Van der Poel, Van Aert en Pidcock? Voor de cross is het het beste als ze een jaar helemaal wegblijven

De veldritwereld kan het niet laten. Na een kleine maand spektakel hebben we al van alles wat gehad. Lars van der Haar, Laurens Sweeck, Eli Iserbyt, Thibau Nys. Allemaal wonnen ze. Niels Vandeputte en Felipe Orts kleuren als verrassingen mede het jaar. En dan moet Joris Nieuwenhuis, achter Wout van Aert en Mathieu van der Poel misschien wel de beste man van een winter geleden, nog aansluiten. En toch. Toch gaat het alleen maar over 'straks', over een tijdstip dat we nog niet kennen, over een decor dat nog ongewisse is.

Want uiteindelijk gaat het in de crosswinter de helft van de tijd over de twee flinke namen die een groot deel van het seizoen het veld links laten liggen. Van Aert keert ergens in december terug, Van der Poel maakte nog geen details bekend over zijn terugkeer. Het 'straks' in alle analyses kan ergens tussen kerstmis en oud en nieuw zijn, of misschien wel helemaal achterwege blijven. En toch kan steeds die vergelijking niet ontbreken. Het zijn symptomen van een sport die te veel leunt op zijn afwezige kanonnen en te weinig kijkt naar de pracht en praal die zonder hen te zien is. Want de eerder genoemde namen? Mooi als ze presteren, maar de hamvraag in iedere analyse blijft: wat zouden ze kunnen tegen Wout en Mathieu?

Lees verder onder de foto

Behandeling Thibau Nys exemplarisch voor situatie in de crosswereld

De cross is als de Spaanse voetbalcompetitie geworden, waarin Van Aert en Van der Poel de rollen van FC Barcelona en Real Madrid vertolken. Ze doen alleen mee tussen speelronde 17 en 27. In die fase winnen zij alles met 5-0 en spelen ze enkele keren gelijk tegen elkaar. Dat de andere ploegen in de rest van het seizoen razend spannende wedstrijden tegen elkaar spelen, lijkt niemand iets te schelen. Leuk dat we ernaar gekeken hebben, maar wat zouden die ploegen kunnen tegen Barcelona en Madrid?

Het meest treffend is de manier waarover men praat over Thibau Nys. De Belgische jongeling, die een fantastisch seizoen op de weg vervolgt in het veld, wordt bewierookt in de media. Maar er moet ook opgepast worden met het supertalent. Want wat als hij straks op gepaste afstand wordt gereden door de grote matadoren, te weten Van Aert en Van der Poel? Alsof die vraag er nu, zonder een concreet programma van de beide grootheden, überhaupt toe doet. Nys wordt langs een meetlat gelegd die nu nog niet bestaat. Alleen al dat is absurd. Kan hij, bij eventuele nieuwe zeges de komende weken, niet gewoon even de koning van de crosswinter zijn?

Het tekent de gekke situatie binnen de cross op typische wijze. De combinatie van meerdere disciplines, waarop Van Aert en Van der Poel, en ook Tom Pidcock zich richten, trekken de crosstoppers simpelweg jaar na jaar meer naar de weg toe. Er gaat een moment komen dat hun crossdagen op één hand te tellen zijn of de kalender zelfs helemaal leeg blijft. Zo'n ontwikkeling zal de veelzijdige Nys misschien ook wel meemaken. Maar nu nog niet. Want nu kleurt hij de cross op fenomenale wijze. Daar zou het over moeten gaan.

Lees verder onder de foto

Een WK met zes favorieten dat spannend is tot de laatste ronde? Zonder 'de grote drie' kan het

Stel je eens voor. Gewoon helemaal geen Van der Poel en Van Aert, een hele winter lang. Herinneringen aan de bemodderde regenboogtrui die rustig aan kan doen, zo groot is zijn voorsprong. Of een gele killer bee die met een straatlengte zegeviert in Essen. Herinneringen aan deze kunstjes zullen vervagen. Er komt een versterkte focus op de toppers die er wel zijn, de mannen die het spannend maken. Er komt spektakel in diverse klassementen. Er is een WK dat misschien wel zes kandidaten voor het goud kent bij het ingaan van de laatste ronde. Het kan, als 'de grote drie' er niet bij zijn. En dat biedt ook voordelen en kansen voor verrassende namen in grote wedstrijden.

Natuurlijk zijn Van der Poel, Van Aert en ook Pidcock de grootste karakters, de publiekstrekkers bij uitstek, in de veldritsport. Maar hoe lang blijft het wereldje nog in het schijnbaar verslavende verlangen naar WVA en MVDP hangen? Het veldrijden is misschien wel de enige sport ter wereld waarin het, ondanks het spektakel die voor de neus van de volgers te ontwaren is, vaker gaat over sporters die er niet zijn. Krijgen we wéér zo'n winter waarin het alleen maar over Van der Poel en Van Aert gaat, terwijl ze er niet zijn? De wél aanwezige zwaargewichten in de sport verdienen meer aandacht. Misschien is het wel beter als Van der Poel, Van Aert en Pidcock een gehele winter overslaan. Zodat de focus op de nieuwe helden kan, de concrete figuren die de wedstrijden wekelijks van échte kleur voorzien.