WK wielrennen 1982 | Opmerkelijke gouden 100 km van de vier van Goodwood

De laatste keer dat de internationale wielerwereld de oversteek naar Engeland maakte voor de WK in Engeland was in 1982. Net als de huidige editie van Yorkshire speelde het weer het peloton parten. Nederlands succes werd behaald door de amateurs op de honderd kilometer ploegentijdrit. Een verhaal met een opmerkelijke wending én een band voor het leven.

Ieder jaar op 1 september lichten de telefoons van de mannen altijd even op. Dit jaar is dat met de mededeling dat het alweer 37 jaar geleden is. Het is een mooi moment in het leven van deze oud-wielrenners, dat een band voor het leven heeft opgeleverd. Dat was het jaar dat Maarten Ducrot, Frits van Bindsbergen, Gerard Schipper en Gerrit Solleveld goud veroverden op de 100 kilometer ploegentijdrit tijdens de WK van Goodwood.

De vier van Goodwood, zoals Ducrot de ploeg liefkozend noemt als hij tijdens zijn commentaar terug gaat naar die gedenkwaardige dag in 1982, zijn niet meer met vier. Gelukkig allen nog in leven, maar het contact met Van Bindsbergen is er niet meer. Pogingen om te komen tot een reünie ten spijt, Van Bindsbergen heeft zijn eigen weg gekozen. Opvallend genoeg ontbreekt Van Bindsbergen ook op de foto’s van de podiumceremonie waar de overige drie staan te stralen met hun gouden medaille in de regenboogtrui.

Voorbereiding op de Lange Raarberg

Dit jaar bewijst Engeland het vooroordeel dat het altijd regent op het eiland. We hebben tijdens de WK van Yorkshire veel wedstrijden in de regen gezien. Het moet voor de vier van Goodwood een punt van herkenning zijn, want in 1982 was dit niet anders. Het regende op de dag van de ploegentijdrit zelfs zo hard, dat het grootste gedeelte van de voorbereiding op de gouden race plaats vond in de ploegleidersauto. Droog verscholen in de warmte van auto wachtte de vier op de start van de rit tegen de klok.

In die tijd waren er nog luxe bussen, afdakjes of rollerbanken. Zo kwamen de renners dus koud aan de start. De voorbereiding was wel minutieus geweest. Het parcours van Goodwood kende een flinke klim. Een klim op het binnenblad herinnert Solleveld zich nog. Om als een geoliede machine die klim te kunnen rijden, gingen Ducrot, Van Bindsbergen, Schipper en Solleveld naar Limburg om te trainen. Urenlang draaiden de vier rondjes over de Lange Raarberg. Wie er ooit komt, weet dat de klim niet veel voorstelt. Voor de vier was het de ideale klim om te trainen op een gelijkmatig tempo in plaats van te snokken. Dit gelijkmatige tempo zou nodig zijn om het parcours van Goodwood zo goed mogelijk aan te kunnen.

Knokken tegen de staatsamateurs uit het Oostblok

Met de gedegen voorbereiding en Jan Gisbers als ervaren ploegleider was het vertrouwen in een goed resultaat groot. Solleveld en Schipper waren een jaar eerder met René Koppert en Gerard Veldscholten al vierde geworden op de WK. Gisbers had al faam gemaakt als ploegleider van de gouden ploeg van 1978. Daar wonnen Bert Oosterbosch, Jan van Houwelingen, Guus Bierings en Bart van Est onder de leiding van Gisbers de ploegentijdrit. Daarnaast maakte Gisbers met amateurploeg van Jan van Erp al faam als ploegentijdrit specialist. Er was dus genoeg reden om vertrouwen te hebben in een goed resultaat.

Zo kwamen de vier met ambitie, maar zonder de uitgesproken favoriet te zijn aan de start in Goodwood. Zij moesten het onder meer op nemen tegen de staatsamateurs uit het Oostblok. Dat daar renners bij zaten die wellicht in het professionele circuit in het vrije westen tot de wereldtop behoorden, maakte dat de Nederlandse ploeg tevreden zou zijn met een plek in de top vijf met misschien een uitschieter richting het podium. Het zou zaak zijn om zo lang mogelijk bij elkaar te blijven en elkaar te blijven steunen door de lange honderd kilometers heen.

Van dat plan bleef na de eerste ronde weinig van over. Waar Ducrot, Solleveld en de altijd amateur gebleven Schipper alle drie over een goede dag beschikten, moest Van Bindsbergen in de eerste ronde al lossen. Met zijn drieën zouden ze nooit een kans maken op eremetaal! Naarmate de tijdrit vorderde kwam het geloof terug. Alle drie de coureurs hadden een zeldzaam goede dag. Daarbij voelden ze elkaar feilloos aan. Op de stukken dat de een het moeilijk had, deed de ander wat meer werk en vice versa. Langzaam maar zeker ontstond er een locomotief die niet meer te stoppen was en een band die de renners de rest van hun leven zou blijven verbinden.

Van vier naar drie

Twee uur veertien minuten en negentien seconden hadden de Nederlanders nodig om de honderd kilometers af te leggen. Het zegt genoeg over de zwaarte van het parcours. Vorige edities werden gewonnen door ploegen die de honderd kilometers binnen de twee uur aflegden. Leeggereden en trots kwamen Ducrot, Schipper en Solleveld over de finish. Het bleek genoeg. Tot hun eigen verbazing hadden ze de Zwitsers en de Sovjet-Unie achter zich gehouden. Van Bindsbergen was inmiddels gedesillusioneerd doorgefietst naar het hotel. Hij wilde van niemand iets weten en leefde in zijn eigen teleurstelling. Op het moment dat er vier regenboogtruien en vier gouden medailles klaar lagen, stond hij onder de douche. Zo kon het gebeuren dat niet de vier van Goodwood werden gehuldigd, maar dat er slechts drie man op het podium stonden.

Pleister op de wond

Tijdens de verkiezingen voor de Nederlandse sporters en sportsters van het jaar werd dit goed gemaakt met Van Bindsbergen. Speciaal voor de gelegenheid werd UCI president Luis Puig ingevlogen en terwijl de voltallige ploeg tot sportploeg van het jaar werd verkozen, kreeg Van Bindsbergen alsnog zijn verdiende huldiging van de UCI president. Het was slechts een pleister op de wond voor Van Bindsbergen. Hij zou altijd een litteken houden aan de WK van 1982. (Foto: Vakfotografie Q, De Lier)

Met speciale dank aan Gerrit Solleveld voor het uitdiepen van zijn herinnering aan de gouden 100 kilometer en dank aan Vakfotografie Q voor het beschikbaar stellen van de foto.

Arnout Tamerus (Twitter: @ArnoutTam)