Aan het eind van het wielerjaar 2023 is het weer tijd om stil te staan bij de coureurs die we in 2024 niet meer terugzien. Onder hen ook Tony Gallopin. Een Frans talent dat uiteindelijk achterbleef bij de geschepte verwachtingen. Een stilist die fraaie zeges boekte in grote wedstrijden, maar ook ten onder ging aan de druk om klassementen te rijden. In De Leiderstrui blikt nog één keer terug op de loopbaan van de 35-jarige allrounder.
Tony werd net als zijn vader Joel wielerprof. Een logische stap nadat hij in zijn juniorentijd meerdere medailles had gepakt op grote kampioenschappen, zoals het EK en het WK, in zowel de wegwedstrijd als de tijdrit. De nog jonge allrounder betrad dan ook met veel verwachtingen het profpeloton, als onderdeel van een generatie Fransen met onder andere Pierre Rolland, Thibaut Pinot en Romain Bardet. Het was nog gissen welke kant Gallopin op zou gaan. Hij kon klimmen, tijdrijden, had een ferm sprintje én was goed in de heuvels.
Na verslaan Valverde en doorbraak in San Sebastián een gevestigde naam in de eendagskoersen
Als onderdeel van de Cofidisploeg debuteert Gallopin als 23-jarige in de Tour de France van 2011. Hij manifesteert zich als aanvaller. De twee jaar daarna blijft hij dit doen, inmiddels in dienst van RadioShack, onder meer als teamgenoot van de gebroeders Schleck. In deze jaren is de nog jonge Fransman op ontdekkingstocht, zonder aansprekende resultaten. Daar komt plots verandering in als Gallopin in de finale van de Clásica San Sebastián van 2013 wegrijdt uit de selecte kopgroep.
Hij bouwt gestaag zijn voorsprong uit op een groep met achtervolgers, waaronder Alejandro Valverde, een nog piepjonge Mikel Landa en Roman Kreuziger. In de kletsnatte afdaling rijdt de allrounder van Radioshack behoedzaam naar beneden, blijft overeind en boekt in de straten van de Baskische badplaats een fraaie solozege. Hij verslaat de absolute veelvraat in het eendagswerk, Valverde, die tweede wordt.
Het is de echte doorbraak van Gallopin, die het jaar erop, inmiddels in dienst van Lotto-Belisol, bevestigt met een vijfde plaats in dezelfde wedstrijd, een derde plek in de Brabantse Pijl en een zesde stek op het wereldkampioenschap in Ponferrada. In San Sebastián zou hij in latere jaren nog twee keer tweede worden. Hiermee lijkt de carrière van Gallopin een afslag te nemen, richting het klassieke werk.
In 2015 rijdt hij namelijk naar toptiennoteringen in Milaan-San Remo, de Amstel Gold Race, de Ronde van Lombardije, opnieuw de Brabantse Pijl en het WK op de weg. Gallopin staat zodoende voor de eendagskoersen altijd op het lijstje der kanshebbers, ook al blijven echte grote zeges uit. De Fransman kiest zijn dagen uit en is dan ook vaak op die dagen goed. Al lonken er ook andere uitdagingen, zeker na de Tour van 2014.
De gele trui van Nibali in bruikleen als Franse held op 14 juli en de briljante Tourritwinst in Oyonnax
Als een grote kopgroep tijdens de negende etappe van de Franse drieweekse in 2014 de vrijgeleide krijgt van het peloton, blijkt Gallopin de best geplaatste renner in het klassement. Geletruidrager Vincenzo Nibali heeft de trui al vanaf etappe twee in het bezig en wil er best vanaf. Een gekend scenario in een grote ronde, dat doorgaans één grote gelukkige kent: de nieuwe, onverwachte man in de leiderstrui. In dit geval is dat Gallopin, die in Mulhouse het kleinood dolgelukkig aantrekt.
De dag erop staat grotendeels, zeker voor de Fransen, in het teken van het geel van Gallopin. In de loodzware Vogezenrit naar La Planche des Belles Filles, nota bene op de Franse feestdag quatorze juillet, sleurt hij zichzelf de steile muren op. Het is niet genoeg, hij verliest het geel weer aan Nibali. Gallopin vestigt echter zijn naam als allrounder, aanvaller en misschien wel klassementsrenner in wording.
