Column: Dilemma voor Dumoulin; kop dicht, slinks als Nibali of hart op de tong?

Karsten Kroon was duidelijk: het is niet altijd slim om eerlijk te zijn in interviews, vooral als je een mening hebt over collega-renners. Anderen vinden juist dat je gunfactor bij het grote publiek ervan omhoog gaat, en zien dat als voordeel. Ik denk dat in deze discussie de mentale gesteldheid onderbelicht is.

De mening van Kroon is best logisch. Als Dylan Groenewegen zegt dat hij nooit een sprint gaat aantrekken, ligt het risico op de loer dat zijn ploeggenoten ook wat minder bereid zijn om voor hém te werken. Dat kan ik niet volledig inschatten, want ook Mike Teunissen en Wout van Aert lijken eerlijkheid wel te waarderen. Er is natuurlijk een risico, mocht hij ooit van ploeg verhuizen. Daarin heeft Kroon zeker een punt.

De laatste jaren is de media steeds meer een verlengde van de koers geworden. Vincenzo Nibali is er een meester in. Op de persconferenties is hij als een haai in het water, en verzint hij de ene na de andere slinkse truc om zijn tegenstanders nerveus te maken. Ook plant hij zorgvuldig bommetjes in ploegen en vriendschappen, om zo zijn eigen kansen te vergroten. Het meest recente voorbeeld mislukte, helaas voor hem. Bijna had hij Richard Carapaz doen geloven dat Mikel Landa voor zijn eigen kans zou gaan.

Dumoulin is veel meer renner dan luller

Andere renners, zoals Tom Dumoulin, hebben dat veel minder. Als Dumoulin van de fiets afkomt, baalt hij zichtbaar dat hij zich niet direct kan terugtrekken. Hij wil de koers best analyseren, maar vooral in zijn eigen hoofd. Hij heeft nul zin om nog een uur met honderd procent scherpte bommetjes in ploegen te leggen.

Dan floept er wel eens iets uit. In de Giro van 2017 sprak hij Nairo Quintana aan op zijn gedrag, en hij zei dat hij de Colombiaan en Nibali het podium niet gunde. Per ongeluk creëerde hij een vriendschap tussen de twee, die hem mogelijk de Giro-zege had kunnen kosten. Toen hij uiteindelijk won, maakten die 'foutjes' zijn winst wel nóg legendarischer.

Je kan de Tour niet winnen in een toneelspel

Waar in deze discussie naar mijn mening overheen gekeken wordt, is de focus die het vraagt. Als iemand als Dumoulin nooit uit emotie mag antwoorden, betekent dat dat je elke dag van een grote ronde nóg een uur moet focussen. Een uur waarin Nibali lekker rond mag zwemmen in zijn aquarium vol Italiaanse pers. Dát nadeel ten opzichte van renners als Nibali zou je ook wel eens een ronde kunnen kosten.

Ik geloof in eerlijkheid. Ik geloof in jezelf zijn, zeggen wat je denkt. Ik geloof ook in eerlijk toegeven als je een foutje hebt gemaakt, uit emotie. Ik denk dat je de Tour alleen kan winnen als je ontspannen kan zijn, en dat kan niet als je constant toneel moet spelen. Het liefst zou ik zien dat de pers Dumoulin wat meer tijd en ruimte zou geven na een etappe, maar dat lijkt onhaalbaar. Dan maar praten zonder rem, wat mij betreft. Pas na de carrières van Dumoulin, Groenewegen en al die andere uitgesproken renners zal blijken wie er gelijk had, maar ik hoop dat ze allemaal met het hart op de tong blijven koersen. (foto: Sirotti, 2017)

Ward Hilhorst