Huub Artz en Bart Lemmen tonen aan dat het onverwachte altijd verwacht mag worden: de underdogs blinken uit in 2024

Opeens reed hij daar. Huub Artz, 21-jaar uit Wintelre. Met afstand de sterkste van het gemêleerde vluchtersgezelschap in de slotrit van de Ronde van Oman. Op de loeisteile Green Mountain, die anders dan de naam doet vermoeden geen groene oase is maar een dorre, in de bakkende zon liggende verzameling rotsen, hiel hij lang stand. Even leek het erop dat de nobele onbekende stand zou houden, tot Jan Hirt en de latere eindwinnaar Adam Yates hem kwamen opvreten. Helaas, jammer. 29 seconden kwam hij tekort. Een derde plek restte hem, alsmede een foto voor de eeuwigheid waarop hij leeggepierd tegen de boarding aan viel.

Huub Artz, door de Omaanse commentatoren steevast ‘Hop Hartz’ genoemd, deed voorafgaand aan de Ronde van Oman bij weinig mensen een belletje rinkelen. Vorig jaar reed hij nog bij Metec-SOLARWATT. Hij sprokkelde mooie ereplaatsen bij elkaar, bijvoorbeeld in Kreiz-Breizh en de Elfstedenrace. Goed genoeg om opgepikt te worden door de opleidingsploeg van Intermarché-Wanty. En vervolgens te mogen proeven aan het echte werk in Oman, tussen de wereldtoppers. Huub Artz kwam er op Green Mountain achter wat hij kan. Huub Artz staat symbool voor de onbevangen renner die in 2024 tegen de stroom van dominante toppers in probeert te zwemmen.

De prestaties van Lemmen in Down Under bevestigen dat het onverwachte altijd verwacht mag worden

De ontdekkingstocht van Artz een opsteker voor het wielrennen. Want hij is niet alleen. 2024 is weliswaar vooralsnog een jaar waarin veelvraten als Mads Pedersen alle mogelijke kruimels weggraaien voor de neus van de kleinere ploegen en renners. In koersen als de Ronde van Murcia en de Clasica de Almeria vochten de toppers al hevige duels uit om de eerste prijzen. Maar de underdogs komen ook aan bod. En niet zo’n beetje ook. En het had een minuut of vijf gescheeld of Artz was de volgende geweest die zich gelukkig had mogen prijzen met een prestigieuze zege. Want het lijstje met opvallende zeges is in dit nog jonge jaar toch al best lang.

Want zeg nou zelf, wie had verwacht dat Stephen Williams wel even heer en meester zou zijn in de Tour Down Under? Namens Israel-Premier Tech, dat eerder was weggezet als oude mannenploeg, liet hij oud-wereldkampioen Julian Alaphilippe en oud-Vueltawinnaar Simon Yates toch maar even mooi achter zich. En wat te denken van onze eigen Bart Lemmen, die zijn debuut namens Visma | Lease a Bike bekroonde met een prachtige vijfde stek in het eindklassement Down Under? De prestaties van Williams en Lemmen waren een bevestiging van het feit dat het onverwachte altijd verwacht mag worden. Dat een doorbraak altijd om de hoek kan liggen en er tussen het geweld van de brede lading toppers en opstormend talent altijd kansen liggen voor een ieder die droomt van eeuwige roem.

De Bardiani-vrienden zagen hoe Milan, Matthews en Mohoric veel te laat op gang kwamen

Begin februari, Castellon. Het peloton is laks in de eerste rit van de Ronde van Valencia. De Bardiani-vrienden Manuele Tarozzi en Alessandro Tonelli zijn op avontuur en hebben de dag van hun leven. Gezamenlijk passeren ze de meet, een dikke minuut voor het peloton waar toppers Jonathan Milan, Michael Matthews en Matej Mohoric veel te laat op gang komen. In de Ster van Bessèges wint Samuel Leroux van de nietig geachte Van Rysel-Roubaix-ploeg de koninginnenrit, vlak voor het aanstormende peloton met daarin veelvraat Pedersen. Voor Tonelli en Leroux waren hun zeges een finest moment, de grootste overwinning uit hun carrière. En voor de wielervolger een signaal dat de underdog zich dwars en onbevangen tussen de wielertop is komen wringen.

Oké, hij won niet. Maar dat was dan ook het enige. Hij ging gewoon, onderaan de klim. Kijken waar zijn grenzen lagen, kijken hoe ver hij zou komen. Het werd net niet. Maar toch. De underdogs zijn terug en Huub Artz symboliseert dat. De volgende keer dat een nu nog naamloze, dappere vluchter of nobele onbekende na een ogenschijnlijk gevecht tegen de bierkaai tóch zegeviert, is alleen maar weer dichterbij gekomen. Als hij dan ook nog, net zo mooi en moegestreden als onze landgenoot, tegen de boarding ter aarde glijdt, komt dat de charme van de kleinduimpjes in het wielrennen alleen maar ten goede.