Interview Tusveld | Veerkracht na chocoladevla en terugkeer naar speciale plek

Kaakbreuken, verloren tanden, gebroken jukbeenderen en flink wat wonden in het aangezicht: de val in Parijs-Nice is er één die het seizoen van Martijn Tusveld vormgaf. Ruim acht maanden later keert hij terug naar de plek des onheils. In de Leiderstrui sprak hem over dat speciale moment.

Voor het verhaal moeten we terugkeren naar 10 maart 2019. Het is de eerste etappe van Parijs-Nice, waar ook Tusveld aan de start staat. De aanwezige renners mogen hun borst natmaken, want er staat een stevige wind die dag. Dat blijkt wel wanneer het peloton in waaiers uit elkaar getrokken wordt. Chaos en hectiek nemen de overhand in het peloton, wat Tusveld zich tot op de dag van vandaag nog maar al te goed kan herinneren.

Zonder het al te veel te beseffen valt hij met zijn gezicht in de graskant. Terwijl de andere renners verder razen, blijft Tusveld liggen met breuken in zijn gezicht en een paar tanden minder. Op dat moment zal hij nog niet beseft hebben wat hem allemaal te wachten staat. Het is de opmaat naar een veelbewogen jaar, waarin de renner veel over zichzelf te weten is gekomen.

Lees verder na de foto!

Geen Italiaanse cols, maar liters chocoladevla voor Tusveld

De vele complicaties in het gezicht zorgen ervoor dat hij zijn voorbereiding op de Giro d’Italia moet staken. Pech voor hem, maar ook voor kopman Tom Dumoulin. ‘Dat is iets wat ik enorm graag wilde toen ik naar Sunweb kwam. Met zo iemand strijden voor de eindzege is natuurlijk het allermooist, dus dat was flink balen’, zo vertelt Tusveld. ‘Ik had hem goed kunnen helpen.’

In plaats van trainen voor het Italiaanse hooggebergte volgt er een tijd van herstel. ‘Ik heb eerst bij mijn ouders thuis gezeten, maar kon daarna wel weer voor mezelf zorgen.’ Trainen gaat niet in die periode: ‘De breuk moest nog helen. Ik mocht wel op mijn stadsfiets rijden, dus dat heb ik best lang gedaan. Daarna heb ik nog weken op mijn mountainbike gereden, voordat ik weer op de racefiets kon stappen.’

De breuken in het gezicht zorgen ervoor dat eten een moeilijk verhaal wordt. Negen weken lang kan Tusveld alleen maar vloeibare maaltijden binnenkrijgen. ‘Het lastigste is om voldoende calorieën binnen te krijgen. Ik moest heel vet eten, anders dan normaal. Ik at in die tijd heel veel milkshakes en chocoladevla.’

Lees verder na de post!

Tusveld toont veerkracht: 'Verbaasd dat ik geen valangst had'

Langzaam maar zeker werkt de Nederlander aan zijn herstel. De ploeg gaat snel met hem om de tafel om nieuwe doelen te stellen. ‘Er was zelfs even sprake dat ik naar de Tour de France zou kunnen gaan. Dat was in het begin wel mijn houvast, maar die kwam helaas iets te snel.’ De Dauphiné dient vervolgens als decor voor zijn rentree. En wat blijkt? Mentaal zit het allemaal wel in orde na zijn val.

‘Het verbaasde me dat ik eigenlijk geen last van valangst had na het incident, terwijl je dat wel zou verwachten. Misschien zou ik wel iets sneller in de remmen knijpen, maar het was absoluut niet zo dat ik niet in een peloton durfde te rijden. Ik ben nog wel bij een psycholoog van de ploeg geweest, maar ook hij zei dat het allemaal wel mee leek te vallen. Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben er zeker blij mee.’

Misschien is er wel een geheim te bespeuren in het gesprek met de Utrechter. Hij geeft mee dat één specifieke gedachte door zijn hoofd spookte tijdens zijn revalidatie: zo snel mogelijk weer op de fiets zitten. De reden is simpel, maar soms o zo moeilijk voor renners: ‘Ik merkte dat ik het gewoon heel leuk vind om te fietsen. Ik heb er plezier in, ik wilde weer met wielrennen bezig zijn.’

Herrijzenis onder de Spaanse zon, inclusief tandartsbezoek

Een vlaag van geluk moet er dus wel door het lichaam van Tusveld gevloeid moeten hebben aan de start van de Vuelta a Espana. Tijdens een hoogtestage heeft hij zichzelf perfect kunnen voorbereiden op de laatste grote ronde van het jaar. Wilco Kelderman en Nicolas Roche zijn de speerpunten van de ploeg, maar Tusveld weet op dat moment al dat hij beter aan het vertrek staat dan een jaar eerder: ‘Ik had dus al het idee dat het goed zou komen.’

Lees verder na de foto!

Het noodlot lijkt in de vierde etappe opnieuw toe te slaan wanneer de Sunweb-renner opnieuw lelijk op zijn gezicht valt. Gelukkig komt hij dit keer een stuk beter weg, waarna van schrik weinig sprake is: ‘Daar sta je op dat moment niet bij stil.’ Ook daarna is er geen beetje angst zichtbaar. Sterker nog, hij verbaast vriend en vijand met zijn sterke optreden. Zowel in ontsnappingen als in dienst van Kelderman, en met zijn 26e plaats in het eindklassement werd hij zelfs de tweede Nederlander, op Kelderman na.

Zelfs naweeën van zijn gekwetste gebit bederven de pret niet. Voorafgaand aan de zware etappe richting Los Machucos moet hij zelfs nog even bij de tandarts langs: ‘Die tanden hebben een grotere kans om geïnfecteerd te raken. Tijdens een grote ronde heb je zoveel aan je hoofd dat je weerstand wat lager kan zijn.’ Een paar uur na zijn behandeling is hij alweer terug te zien in de vlucht van de dag. Tusveld lijkt definitief terug te zijn.

De afsluiting van een hoofdstuk, op naar het volgende

Hoewel het fysiek en mentaal allemaal voor de wind lijkt te gaan, is er iets kleins waar Tusveld zijn vinger nog niet op kan leggen: de oorzaak van zijn val. Samen met zijn vader keert hij terug naar de weg waar zijn route langs tandartsen en chocoladevla begon. Aan ons laat hij weten eigenlijk geen eigenaardigheden te hebben zien: ‘De weg is gewoon recht.’

Lees verder na de post!

Toch is het moment belangrijk. Misschien niet vanwege het antwoord, maar wel vanwege het verhaal. Tusveld kan met de terugkeer naar Parijs een hoofdstuk definitief afsluiten. Hij hoopt zichzelf in 2020 terug te zien in de grote rondes. ‘Het was zeker geen fijn jaar, maar het is sportief wel een overwinning om in hetzelfde jaar nog zo terug te komen. Dat schept veel vertrouwen voor volgend jaar.’

Door: Jannick van der Hooft (Mail: jannick@indeleiderstrui.nl / Twitter: @jannick_der)