Thibau Nys, zoals we hem nog niet kenden: 'Lief manneke', 'rebels', maar ook iedere dag een compliment voor mama

'Een lief manneke', noemt moeder Isabelle Nys haar zoon Thibau, in een uitgebreid interview met Het Nieuwsblad. Een blik op de topcrosser, vanuit een heel andere hoek dus. 'Wat je ziet is wat je krijgt', klinkt het concluderend.

Dat Thibau de zoon is van Sven Nys weet iedereen. Maar moeder Isabelle is natuurlijk ook een ontzettend belangrijke factor in het leven van het toptalent. 'Mocht ik merken dat Thibau een gezicht opzet, dan zal ik de eerste zijn om hem daarmee te confronteren. Wees authentiek, praat met mensen, hou je voeten op de grond… Dat is de boodschap die ik hem al heel zijn leven meegeef. En die hij heel goed heeft opgepikt. Ik heb Thibau altijd duidelijk willen maken dat er nog een wereld is buiten de cross.'

Dat leven grijpt Nys junior ook volop aan. Een nieuw huis met zijn Nederlandse vriendin Anna, de blik gericht op mode en recent zelfs een witblonde coupe. 'Advies vragen doet hij niet. Maar hij laat wel altijd foto’s zien en vraagt me wat ik ervan vind', zegt moeder Nys. Maar je kent Thibau: hij zal altijd zijn goesting doen. Hij is er wel enorm mee bezig, meer dan de gemiddelde man. En hij heeft een uitgesproken smaak. Dat rebelse, dat heeft hij van mij. Dat blond kopje, dat hebben we samen gedaan bij mij in het kapsalon. Het was zijn idee, ik was alleen maar diegene die uitvoerde.'

Lees verder onder de foto

'Over de cross praten we amper', zegt moeder Nys

'Onze relatie staat volledig los van de koers', zegt Isabelle ook. 'Quality time, dat is hier thuis aan tafel. Dan kook ik lekker vers eten voor hem, iets waar hij enorm van kan genieten. Of dan ga ik mee naar Spanje, zoals de week voor Overijse. Dat zijn voor mij de schoonste momenten samen met mijn zoon. Dan voeren we mooie gesprekken, met heel veel diepgang. Wij kunnen echt goed filosoferen onder ons tweetjes. Over het leven, over mijn business. Ik heb dan eerder het gevoel dat ik met een gelijkgestemde ziel praat en niet met mijn kind. Over de cross praten we amper. Ik ben al tien jaar weg uit dat wereldje, ken er niets meer van. Als ik er al iets van gekend heb.'

Een dankbaar kind, benadrukt z'n moeder. 'Elke dag dat hij hier is, geeft hij een compliment. Hij durft mij ’s avonds letterlijk bedanken voor een mooie avond. "Je moet mij niet bedanken", zeg ik dan. "En toch wil ik het u zeggen", houdt hij voet bij stuk. Moederdagen en verjaardagen, dat is al een pak minder, die durft hij wel eens vergeten. Dit jaar was hij op stage in Italië op mijn verjaardag en daar heeft hij een dure fles rode wijn voor mij gekocht. Zijn eerste zege ooit boekte hij op moederdag. De bloemen waren voor mij. "Dan moet ik er geen meer kopen want ik wist toch dat ik zou winnen", voegde hij er met een grijns aan toe. Ach, ik weet wat ik heb aan mijn zoon en mijn zoon weet wat hij heeft aan mij. En dat is heel veel.'