Column: Laten we als wielrenners voor de verandering het goede voorbeeld geven

Wielrenners zijn in Nederland een gehaat volkje. Zonder bel komen ze soms alleen of in grote groepen langs denderen met 35 kilometer per uur, gillend dat je aan de kant moet en boos als je niet voor ze bent uitgeweken. Het coronavirus biedt juist die wielrenners nu de kans om aan te tonen dat er nog wel een beetje fatsoen in zit.

Ik ben een racefietser die niet door de keuring zou komen bij de die-hards. Ik heb een bel op mijn stuur, ik gebruik een ass saver onder mijn zadel, ik heb mijn binnenbandjes in mijn zadeltasje bij me en aan mijn buis hangt een fietspompje, in plaats van de populaire Co2-busjes. Ik probeer één en ander te verdoezelen met hippe fietskleding en een mooie zonnebril, maar ik weet dat ik in deze strijd verloren heb.

'In het wielrennen zijn regels opgesteld voor de echten'

Toch ben ik er blij mee. Ik bel als ik iemand inhaal, ook als diegene alleen is. Ik kan mijn binnenbandje snel oppompen met mijn 8 bar-pompje en mijn kont blijft lekker droog als de wegen nog nat zijn in deze periode van het jaar. Ik ga niet ontkennen dat ik de Co2-busjes heb geprobeerd, maar als je er twee hebt leeggedrukt en je met vier ijsvingers en een nog altijd lege binnenband langs de kant van de weg staat, bind je snel in.

Ik ben een fiets-noob, want in het wielrennen zijn er regels opgesteld voor de echten. Een bel is voor losers, een zadeltasje is voor nerds en een pompje is voor sukkels. Een 'echte' wielrenner haalt iemand in door te schreeuwen, of gewoon zijn ellebogen breed te maken. Een 'echte' wielrenner rijdt niet meer op binnenbandjes, maar tubeless en een 'echte' wielrenner rijdt 35 kilometer per uur, anders hoor je er niet bij.

Wat ik er mee wil zeggen; ik snap wel waarom veel wielrenners worden uitgekotst. Ik kom ze zelf ook wekelijks tegen. De omschrijving hierboven van de 'echte' wielrenner is misschien ietwat overdreven, maar komt nog veel te vaak overeen. Er rijden nog veel te veel aso's rond. Misschien dat ik daarom wel overdreven het tegenovergestelde probeer te doen, door na het bellen ook degene die je inhaalt nog te bedanken, door te stoppen voor rood en door wat vaart te minderen in de buurt van andere mensen.

'Regels van fatsoen worden ook nu opgerekt'

Nu het coronavirus zijn vat heeft gekregen op de wereld is het verleidelijk om de fiets te pakken, helemaal nu het nog is toegestaan. Er zijn minder auto's, de mensen zitten veelal binnen; het is heerlijk om even de benen te strekken. Een Duits artikel wees ons er zelfs op dat fietsen goed is in deze tijden van crisis. Hoewel er vooral werd gedoeld op het woon- en werkverkeer, is het natuurlijk ook voor de racefietser zo dat je in je eentje niemand besmet, als je onderweg je spuug en snot binnenboord houdt.

Toch zie ik ook nu dat de regels van het fatsoen worden opgerekt. Waarom rijden er na zondagavond nog steeds groepen van zes of zeven renners door mijn stad als de KNWU heeft aangegeven dat je idealiter alleen op pad gaat, of in het uiterste geval met degene met wie je in één huis leeft? Waarom reed ik zaterdag in Groesbeek achter een man die zijn neus driemaal leegde in nog geen kilometer tijd? En waarom rijden sommigen zo vreselijk hard, terwijl er is gezegd dat je geen risico's moet nemen, nu de ziekenhuizen al overvol zijn?

Ik ben een nobody, ik weet het; helemaal nu ik heb uitgelegd dat ik met pompje, zadeltasje en bel de deur uitga. Maar alsjeblieft, collega-renners, laten we voor de verandering als wielrenners het goede voorbeeld geven. Ga alleen op pad, desnoods met een leuke podcast in je oren. Maak het niet te gek, hard trainen is nergens voor nodig als je in deze tijden iedere dag ook een klein stukje kan trappen. Hou je tuf en snot lekker bij je tot je onder de douche staat. En het belangrijkste: zorg ervoor dat je het fietsen voor een ander niet vergalt.

De speeltuinen staan vol met vaders, moeders en sportende testosteronbommen, de bankjes in het park zitten vol met pubers en voor de supermarkt zitten bejaarden gewoon te beppen alsof er niets aan de hand is. Ik heb er geen invloed op, ik kan alleen zelf binnen blijven wanneer mogelijk en de fietsinstructies volgen die ons zijn opgedragen. Dat kleine beetje invloed dat ik als redacteur van een wielerwebsite dan wel heb, gebruik ik graag voor dit stukje tekst. Stay safe, denk om elkaar en voor sommige renners: wees nu (en het liefst ook in de toekomst) een klein beetje minder aso.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: redactie@indeleiderstrui.nl)