Van der Poel wint Strade Bianche na ultieme clash met Alaphilippe en Bernal

Mathieu van der Poel heeft de uiterst vermakelijke en spannende 2021-editie van Strade Bianche op zijn naam geschreven na een ware clash tussen de mondiale top van het wielrennen. Julian Alaphilippe was er wel, maar kwam in de slotkilometer niet in de buurt van de Nederlander. Egan Bernal werd derde, Wout van Aert vierde.

Onder een prachtig Italiaans zonnetje doken de renners hun speelwei in, de grindwegen rondom Siena. Waar we normaal gesproken in (semi)klassiekers binnen no time een vluchtersgroep hebben, liet dat gegeven zich in deze Strade Bianche opvallend lang op zich wachten.

Uiteindelijk kreeg een groep van acht mannen alsnog een vrijgeleide. De namen: Tosh Van der Sande (Lotto Soudal), Philipp Walsleben (Alpecin-Fenix), Kévin Ledanois (Arkéa-Samsic), Simone Bevilacqua (Vini-Zabu), Simone Petilli (Intermarché), Samuele Zoccarato (Bardiani), Samuele Rivi (EOLO) en Filippo Tagliani (Androni-Giocatolli).

Veel stress, valpartijen en lekke banden

Op negentig kilometer van de finish begon het geharrewar al in het peloton, waarop de voorsprong van de koplopers net zo snel verdwenen was. Jumbo-Visma bepaalde het tempo op kop van het peloton, waar de tweede lijn van de concurrentie het al meermaals probeerde. Kasper Asgreen zagen we meermaals doordenderen namens Deceuninck-Quick-Step, evenals Gianni Vermeersch van Alpecin-Fenix.

Dit lieten de Killer Bees in samenwerking met het UAE-Team Emirates van Pogacar niet gebeuren. In de aanloop naar de beslissende fase namen ze het heft in handen, en terecht. Op de zware, lange grindstroken regende het lekke banden en valpartijen. Een greep uit de pechvogels: Kasper Asgreen, Tadej Pogacar, Eros Capecchi, Davide Ballerini, Tom Pidcock en ga zo maar door. Bijltjesdag viel vroeg dit jaar.

Toppers tonen zich vroeg

De toppers waren al vroeg bij de pinken op de voorste rijen. Wat heet, op de traditionele scherprechter, de Monte Sante Maria, was het al van dat. Op die ellenlange grindstrook ontstond een elitegroepje waar je niet alleen U, maar ook Zijne Hoogheid tegen mocht zeggen. Stoelriemen vast, want dit waren de acht namen die overbleven: Alaphilippe, Van Aert, Van der Poel, Bernal, Pogacar, Pidcock, Simmons en Gogl.

De jonge Simmons werd door een lekke band teruggeslagen in het geweld, maar daardoor ontstond er wel een mooie metafoor voor dit schouwspel: Strade Bianche en de zeven dwergen, het koerssprookje van Siena. Amai, wat een race.

Ware krachtsexplosies

Op de een na laatste gravelstrook ontplooide een verbluffende Alaphilippe zijn duivels, wat het doodsvonnis betekende voor Van Aert en Pidcock. De twee wisten nog terug te keren, maar de verhoudingen leken duidelijk. Ofwel, dat weet je van iemand van het kaliber-Wout van Aert never nooit.

Het zou wachten worden op één ultieme krachtsinspanning, waar de verhoudingen volledig duidelijk zou worden. Die uitbarsting kwam op naam van Mathieu van der Poel, die wegfladderde als een vlindermes door de boter op twaalf kilometer van de meet. Alaphilippe zat niet direct op het wiel, maar maakte in de afzink de aansluiting. De twee sterksten voorop, dat is toch wat je wil!

Supertrio voor de zege

Even later sloot ook Bernal nog aan, wat van het sterke duo een uitmuntend trio maakte. De achtervolgende groep met Van Aert, Pidcock, Pogacar en Gogl deed er alles aan, maar het koptrio was simpelweg te sterk. Iedereen, overal; tussen het kader gewrongen als vaatdoekjes van een week oud.

De beslissing leek te gaan vallen op de steile slotkilometer in Siena, geknipt voor de rappe explosies van Van der Poel en Alaphilippe. De Nederlander wenste daar niet op te wachten, hij viel al aan op vier kilometer van de meet in een afdaling. Bernal dichtte het gat, Alaphilippe deed nog net geen zenuwplasje op zijn fiets. Het Piazza del Campo in Siena, dat werd het decor van dit wielersprookje dat eigenlijk te mooi was om te eindigen.

Bernal strekte zijn rug onder de vod, met Van der Poel op kop. De Nederlander ging ook als eerste en pakte prompt een voorsprong. De Fransman plooide als een coq die net gecastreerd was, de Colombiaan ook als een drugsbaron die zojuist zijn imperium verloor. De Nederlander won, op een geweldige wijze! Mathieu van der Poel, koning van de Strade. Lijst dat maar in. Tot de Ronde en Roubaix.