In het wielerpeloton zijn er een aantal namen die je steevast in het onpopulaire rijtje van ‘renners die dikwijls vallen of geblesseerd zijn’ kunt scharen. Ook Richie Porte, die zijn racefiets in 2022 aan de haak heeft gehangen, kwam deze ietwat ondankbare eer regelmatig toe. Maar daarmee wordt de Australiër vanzelfsprekend tekortgedaan. In de Leiderstrui schetst zijn verhaal in het kader van zijn afscheid als profwielrenner.
Alhoewel het in zijn laatste seizoen allemaal niet meer zo hoogstaand was wat de 37-jarige Porte liet zien, in de eerste covid-jaren (2020 en 2021) behoorde hij nog altijd tot de wereldwijde (sub)top. In 2020 werd hij namelijk op knappe wijze derde in de door Tadej Pogacar gewonnen Tour de France en in 2021 voegde hij de eindoverwinning in het Criterium du Dauphiné toe aan zijn erelijst.
Eerst zwemmen, dan triatlon, dan wielrennen: Porte begint 'laat' met koersen, maar presteert direct
De Tour of Britain (4 tot en met 11 september 2022) zou de laatste wedstrijd worden waar Porte als prof acte de présence zou geven. Het tussentijdse afbreken van de Tour of Britain als gevolg van het overlijden van Queen Elizabeth resulteerde in een vervroegd pensioen voor Porte. Aan het gegeven dat het voornamelijk met overwinningen in eindklassementen gevulde wielerboek van Porte definitief gesloten werd bij zijn allerlaatste race op 8 september 2022, gaat een lange geschiedenis vooraf.
Gedurende zijn middelbareschooltijd was Porte een fanatiek wedstrijdzwemmer. Op zijn achttiende levensjaar legde hij zich aardig succesvol toe op de triatlon, waar zijn opgedane zwemkwaliteiten goed van pas kwamen. Pas op 21-jarige leeftijd wijdde hij zijn carrière definitief aan het wielrennen. De Duivel van Tasmanië, niet te verwarren met het echte vleesetende buideldier afkomstig van het Australische eiland, was zodoende een laatbloeier binnen het profpeloton.
In zijn eerste jaren (2008-2009) reed ‘Richie’ voor de Praties-formatie, een Australische Continentale ploeg, en baarde hij direct opzien met een aantal straffe prestaties. Zijn overwinning in de individuele tijdrit van de Baby Giro in 2009 was de definitieve boost om op de radar van ploegen uit de hoogste regionen van het profwielrennen te geraken.
Saxo-Bank is de eerste WorldTour-werkgever van Porte
Ten gevolge van zijn goede prestaties als 'beginner' bij Praties, mocht Porte per 1 januari 2010 in het tricot van een WorldTour-team koersen, namelijk de Saxo Bank-ploeg. De resultaten in het eerste jaar als WorldTour-renner brachten direct zijn enorme tijdrijderscapaciteiten aan het licht. Zo won hij de individuele tijdrit in de Ronde van Romandië en reeg hij de top-tien plaatsen in tijdritten op het hoogste niveau aaneen (in onder andere de Eneco Tour en de Ronde van Denemarken).
Als kers op de taart wist Porte bij zijn eerste WK tijdrijden in 2010 direct vierde te worden. 2010 was sowieso al een topjaar voor de toen 25-jarige hardrijder: in de Giro d’Italia, zijn debuut in een grote ronde, eindigde hij als zevende in het eindklassement, droeg hij drie etappes het roze en won hij het jongerenklassement. In 2011 volgde een seizoen dat voor Porte wederom gekenmerkt werd door de focus op het tijdrijden. Ook dat verliep niet zonder succes.
Porte ontpopt zich bij Sky van tijdrijder tot parttime meesterknecht én volwaardig klassementsrenner
In de jaren die volgden, verwisselde Porte meermaals van ploeg en kende hij als wielrenner verschillende rollen. In 2012 verkaste hij eerst naar de - zo bleek later - succesformatie van Sky, waar hij in zijn allereerste rittenkoers direct toesloeg: hij won een rit en het eindklassement in de Ronde van de Algarve. Het is ook bij Sky geweest dat Porte zich ontwikkelde als meesterknecht: eerst in dienst van Bradley Wiggins bij zijn Tourwinst in 2012 en later in dienst van Chris Froome bij zijn overwinningen in 2013 en 2015.
