Eetstoornissen voeren nog altijd de boventoon in de wielersport: 'Had een stuk gelukkiger kunnen zijn...'

De stichting (W)eet Wat Je Doet is, volgens de eigen website, 'een trainerscollectief dat trainingen geeft over hoe sporters en dansers op een gezonde manier het maximale uit zichzelf kunnen halen.' Daarbij speelt voeding uiteraard een belangrijke rol. Zondag 6 oktober organiseerde de stichting een bijeenkomst waar verschillende namen uit de wielersport te gast waren. Het AD was erbij en daaruit kwamen interessante anekdotes boven water over voedselproblematiek.

Fenomeen Tadej Pogacar sprak er onlangs nog over, maar het praten over voeding in de wielersport is vaak nog taboe. Het dusdanige streven naar een gewicht dat het ongezond wordt, is iets waar amper over gesproken wordt. Dat ziet ook sportpsycholoog Karin de Bruin, oprichter van stichting (W)eet Wat Je Doet. 'Sporters houden het zo vaak voor zichzelf, die moeten stoer zijn, niet kwetsbaar. Maar onzekerheden en ongemak kent iedereen. Als je dat kan uitspreken, dan helpt je dat', weet De Bruin.

Bij de bijeenkomst gaf Tristan Bangma, paralympisch wielerkampioen, een inkijkje in zijn voedselproblemen tijdens zijn carrière. 'Twee sneetjes brood, geen saus op de pasta, soms at ik alleen maar sla. Ik liep de hele dag te rekenen. Belachelijk, denk ik nu. Maar toen was ik er heilig van overtuigd dat ik het goede deed', blikt Bangma terug.

Een blessure opende zijn visie op voedselproblemen. 'Pas toen ik gedwongen stil moest zitten, kreeg ik de ruimte om uit dat ingesleten patroon te komen. Dat zou heel normaal moeten zijn, maar ook ik hield het lang voor mezelf. En juist daardoor kon ik lang niet geholpen worden. Dus vertel het. Je helpt jezelf ermee en misschien ook wel een ander', doelt de paralympisch kampioen op de mentale problemen die het met zich meebrengt.

Lees verder onder de foto!

'Daar heb ik mezelf zo in tekort gedaan, ik was zo eenzaam', aldus Roxane Knetemann

Ook wielercommentator Roxane Knetemann kende in haar tijd als renster de nodige eetproblemen, al ziet zij wel een verandering met het hedendaagse wielrennen. 'Misschien waren de wegen er in mijn tijd ook wel, maar die moest je zelf zoeken. Nu zit alles geïntegreerd in de ploegen. En dan denk ik wel eens: daar heb ik mezelf zo in tekort gedaan, ik was zo eenzaam. Ik had een stuk gelukkiger kunnen zijn als ik daar ook iets meer inzicht, ondersteuning en begeleiding in had gekregen', benadrukt zij nog maar eens het belang van het praten over deze kwestie.

Toch zal voor haar voedsel altijd een cruciale rol spelen in de wielersport. 'Want we ontkomen er niet aan dat bergop de belangrijke wedstrijden worden gewonnen, maar het is ook de brandstof die je nodig hebt. En elk optimaal afgetraind lichaam is anders. Dus stel een renster alleen op als ze helemaal gezond is. En dat gaat wat mij betreft veel verder dan een breuk in de elleboog.'