Karren maar: Dylan van Baarle wint Parijs-Roubaix op werkelijk fantastische wijze

Dylan van Baarle heeft een ontzettend vermakelijke en zwaarbevochten editie van Parijs-Roubaix gewonnen. De Nederlander van INEOS Grenadiers kleurde de gehele wedstrijd met zijn ploeg en liet alles en iedereen achter op twintig kilometer van de meet.

Klokslag 11.00 stonden de strijders in Compiègne klaar voor de 2022-uitvoering van Parijs-Roubaix, die zeer snel beloofde te worden. Veel renners hadden dit bij de briefings goed in de oren geknoopt: het was een geharrewar van heb ik jou daar, met talloze vluchtpogingen in de eerste vijftig kilometer.

INEOS Grenadiers zet de boel op zijn kop

Renners als Taco van der Hoorn probeerden het meerdere malen, maar iedereen werd na vijftig kilometer uit het veld geslagen door een ongelofelijke coup van INEOS Grenadiers: terwijl kopmannen als Wout van Aert en Mathieu van der Poel rustig peddelden, trokken de Britten in een open stuk plots alles op een lint.

Het peloton brak hierdoor in twee stukken, met Van der Poel, Van Aert, Mads Pedersen, Jasper Stuyven, Kasper Asgreen, Stefan Küng, Christophe Laporte, Greg Van Avermaet en Matteo Trentin in het tweede deel. Tim Declercq (Quick Step-Alpha Vinyl) en de mannen van INEOS Grenadiers zorgden ervoor dat zij binnen no time tegen een achterstand van meer dan één minuut aankeken. Ook Nederlanders als Mike Teunissen. Niki Terpstra en Sebastian Langeveld waren van de partij.

Op de eerste kasseistroken bulderde de Britse INEOS-wagen door, maar een lekke band van de Ferrari van het team, Filippo Ganna, zorgde voor wat tegenslag. Toen kort hierna ook nog Michal Kwiatkowski, Magnus Sheffield en Cameron Wurf tegen de grond gingen op de kasseien, was het al een heel ander verhaal. Door die val, waarbij de renners verspreid over de stenen lagen, raakten ook Van der Poel en Van Aert weer verder achterop, terwijl Mads Pedersen en Kasper Asgreen kort daarvoor ook tegen het asfalt kwakten en aan een helse achtervolging begonnen.

Bos van Wallers baart een muis

De twee groepen bleven nog een potje duimworstelen in een interessante tussenfase, waar Matej Mohoric gretig gebruik van maakte. Nergens werd er echt doorgereden, maar de Sloveen plaatste een versnelling vanuit groep één en nam Tom Devriendt, Laurent Pichon, Davide Ballerini en Casper Pedersen mee. Die laatste twee vielen weg in het Bos van Wallers met een lekke band, terwijl Mohoric en zijn overige metgezellen twee minuten namen.

De scheve situatie waar Van der Poel en co in beland waren werd rechtgezet door formidabel ploegwerk van Alpecin-Fenix, dat alle pionnen moest inzetten om de kopman net voor het Bos van Wallers weer terug bij Ganna en co te plaatsen. Op het Bos van Wallers gebeurde er vrij weinig tussen de grote namen, alhoewel Van Aert wel indruk maakte door op de fiets van ploegmaat Timo Roosen door het peloton te laveren na mechanische pech.

Net na het Bos wisselde de Belgische kampioen opnieuw van fiets, terwijl zijn ploegmaten Van Hooydonck en Teunissen het tempo drukten in de groep-Van der Poel en op die manier hun man terug zagen keren. Nogmaals: de voorsprong van Mohoric en co was op dit moment, met nog altijd 75 kilometer voor de boeg, twee minuten.

Van Aert zet de boel in vuur en vlam

De mannen van Jumbo-Visma en Alpecin-Fenix sloegen de handen ineen om het gat met Mohoric en - inmiddels alleen - Devriendt dicht te rijden, waardoor uiteindelijk zo'n tien renners overbleven vanuit het peloton. Jammer: Taco van der Hoorn en Matteo Trentin vielen daaruit weg met lekke banden, zoals die er zovelen waren op deze dag.

Op Mons-en-Pevele deed Van Aert zijn eerste ultieme krachtsinspanning, waarmee hij iedereen achter zich liet en naar de net daarvoor ontsnapte Van Baarle danste. Küng en Van der Poel maakten net na die strook de sprong, even later volgden ook Yves Lampaert, Ben Turner, Adrien Petit en Jasper Stuyven. Van Aert kreeg even later echter wederom met een lekke band te maken, net als koploper Mohoric. En zo zag de koers er in twee minuten plots wéér helemaal anders uit. Tom Devriendt solo op kop met nog dertig kilometer Parijs-Roubaix, wie had dat gedacht?

Niet veel mensen, maar hij kreeg snel bijstand: Lampaert, Van Baarle en andermaal Mohoric maakten de oversteek vanuit de favorieten. Dit viertal pakte vrij snel een voorsprong van veertig seconden, terwijl Stuyven daarachter wegreed bij Van der Poel en Van Aert. Waren de twee topfavorieten niet zo goed als iedereen dacht? Voor VDP leek dit wel het geval, Van Aert stribbelde nog tegen met Küng.

Bloedstollende finale

Voor Stuyven waren de rapen vrij snel weer gaar: de Belg reed lek op een uiterst slecht moment en moest zo Van Aert en Küng opnieuw laten rijden. Vooraan was het Van Baarle die koers maakte, wat de doodsteek betekende voor Devriendt. Ook Mohoric en Lampaert kraakten in elke vezel van hun lichaam, maar ze kregen het gat niet direct dicht. Van Baarle moest het met 18 kilometer voor de boeg solo doen tot in Roubaix!

Op Carrefour de l'Arbre was het pompen of verzuipen voor de beresterke Nederlander. Met zestien seconden voorsprong rondde hij de zo vaak beslissende strook af, wetende dat hij Mohoric en Lampaert al eens achter zich had gelaten. Iets verder in de achtergrond beten ook Van Aert, Küng en Van der Poel hun tanden stuk.

Van Baarle deed zijn uitspraak 'Karren maar' in de laatste vijftien kilometer nog maar eens eer aan. Hij, en niemand anders, mag zich na 257 zware kilometers de koning van deze Parijs-Roubaix noemen. In de achtergrond voltrok zich nog wel drama: Lampaert kwam op de laatste kasseistrook van de dag hard ten val door een supporter en zag zijn podium in Parijs-Roubaix voor zijn ogen verdwijnen. Even later werd ook Mohoric nog bijgehaald door Van Aert, Küng en Devriendt, zij mochten strijden om plek twee en drie. Van Aert won dat spurtje.