Voor het eerst sinds zijn levensbedreigende valpartij sprak Egan Bernal met de pers. Openhartig, zo zou blijken. De Colombiaan is optimistisch en ambitieus, maar ook duidelijk veranderd: ‘Er zijn voor mijn familie is nu belangrijker dan de beste wielrenner zijn.’
‘Het gaat goed met me’, opent een scherp ogende doch enigszins aangeslagen Egan Bernal de online persconferentie, waar In de Leiderstrui aanwezig was. De vlak voor hem geplaatste wandelstok en zijn lichtelijk naar voren gebogen schouders zetten zijn woorden echter weinig kracht bij. ‘Maar mag ik dit gesprek in het Spaans voeren? Daar voel ik mij comfortabeler bij.’
Na afloop van de persconferentie heeft Bernal ook een social ride op Zwift georganiseerd, als bedankje voor alle fans die hem steunden de afgelopen maanden. Een mooi gebaar.
Het scheelde niet veel of Egan Bernal had een dwarslaesie, zo zeiden de doktoren tegen hem. Hij had er maar liefst 95 procent kans op na zijn val op 24 januari 2022, waarbij de dood zelfs om de hoek kwam kijken. Bij die val liep hij, om u even een totaalbeeld te geven, de volgende blessures op: een gebroken ruggenwervel, een gebroken rechterdijbeen, een gebroken rechter patella (verbindt de dijbeenspier via de knieschijf met het scheenbeen), een borsttrauma, een uitgezette long en verschillende ribbreuken. Op social media leek hij echter al vrij snel weer op de weg terug naar de ‘oude’ Bernal.
‘Op social media deel je alleen de goede dingen. Ik heb talloze nachten met ontiegelijk veel pijn in bed gelegen’
Social media was alleen niet het totaalplaatje. Met één zin komt er veel emotie vrij bij de Colombiaanse superster. ‘Op social media plaats je alleen de goede dingen’, even kijkt de Tour de France-winnaar van 2019 naar de grond. Breekbaar. ‘Ik heb talloze nachten met ontiegelijk veel pijn in bed gelegen. De meeste dagen kon ik alleen maar denken aan de pijn.’
‘Momenten zoals deze, veranderen je als mens…’ Bij Bernal is dat duidelijk zichtbaar in hoe hij naar de wielrennerij kijkt. ‘Je gaat heel anders naar het leven kijken. Ik was bijna dood. Het is nog steeds heel belangrijk voor mij om een zo goed mogelijke wielrenner te zijn, maar er zijn voor mijn familie is nu veel belangrijker.’
Dat besef is gekomen na de steun die hij zelf kreeg in deze moeilijke tijd. ‘De support van de mensen om me heen en van fans over de hele wereld heeft me echt door deze zware maanden heen geholpen. Het was de sleutel tot mijn herstel, gecombineerd met een grote waardering voor het feit dat ik nog leef. Voor mij is het belangrijkste dat ik er nog ben en dat ik alles kan delen met mijn vrienden en mijn familie.’
Het evenement op Zwift na afloop van de persconferentie is duidelijk geen publiciteitsstunt, maar een oprecht gebaar uit het hart van de renner. De verdere ontwikkeling van Bernal als mens is misschien nog wel meer te prijzen dan het ongelooflijke herstel van Bernal als wielrenner. Om het even in een veel te vaak gebruikt cliché te gieten: sport is, voor Bernal, uitgegroeid tot de belangrijkste bijzaak in het leven.
‘Of ik plots bang word, weet ik pas wanneer ik weer echt in een peloton rijd’
Naar aanleiding van zijn uitlatingen, stelt In de Leiderstrui hem de vraag of hij nu ook anders naar de fiets kijkt en met minder vertrouwen of meer angst een afdaling in gaat. ‘Voorlopig heb ik niets van angst gemerkt’, antwoordt Bernal. ‘Al moet ik daar wel bij zeggen dat ik alleen nog maar rustige ritjes heb kunnen maken. Of ik plots bang word, zal ik pas weten als ik weer op hoge snelheid train of wanneer ik weer echt in een peloton rijd. Ik hoop dat het meevalt, want wielrennen is wat ik het allerliefste doe.’
De tijd zal ons leren in hoeverre zijn traumatische valpartij zijn vertrouwen op de fiets beïnvloed heeft. Voorlopig zien we Bernal namelijk nog niet terug in het peloton. ‘Er zit absoluut geen haast achter’, vertelt hij. ‘Mijn ploegleider Dave Brailsford heeft me meermaals laten weten dat ik mijn tijd moet nemen. De manier waarop de ploeg met het ongeluk om is gegaan, is heel fijn voor me. Ik voel me er heel kalm onder en ben ze er heel dankbaar voor. Ik heb meer motivatie dan ik ooit heb gehad. Wanneer ik weer kan koersen, wil ik gelijk goed in vorm zijn. Maar dat betekent niet dat ik gelijk kan winnen…’
Een klein lachje na die slotzin, verraadt genoeg. Zeg nooit nooit.
Gabriël Melching (e-mail: g.melching@indeleiderstrui.nl)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties