In zekere zin realiseerde Grace Brown precies waar Tom Dumoulin in zijn laatste wielerjaren naar op zoek was

Grace Brown rijdt als kersvers olympisch kampioene tijdrijden rond op een gouden bolide en deed er zondag in Zürich een regenboogtrui bij, maar die zal in 2025 niet in het profpeloton te bewonderen zijn. De 32-jarige Australische zwaait namelijk af, daar de zich na enkele jaren op het noordelijk halfrond weer in haar thuisland wil vestigen. Waarom stoppen op je hoogtepunt? In Zürich legde ze dat haarfijn uit aan deze site, terwijl ze de laatste dagen van 2024 nog eens uitgebreid terugblikte op haar loopbaan via social media.

Brown is zeker niet de eerste Australische topsporter die stopt op het toppen van de kunnen. Neem de tennisster Aisleigh Barthy, die in 2022 op 25-jarige leeftijd haar loopbaan beëindigde na het winnen van de Australian Open. Voor een atleet uit Oceanië komt er namelijk nu eenmaal veel meer kijken bij het uitbouwen van een loopbaan in de topsport.

Misschien dat het de dame van FDJ-Suez juist ook wel op een bepaalde manier de rust gaf die ze dit seizoen nodig had. Wetende dat ze eind 2024 een punt achter haar actieve wielerloopbaan zou zetten, boekte ze haar grootste resultaten. In het voorjaar won ze Luik-Bastenaken-Luik, om zich vervolgens op de Olympische Spelen in Parijs en het WK in Zürich de beste tijdrijdster van de wereld te tonen.

'Ik wist niet precies meer hoe het met mijn energie zou zijn na het winnen van de Olympische Spelen', liet Brown weten. 'Na de Spelen en de Tour heb ik mijzelf de ruimte gegeven om de knop wat om te draaien en mijzelf niet te veel druk te maken over dit WK. Toen ik eenmaal weer trainingen begon op te bouwen, was ik verbaasd dat ik nog altijd zo sterk was. Daarmee had ik ook het vertrouwen dat ik het hier kon verwezenlijken.'

'Ik weet niet of het mentaal verschil heeft gemaakt dat ik wist dat ik zou stoppen. Misschien heeft het me wel de gemoedstoestand opgeleverd die ik nodig had om all-in te gaan', vertelt ze. 'Ik heb al wel duizend keer de vraag gehad of ik beter toch niet door kon gaan, wat dat betreft ben ik de tel al kwijtgeraakt. Ik was graag doorgegaan, maar de reden dat ik stop heeft niets van doen met mijn liefde voor het wielrennen. De afgelopen zes jaar heb ik mijn leven in Australië op een lager pitje moeten zetten, en die liefde is sterker dan de liefde voor mijn sport', aldus Brown.

Lees verder onder de foto!

Brown wil niet meer acht maanden per jaar in Europa doorbrengen

Als Europeaan is het wellicht moeilijk om dat allemaal écht te begrijpen. 'Ik denk ook niet dat dat mogelijk is, zelfs niet voor mijn tegenstanders. Ik geef veel op. Ik heb een partner, maar hij is veel in Australië. Tussen wedstrijden door kan ik niet naar familie en zo verder, dus soms is het best eenzaam. Ondanks dat ik geweldige mensen om mij heen heb in het wielrennen en Europa, maar het is toch anders dan je familie. De cultuur is ook helemaal anders, de druk valt daar volledig van me af. Ik woon in Melbourne en daar heb ik al mijn familie en vrienden om me heen.'

Wat ligt er dan in het verschiet? 'Ik wil meer in Australië zijn, dus ik zal niet bij een professioneel team gaan werken. Maar misschien dat ik wat commentaar kan doen of wat kan doen voor de Tour Down Under, die opties zijn er wel. Op dit moment houd ik alle opties echter nog open. Ik wil wel verbonden blijven, maar niet meer acht maanden per jaar in Europa doorbrengen.'

In zekere zin is er een vergelijking met Tom Dumoulin te bedenken, met het verschil dat het bij Brown als tijdrijdster wél lukte om op haar hoogtepunt te stoppen. De Nederlander had wat dat betreft wel een beetje de Australische insteek: evenementen als de Olympische Spelen en het WK konden hem net intens bekoren, maar tegelijkertijd viel het keurslijf van een wielrenner 365 dagen per jaar dragen hem zwaar. Uiteindelijk kostte het de twee jaar oudere Dumoulin heel wat plezier in zijn loopbaan, wat hij erna weer heeft gevonden. Precies wat Brown ook ambieert.

Lees verder onder de foto!

Hoe gaan we ons Brown herinneren?

Brown begon pas in 2015 met fietsen, nadat ze eerder aan hardlopen deed. Via Instagram blikte ze de afgelopen weken terug op haar loopbaan Op 25-jarige leeftijd kwam ze uiteindelijk bij Holden Team Gusto Racing terecht, waar ze in zag dat er iets mogelijk was in de wielersport. 'Nadat ik net het podium had gemist op het Australisch kampioenschap tijdrijden, werd ik derde in de wegkoers. Ik herinner me het geluk dat dat me opleverde nog en kon niet meer stoppen met lachen. Op dit moment droomde ik er voor het eerst van dat ik profrenster kon worden.'

Eén jaar later kwam ze bij Mitchelton-Scott terecht, de grote Australische ploeg. Daar wist ze voor het eerst het Australisch kampioenschap tijdrijden te winnen. 'Ik was een newbie in de ploeg en de verwachtingen waren niet hoog, maar ik bewees het toch maar.' In oktober 2020 volgde haar eerste grote zege op Europese bodem, met de Brabantse Pijl. 'Na een lastig eerste jaar als prof (inclusief twee keer in het ziekenhuis) en COVID vond ik eindelijk mijn plaats in het Europese wielrennen.' Enkele dagen ervoor eindigde de ploeggenote van Annemiek van Vleuten ook al als tweede in Luik-Bastenaken-Luik.

In 2021 won ze met Brugge-De Panne haar eerste WorldTour-koers en trok ze met een gebroken schouder naar de Olympische Spelen, om maar aan te geven wat de Games voor Aussies inhouden. 'Pas twee weken ervoor kwam ik daar pas achter, maar ik was zo vastberaden dat niemand me tegen zou gaan houden om te rijden. Ik ben dus zo goed mogelijk met de pijn omgegaan.' En hoe, want ze eindigde slechts zeven seconden buiten de medailles. 'Dat gaf dus aan waar ik de volgende Spelen toe in staat kon zijn.'

In 2023 volgde er de eindzege in haar thuiskoers Tour Down Under, maar in haar overzicht staat natuurlijk vooral die glorieuze zomer van 2024 centraal. 'De Spelen en het WK: de twee grote doelen in mijn loopbaan, maar ik durfde niet eens te dromen dat ik het echt zou realiseren. Het olympische goud was een kinderdroom: het onder druk de Australische eer verdedigen op het grootste podium ter wereld. Ik ben nog nooit zo gefocust en vastberaden geweest. Het voelde écht alsof ik buiten mijzelf trad, zo sterk was ik. Het WK was op een andere manier speciaal, want zo kon ik toch een stempel achterlaten als tijdritspecialist. Ik jaagde er al enkele jaren op en dat het dan uiteindelijk lukte, was het beste gevoel ter wereld', besloot Brown, die daarmee precies realiseerde wat Dumoulin in 2022 in eerste instantie najoeg, haar trip down memory lane.