Eigenlijk wordt in die Tour al duidelijk wat er voor Gallopin allemaal wel én niet in zal zitten voor de rest van zijn loopbaan. In het klassement zakt hij weg na zijn dag in het geel, maar in de elfde rit naar Oyonnax stunt Gallopin met een streek die doet denken aan zijn zege in de Clásica. Hij muist weg in de slotfase van de listige heuveletappe en blijft het aanstormende peloton, met opzij gestoken armen, één seconde voor. Als dat geen neusje voor de juiste ontsnapping is…
Het jaar nadien zet Gallopin voor het eerst écht in op het rijden van een klassement. Het avontuur in de gele trui biedt hier hoop voor. Ook zijn zesde plek in Parijs-Nice lijkt een prima voorbode. In de sterk bezette Tour van 2015 hangt Gallopin er lang aan in de Pyreneeën, maar zakt hij in de slotweek volledig door het ijs. Hij wordt slechts 31e. Een tegenvaller, omdat hij tot aan rit zestien nog gewoon in de top-tien stond.
Te licht voor het klassement en nog één mooie opleving, alvorens langzaam de wielerluwte in te verdwijnen
Nadien boekt Gallopin nauwelijks meer resultaten in het voor hem vruchtbare jachtterrein uit de eerste helft van zijn loopbaan: de eendagswedstrijden. Eerst voor Lotto-Soudal en later voor AG2R-La Mondiale wordt de Fransman toch echt gezien als potentiële klassementsrenner. Het is een switch die veel renners voor ogen hebben: een toptiennotering in een grote ronde, als een logische vervolgstap op het binnen harken van resultaten in zware eendagswedstrijden.
In de Vuelta van 2018 komt hij er heel dichtbij. Hij wordt elfde in het algemeen klassement. Hij is er zo dichtbij dat hij de ambitie koestert het jaar erop de top-tien wel te betreden in een grote ronde. Het blijkt uiteindelijk een stap die Gallopin niet weet te zetten. In klassiekers reed hij al niet meer van voren. Maar het overslaan van de eendagswedstrijden levert niet de switch naar een toptienplek in een grote ronde op. Voor die posities, en dus de nodige UCI-punten en zendtijd voor zijn ploegen, komt hij vooral in het klimwerk net te kort.
Des te ironischer is het uiteindelijk dat hij in een etappe in die Vuelta, op zijn lijf geschreven, nog wel één van de grootste zeges uit zijn loopbaan boekt: hij bleef op sublieme wijze het aanstormende peloton voor na een late aanval. Zoals hij ook al won in San Sebastián en in de Tour. Alleen, vlak voor de rest uit. Een mooi en kort gloriemoment. Ontsnappen aan de werkelijkheid dat er ook heel veel renners beter waren dan hij. Door een fabelachtig koersinzicht voor even in de spotlights. Dat was Gallopin in een notendop. Dan was hij op zijn best.
Die tijden herleven niet meer. Vanaf het coronajaar 2020 gaat de kaars van Gallopin langzaam uit. Geen uitschieters meer, geen ereplaatsen meer. De oud-geletruidrager verwordt tot pelotonvulling. De man met het neusje voor stiekeme zeges verdween in de wielerluwte. Afgelopen zomer hakte hij de knoop door. Het was mooi geweest. Op 35-jarige leeftijd stopt Gallopin met wielrennen.
Tony Gallopin was een sierlijke renner met een knappe kop. Een getalenteerde coureur die schipperde tussen ereplaatsen in grote klassiekers en toptienambities in rittenkoersen. Uiteindelijk werd hij in de eerste categorie ingehaald door nieuw talent, en op het laatste vlak te licht bevonden voor echte vette plaatsen in rittenkoersen. En dus kreeg Gallopin een wielercarrière met enkele superbe uitschieters, die uiteindelijk toch bleker was dan gehoopt en fletser dan verwacht.
Aankomend jaar wordt Gallopin ploegleider bij Lotto-Dstny. Daar zal hij zijn koersinzicht maar wat graag op een volgende generatie over willen brengen. Op naar die nieuwe horizon, Tony!
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties