De twijfels waren er, maar Remco Evenepoel rekent er op een volwassen manier mee af in deze Vuelta

Na negen dagen Vuelta is er één man die er op fraaie wijze bovenuit steekt: Remco Evenepoel, de aerokogel van Schepdaal. En dat is bijzonder te noemen, met name die manier waarop Evenepoel de touwtjes in handen heeft.

Het is namelijk zeker niet zo dat alles bij Evenepoel van een leien dakje is gegaan de afgelopen jaren. Zijn talent staat - en stond - altijd buiten kijf, maar op het mentale en fysieke vlak heeft hij als 22-jarige jongen al het nodige voor zijn kiezen gehad. Altijd maar dat verwachtingspatroon, alhoewel hij daar zelf met gepeperde uitspraken en dito prestaties ook een klein aandeel in had.

Tot de Ronde van Lombardije van 2020 ging ook alles crescendo bij de hardrijder. In die koers maakte de Belg een klapper van jewelste, met een bekkenbreuk tot gevolg. We moeten niet vergeten - of verloochenen - hoe zwaar die smakkerd is aangekomen. Amper twee weken nadat het in tweeën gehakte coronajaar hervat werd, zat Evenepoel een hele tijd thuis met een korset om. Terwijl hij dat jaar tot nu toe elke wedstrijd (!) gewonnen had, met eindzeges in San Juan, de Algarve, Polen en Burgos.

Evenepoel wilde té graag in zijn eerste grote ronde

Zijn eerste koers na die val was de Giro van 2021, waarin de Belg voor het eerst kennis kon maken met het echte werk: de grote rondes, de koersen waarin hij zo graag zou schitteren. Liefde maakt echter blind, en onverhoopte ambitie in het geval van de 21-jarige Evenepoel ook. Hij wilde té graag in die Ronde van Italië, door onder meer voor bonificatiesecondes te sprinten in de eerste vlakke ritten. Op Campo Felice - nog altijd pas zijn eerste echte bergrit - mocht hij even ruiken aan het roze, maar uiteindelijk verdween hij na een inzinking in de gravelrit na een val relatief anoniem uit koers. Giro di Remco werd niet wat ervan werd verwacht.

Lees verder onder de foto.

Uiteindelijk was deze Giro misschien wel cruciaal voor zijn ontwikkeling, daar hij op sportief vlak voor het eerst merkte dat er limieten zijn. Evenepoel herpakte zich in de Baloise Belgium Tour, maar moest in de grote wedstrijden van 2021 toegeven dat hij zijn ambities niet waar kon maken. Op de Olympische Spelen in Tokio, een groot doel, wilde het niet vlotten en op het EK en WK tijdrijden was een derde plek het maximale. Op het WK op de weg in Leuven deed hij formidabel werk als knecht voor Wout van Aert, maar nadien werd de verstandhouding wat verstoord door enkele uitspraken.

Mentaal was de terugkeer naar de Ronde van Lombardije in oktober, ondanks een negentiende plaats, misschien wel het belangrijkste voor Evenepoel in 2021. Een nare herinnering werd op deze manier afgesloten en zo kon Evenepoel fris en fruitig de winter van 2022 in, het jaar waarin hij die stap naar de wereldtop maar wat graag zou willen zetten.

Gek is het niet dat er nog twijfels waren rondom Evenepoel

In het eendagswerk werd die stap zonder al te veel problemen gezet. Zowel in Luik-Bastenaken-Luik als Clasica San Sebastian, zeer zware koersen, stak hij er met kop en schouders bovenuit. Maar, met de Vuelta-deelname in het achterhoofd, was het in het rondewerk soms nog wel wat zoeken.

Zowel in Tirreno-Adriatico, de Ronde van het Baskenland en de Ronde van Zwitserland, drie zware koersen van WorldTour-niveau werd Evenepoel in één adem genoemd met andere deelnemers als Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard, Primoz Roglic en Geraint Thomas. In de Italiaanse wedstrijd mochten Pogacar en Vingegaard het echter gewoon uitvechten, onder meer op de loodzware Carpegna-klim: meer dan een elfde plek zat er daar niet in voor Evenepoel.

Lees verder onder de foto.

Het Baskenland dan, waar hij op de slotdag uit de leiderstrui en van het podium werd gereden in de laatste etappe door Daniel Felipe Martínez, Ion Izagirre en Aleksandr Vlasov. En Zwitserland, waar hij in de koninginnenrit finishte in een groepje met Keegan Swirbul en Hugo Houle en pakweg Stefan Küng voor zich zag eindigen. Ondanks een tijdritoverwinning op de slotdag zal een elfde plek in het eindklassement niet datgeen zijn geweest waarvoor hij naar Zwitserland afreisde.

Gek is het dus niet dat Evenepoel met de nodige twijfels werd beoordeeld door de buitenwacht voorafgaand aan deze Vuelta, en des te knapper is het hoe hij deze ronde aanpakt. Van het jeugdige enthousiasme uit de Giro van vorig jaar is weinig meer over: Evenepoel heerst, verdeelt (aan de vluchters), deelt uit (complimenten aan zijn ploeggenoten), waakt (voor tegenstand en overmoed) en vooral bevestigt (met de pedalen).

Het is alsof hij en niet Primoz Roglic de afgelopen drie jaar met verve de Vuelta op zijn naam schreef. Hij kijkt niet op of om, maar alleen maar vooruit (naar de bergtoppen) en naar beneden (de ronddraaiende pedalen). De cadans is er, de ijzersterke kop is er en voorlopig is er op die manier vooral Remco Evenepoel in deze Vuelta.

Tom van der Salm (Twitter: @TomvanderSalm) | e-mail: t.vandersalm@indeleiderstrui.nl)