10 uit 10 voor Deense Grand Départ: Feestvreugde, geen breuken en het einde van een discussie?

De Tour de France komt alweer tot stilstand, nog voordat we echt in gang zijn geschoten. De eerste drie dagen van de Ronde van Frankrijk stonden in het teken van een individuele tijdrit in Kopenhagen en twee massaspurts. Er gebeurde precies wat voor de wielerwereld misschien wel het allerbeste is.

Na een fantastische ploegenpresentatie en regenachtige, maar ontzettend blije bedoeling in de tijdrit in Kopenhagen, kon met recht worden gesteld: de Tour starten in Denemarken was een schot in de roos. De foto's spraken boekdelen: massa's mensen langs de weg, geen gekke wappies met 'Opi en Omi-bordjes', respect voor alle renners en daarmee een enorme feestvreugde.

Kwakken, remmen en smijten als Badr versus Rico

Terwijl het 'Vin-ge-gaard, Vin-ge-gaard, Vin-ge-gaard' nog nagalmde uit de Deense hoofdstad, trokken we richting de kust en daar gebeurde precies wat er altijd gebeurt in het openingsweekend van een Tour. 22 ploegen wilden op de eerste rij zitten, er werd gevallen, de eerste stukken huid bleven achter op het asfalt en in de sprint werd er weer gekwakt, geremd en gesmeten alsof we naar Badr versus Rico zaten te kijken.

Het ging allemaal goed, zowel op dag twee als op dag drie, en dus spraken we niet over 'podium of jodium'. Dat er echter in het openingsweekend geen botten braken, was meer te danken aan de stuurkunst van sommige renners (en aan een flinke portie geluk), dan aan het feit dat de renners zo respectvol met elkaar omgaan. Je kunt het de renners haast niet kwalijk nemen, want richting de Tour wordt het hoofd altijd op hol gebracht. Door de ploegen in de eerste plaats, maar ook door het hele circus daar omheen.

Bahrain stelt teleur, Jumbo-Visma en INEOS op koers

Dingen die opvielen? Nou, dat Bahrain Victorious na alle heisa rond hoteldoorzoekingen en dopingperikelen niet echt een goed figuur sloeg. Jack Haig en Damiano Caruso werden vooraf gezien als de kopmannen, maar wie in de laatste tien kilometer van een sprintetappe bij de laatste vijftig van het pak rijdt, doet iets niet helemaal goed. Het is niet voor niets dat iedereen vooraan wil rijden. Haig en Caruso verloren 39 seconden, nadat hun tijdritten op dag één ook al niet best waren.

Dat mannen zoals Louis Meintjes, Ion Izagirre en Guillaume Martin tijd verloren, stond in de sterren geschreven. Dat geldt ook voor tijdrit-dissonanten Enric Mas en Ben O'Connor. De andere kant van de medaille: de ploegen die de eerste drie dagen wél doorstonden. Tadej Pogacar hield alleen wat schade aan de vuist over aan het Deense bezoek, Jumbo-Visma loodste Primoz Roglic en Vingegaard uitstekend door de mallemolen en ook bij INEOS werd buiten de spotlights uitstekend gereden. Adam Yates, Geraint Thomas en Daniel Felipe Martínez doen alle drie nog mee.

Is refereren aan 2020 nog nodig?

En dan waren er natuurlijk nog de sprints zelf, gewonnen door Fabio Jakobsen op dag twee en Dylan Groenewegen op dag drie. Er zijn terecht hele boekhandels aan tekst vol geschreven over het incident uit 2020. Wat daar gebeurde, opende de ogen van velen, ook al worden ze anno 2022 al weer regelmatig gesloten. Dat juist Jakobsen en Groenewegen wonnen, maakte de cirkel een soort van rond. Niet voor de renners zelf, want zij hebben en houden hun bagage. Maar misschien wel voor de mensen aan de zijlijn.

Wout van Aert werd drie keer tweede en maakte daarmee onbewust ruimte voor het einde van een discussie. Twee jaar geleden voltooide zich een ramp voor onze ogen, met een ongelofelijk moeilijke route voor beide heren tot gevolg. De route bracht beide mannen tot een ritzege op het allerhoogste podium. Moeten we bij iedere volgende zege nog refereren aan 2020? Wat mij betreft niet, en ik denk dat Fabio en Dylan daar wel hetzelfde over zullen denken. Ook goed nieuws voor Van Aert, die - nu de sprookjes geschreven zijn - dan maar eens kan beginnen met winnen.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)