Interview | Johnny Hoogerland: ‘Ik was bijna weer professioneel wielrenner geweest’

Bijna was Johnny Hoogerland (37) om. Hij zei al 'ja' tegen mensen die in zijn regio Karinthië een nieuwe semi- professionele wielerploeg aan het oprichten zijn. Vanaf januari zou hij weer wedstrijdnummers op zijn rug spelden. Na een nachtje slapen besloot hij er toch vanaf te zien. ‘Waarom ga ik dit nog doen? Die tijd heb ik gehad.' In de Leiderstrui sprak met de voormalige wielrenner.

Hoi Johnny, hoe gaat het in Oostenrijk? Draait alles door bij Pension Hoogerland, op loopafstand van het centrum van Velden am Wörthersee?

‘We zijn dicht. Mensen met de Kerst hier naar toe lokken, wordt ontmoedigd. We weten ook nog niet precies wanneer alles weer open kan. Of wijzelf met Kerst richting de familie in Nederland gaan, is ook onzeker. Deze tijd is voor iedereen lastig. Hier sneeuwt het nu ook. In het dal, waar ons pension ligt, valt het nog mee. In de bergen zijn pakken sneeuw van drie meter dik gevallen.’

Fietsen zit er even niet in?

‘Ik heb afgelopen weekend nog drie uur achter elkaar op de fiets gezeten. Dan moet je wel de gangbare grote wegen pakken. De binnenweggetjes zijn nu uitgesloten. In 2018 ben ik met gezin, vrouw Gerda en mijn dochters Saar en Tess naar Oostenrijk geëmigreerd en hebben we ons ontbijtpension geopend. Met alle gebruikelijke tegenslagen die bij zo’n avontuur horen. Ik ben de afgelopen jaren ook wat aangekomen, maar zit nu weer op mijn fietsgewicht: 70 kg.’

'Antwan Tolhoek is mijn maatje'

Hoe heb je het afgelopen wielerseizoen beleefd?

‘Het was kort op elkaar. De rondes overliepen elkaar ook. Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n tv-kijker. Ik volg Antwan Tolhoek van Jumbo-Visma op de voet, dat is mijn maatje. Hij komt uit het Zeeuwse Yerseke, dat was jarenlang mijn woonplaats. Hij traint hier vaak in Oostenrijk, vanuit mijn pension. Ik heb vroeger nog samen met hem gereden en ken hem al jaren. Ik wilde met een paar wielervrienden via een biketrip naar de Giro d’Italia waar hij moest rijden. Mochten we het parcours niet op. Bovendien ging heel zijn ploeg door dat coronageval uit de ronde. Waardeloos man. Toen hebben we Etienne van Empel, die ken ik ook een beetje, maar wat aangemoedigd.’

Je stopte zelf in september 2016 met profwielrennen. Het gros van de mensen kent jou vooral door je val in het prikkeldraad. Dat was tijdens de Tour van 2011. Vind je het vervelend dat die herinnering als eerste bij jouw naam opdoemt?

‘Het is niet anders. Dat is een bekend deel van mijn fietsleven en de val ging heel de wereld over. Als ik een Tour-etappe zou hebben gewonnen, zouden minder mensen mij kennen. Ik heb ook het NK gewonnen (in 2013), dat weten dan weer iets minder mensen zich te herinneren.’

En je hebt de bolletjestrui aan gehad. Na je val in de negende etappe samen met Juan Antonio Flecha, die zijdelings werd geraakt door een auto van de France Télévisions, reed je de etappe uit. Erna kreeg je de bolletjestrui en 33 hechtingen in het ziekenhuis. Is deze slepende zaak eigenlijk definitief afgerond?

‘Pfoe, ja gelukkig wel. Zo’n zes á zeven jaar geleden kwam er een definitief einde aan. Ik ben blij dat ik van het gezeik af ben. Ik fiets nu lekker met goede amateurs uit de omgeving of gasten van het pension de bergen in. Veel fietsen houd je gezond.’

Lees verder onder de foto.

Je was bijna terug als wedstrijdrenner, vertelde je.

‘Ja, eerlijk gezegd had ik al ja gezegd tegen een nieuwe semi- professionele wielerploeg uit de regio hier. Ze dubben nog over een juiste teamnaam. Vanaf januari willen ze starten. Ik ben fit en zag koersen wel weer zitten. Totdat ik er over na begon te denken. Om de twee weken weer dat rugnummer opspelden. Het reizen naar de wedstrijden toe. De stress. Ik kwam erachter dat ik die tijd wel gehad heb. Waarom zou ik dat nog doen? Waarom mij weer in allerlei bochten wringen? Ik doe het toch niet.’

En een toekomst als ploegleider?

‘Dat is helemaal niets voor mij. In een auto achter de renners aanhobbelen. Ik ben trouwens snel wagenziek, dat schiet dus ook niet op. Ik heb respect voor oud-renners én ploegleiders die het wel doen hoor. Maar zo’n taak is niet aan mij besteed.’

Lekker zelf fietsen in Oostenrijk is beter toch?

‘Ik werk ook gewoon. Samen met Gerda zorg ik ervoor dat gasten elke ochtend ontbijt hebben. Het zwembad bij het pension moet schoon zijn en blijven. We hebben een tuin die bij gehouden moet worden. Bij het schoonmaken krijgen we hulp, maar we doen ook veel zelf. Ik heb genoeg om handen. Daarnaast drinken ze hier in Oostenrijk veel. Als we stoppen tijdens het toeren, staat er toch snel een Weissner-bier op tafel. We zijn echt Bourgondiërs aan het worden. Eventjes terzijde: wij zijn geen puur wielerpension. Iedereen is welkom om hier te logeren en van de omgeving te genieten. Te wandelen of te luieren.'

Lees verder onder de foto.

Meer informatie over het pension van Johnny Hoogerland is te vinden op: https://www.pensionhoogerland.com/nl/

Hoe kijk je naar aankomend wielerseizoen?

‘Het is vooral te hopen dat alle wedstrijden gewoon worden verreden. Als dat niet het geval is, en bedrijven die het al moeilijk hebben ook niet meer sponsoren, gaat het een lastig verhaal worden. De wielerwereld is sterk afhankelijk van sponsoren. Uit betrouwbare bron weet ik dat renners in WT-ploegen nu al hun contracten moesten verlengen tegen sterk gedaalde inkomsten. Sommigen hebben zelfs tot tweederde van hun salaris moeten inleveren, wilden ze nog profrenner zijn volgend jaar.’

Gerrit van Loon