Tussen het knechten door kreeg Porte zo nu en dan zelf de kans om de strijd in een eindklassement aan te gaan. De rol van deeltijd-Sky-kopman vervulde hij niet onverdienstelijk. Zo won hij onder meer de Ronde van Catalonië in 2015 en Parijs-Nice in 2013 en 2015. Door laatstgenoemde prestatie bezat de Aussie zelfs tijdelijk de eerste plaats op de UCI-ranking. Porte besloot dat het na vier jaar trouwe dienst bij Sky wel welletjes was geweest en verkaste naar BMC, vanuit de gedachte daar de belangrijkste klassementsrenner te zijn.
In zijn drie BMC-jaren viel Porte twee keer letterlijk uit de Tour de France. Andere topprestaties in grote ronden bleven verder ook uit. Wél wist hij wederom te scoren in belangrijke rittenkoersen van één week. Porte won namelijk twee toonaangevende Zwitserse koersen (namens de Zwitserse BMC-ploeg): de Ronde van Romandië in 2017 en de Ronde van Zwitserland in 2018. Tussen 2019 en 2020 werkte Porte zijn koersen af als ploeggenoot van Bauke Mollema bij Trek-Segafredo. In 2019 stelde hij wat teleur, maar in 2020 leverde hij zijn beste Tourprestatie ooit: hij werd derde in het eindklassement.
De schwung leek daarna een beetje weg te ebben bij de in 1985 geboren Australiër. Eind 2020 werd bekend dat hij een tweejarig contract had getekend bij zijn oude werkgever Sky, dat inmiddels omgetoverd was tot INEOS Grenadiers. Aldaar kraaide hij nog één keer victorie, toen hij het eindklassement in het Criterium du Dauphiné op zijn naam schreef. Het is de allerlaatste individuele overwinning van de man from a land down under gebleken.
Porte: de ultieme pechvogel in grote rondes, maar heer en meester op 'zijn' Willunga Hill
Mechanische problemen, valpartijen, blessures en ziekten liepen als een rode draad door de carrière van de Tasmaniër heen. Het zou enerzijds niet sierlijk zijn om in dit ‘afscheidsartikel’ een complete opsomming te geven van al wat er daaromtrent gebeurd is. Anderzijds is het wel enorm typerend voor de carrière van Porte. Mocht hij gevrijwaard zijn gebleven van de pech die hij in grote getale gekend heeft, hadden er waarschijnlijk veel meer mooie dingen in het vat gezeten. Maar achteraf is het natuurlijk mooi wonen.
Het moge in ieder geval duidelijk zijn dat Porte zich tot koning, keizer én admiraal van Willunga Hill heeft gekroond. De drie kilometer lange beklimming, die een gemiddeld stijgingspercentage van zeven procent kent, wordt al sinds jaar en dag opgenomen als slotklim in één van de etappes van de Tour Down Under (de Ronde van Australië). Vanaf 2014 tot en met 2019 wist Porte een onafgebroken reeks van zes (!) opeenvolgende overwinningen op Willunga Hill neer te zetten.
'Ik vind het race-aspect niet meer zo leuk', aldus de gestopte Porte
Sedert 8 september 2022 is Porte, die de liefde voor het eiland waar hij geboren is tijdens koersen doorgaans heeft geuit middels een Tasmaans kettinkje, officieel met wielerpensioen. ‘Met pensioen gaan had ik al een tijdje in mijn achterhoofd’, zo liet hij tijdens de Tour of Britain weten. ‘Ik hou nog steeds enorm veel van fietsen. Het is het race-aspect dat ik niet meer zo leuk vind. Ik blijf zeker fietsen na mijn pensioen. Het is mijn leven geweest. Maar mijn gezin gaat nu op de eerste plaats komen.’
Porte was qua koersstijl misschien niet de meest spraakmakende wielrenner uit het peloton. Hij was zeker ook niet de meest technisch begaafde coureur. Wel heeft de sympathieke Tasmaniër een erelijst waar menig renner in het huidige profpeloton een spreekwoordelijke moord voor zou plegen. Rest ons als wielerliefhebbers niets anders dan te zeggen: Hooroo, Richie!
Youri van den Berg
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties