet een goed vormpijl zien richting het WK in Zolder van dat jaar.

Het parcours in Zolder was uitermate geschikt voor sprinters. Zonder onoverkomelijke obstakels en met een royale aankomst op het circuit van Zolder, werd de rode loper voor de snelle mannen van het peloton uitgelegd. Voor het eerst zou Cipollini het WK rijden en dat met maar een doel: de regenboogtrui. Bondscoach Franco Ballarini debuteerde en nam de regie strak in handen. Alles en iedereen van de Italiaanse ploeg reed voor hetzelfde doel: de winst met Cipollini. Renners als Alessandro Petacchi en Giovanni Lombardi stonden tot de beschikking van Cipo.

De kroon op de keizerlijke carrière

Op de dertiende oktober van 2002 stond een tot op het bot gemotiveerde Italiaanse ploeg aan de start van de WK. Het weer was de dagen van te voren slecht geweest, maar met de start kwam ook het droge weer opzetten in België. Zoals bij ieder wereldkampioenschap waren er ook ontsnappingen, maar onder het moordende tempo van onder meer de Italianen, kwam niemand echt weg. Tot op de dag van vandaag is het WK in Zolder de snelste in de historie. De renners zouden de 256 kilometer met een gemiddelde van 46,54 km/u afleggen. Waarbij verschillende rondjes op het parcours van Zolder in de finale met meer dan 50 km/u gemiddeld gingen. De Italianen controleerden de koers en met het ingaan van de laatste ronde was alles nog perfect gelopen.

Met nog drie kilometer te gaan ging het dan toch mis. Een grote valpartij zorgde ervoor dat favorieten als Johan Museeuw en Laurent Jalabert niet meer mee konden doen voor de overwinning. Wie er wel ongehinderd door kon? Cipollini. Naast de Italiaanse favoriet waren ook McEwen, Erik Zabel en Oscar Freire nog steeds van de partij. Laatstgenoemde raakte met nog twee kilometer te gaan verstrikt in een Italiaans wiel, waardoor de regerend wereldkampioen ook was uitgeschakeld. Slechts dertig man zouden zich gaan opmaken voor de sprint en Cipollini zat nog steeds comfortabel in het wiel bij Lombardi en Petacchi. Precies op de afgesproken plek kon Cipollini zijn sprint lanceren en zoals hij eerder al liet weten, is niemand sneller dan Cipo als hij in vorm is.

McEwen kwam nog in de buurt, maar in het gevecht om het wiel van Cipollini met Zabel had hij te veel energie verspeeld om nog echt te wedijveren met de Italliaan. Cipollini reed met de Italiaanse ploeg een perfect race en zette daarmee de kroon op een keizerlijke carrière. (Foto: Sirotti)