Van Baarle over beslissend moment in Roubaix: 'Neem gewoon een f*cking cafeïne gelletje'

Dylan van Baarle boekte dit seizoen met Parijs-Roubaix zijn grootste overwinning. Dat hij een groot deel van de koers reed met remmen die nauwelijks functioneerden, doet hij in de podcast Watts Occurring van Geraint Thomas en Luke Rowe uit de doeken. ‘Ik was zo bang.’

Na een valpartij moest Van Baarle naar zijn reservefiets overstappen, waarna het op de strook voor het beruchte Bos van Wallers mis ging met zijn remmen. ‘Het begon op de sectie voor het Bos – ik weet niet meer hoe die heet. Ik merkte dat mijn remmen minder goed werkten. Er zat voor de strook al veel stof op de schijf van de remmen, dus ik kon al nauwelijks remmen op die strook. Na de strook merkte ik dat de voorrem het nauwelijks meer deed en ik dacht: f*ck, ik hoop niet dat die zo helemaal niet meer werkt. ‘

‘Daarna ging ik met een halve rem achter en nauwelijks een rem voor het Bos in’, vervolgt Van Baalre ‘Ik was zo bang, ik zakte daar ook wat plekken naar achteren. Na het Bos deed vervolgens mijn voorrem het niet meer.’ De voorrem zou in het vervolg ook niet meer functioneren. ‘Ik moest dus nog 95 kilometer rijden. Ik reed dus tot aan de finish met alleen mijn achterrem. Gelukkig werkte mijn achterrem na verloop weer beter, dus had ik in ieder geval een rem.’ Kon Van Baarle dan niet van fiets wisselen? ‘Ik wilde wel, maar er was geen tijd om terug te wisselen naar mijn originele fiets.’

'Hij zei echter: ‘’Ik ben compleet naar de klote.’’ Toen zei ik: neem gewoon een f*cking cafeïne gelletje en ga!'

Van Baarle wordt door Rowe en Thomas ook gevraagd naar zijn beslissende aanval. Nadat een eerste aanval teniet werd gedaan, sloeg Van Baarle met zijn tweede aanval toe. Dat die goed uitpakte had ook te maken met voorbereidende werk van Ben Turner, één van de revelaties uit het voorjaar. ‘Ze begonnen met aanvallen, dus ik zei tegen Ben: val aan. Hij zei echter: ‘’Ik ben compleet naar de klote.’’ Toen zei ik: neem gewoon een f*cking cafeïne gelletje en ga!’

‘Vervolgens demarreerde hij en iedereen reageerde op hem. Toen voelde ik het beslissende moment komen – want Lampaert en Mohoric (Yves, Matej, red.) lagen niet ver voor – en ging ik. Eigenlijk explodeerde ik een beetje voor de volgende strook. Op de kasseien kon ik het wel dichtrijden’, vertelt Van Baarle. Toen hij aansloot, voelde de INEOS-renner al dat hij sterker was dan Lampaert en Mohoric.

Tekst gaat verder onder de foto.

Van Baarle: 'Dat moment, poeh, was geweldig'

Op de volgende kasseistrook, voor het gemak door de sprekers betiteld als de ‘boerderijstrook’, loste de Nederlander dan ook Mohoric en Lampaert. ‘Er stond op die strook zijwind, beetje in de rug, en het ging supersnel. Ik wilde ze langzaam kraken op Carrefour, maar ze kraakten al op de sectie daarvoor.’ Daarna maakte Van Baarle het met een solo van zo’n achttien kilometer af. ‘Het was nog een mentaal spelletje, want je weet niet precies wat de tijdsverschillen zijn. De ploegleiders horen alles via Radiotour – of hoe het ook heet – en hebben geen televisie. Je hoort wel wat van een tijdsverschil, maar je gelooft het niet echt.’

‘Pas toen Servais en Roger (Knaven, Hammond, ploegleiders INEOS) naast me kwamen rijden in de laatste vijf kilometer was het moment dat ik besefte: het gaat lukken’, gaat Van Baarle verder. Het mooiste moment was echter toen hij de velodroom opdraaide. ‘Ik keek naar het scherm, want normaal als je op kop rijdt, is de camera op je gericht. Ik keek dus en de camera was op mij gericht. Dat moment, poeh, was geweldig.’