Column: Hoe de tranen van Jonas Vingegaard mijn ogen openden

Nietsvermoedend reed Jonas Vingegaard woensdagavond het podium op in Kopenhagen. De jonge Deen van Jumbo-Visma had de menigte al wel gezien, maar toen de honderden (zo niet duizenden) Denen zijn naam scandeerden, rolde er plots een traan over z'n wang.

De traan van Vingegaard was schitterend, zoals de hele ploegenpresentatie schitterend was. Er was eindelijk weer een menigte, voor het eerst in de Tour sinds 2019. Er kon geen mannetje meer bij, heel Kopenhagen was uitgelopen voor de Toursterren. Het deed me denken aan de Tourstart in Utrecht van een paar jaar geleden...

Er werd voor iedereen gejuicht, ook voor de Rus Aleksandr Vlasov, en voor legende Chris Froome, en voor Bauke Mollema. Maar het ging allemaal net een beetje harder als er een Deen werd aangekondigd. Mads glimlachte, de mond van Magnus viel open, Kasper genoot zichtbaar. En toen was er Jonas en de traan...

Vingegaard had zich duidelijk nog nooit een held gevoeld

Het waren eerst waterige oogjes, met een dikke glimlach eronder. Zo één die je weleens hebt in een film, als je intens gelukkig wordt van het plot. Of als je (of ik in ieder geval) bent overdonderd van het geluid in een voetbalstadion. Het zorgt voor emotie die je zelden voelt aankomen, maar die je van top tot teen voelt, met de haren op je armen recht overeind.

Vingegaard is altijd een nuchtere Deen geweest, al sinds hij in 2019 z'n eerste koers won bij de profs. Hij was een baasje, maar wel een onzeker en wat stil baasje. Toen hij vorig jaar Pogacar loste op de Mont Ventoux, hield hij bijna in toen hij het door had, zo'n persoon. Die Vingegaard stond nu op het podium, toen het publiek z'n naam scandeerde.

Het deed Vingegaard iets, dat hij daar stond, in eigen land. Dat hij als held werd onthaald, zoals Italianen dat doen in de Giro en Basken in de Vuelta. Vingegaard had zich duidelijk nog nooit een held gevoeld, en dan krijg je zulke taferelen. Een jongen die van fietsen houdt, aangemoedigd door een hoopvolle bende landgenoten. Kan het mooier?

Ik gun Afrikanen hun Tourstart

Nog niet zo lang geleden las ik een bericht, dat er een grote ronde moest starten in Afrika. Dat de Giro van start moest in IJsland en dat we voor de Tour maar eens naar Canada moeten. Ik overdrijf, maar de ambities van de UCI en grote ronde-organisaties zijn eindeloos. Ik moest er om lachen. Op de redactie werd geroepen dat de Tour de France in Frankrijk moet worden gereden en de Ronde van Italië in Italië. Ja, zei mijn hoofd. Ik zei iets over commercie en noodzaak voor de portemonnee, en dat het daarom simpelweg nodig is om buiten de landsgrenzen te starten. Ik had niet echt een ander argument.

Totdat Jonas Vingegaard met betraande ogen op een podium stond in Kopenhagen. Het opende mijn ogen, want ik besefte dat dit het tastbare bewijs was en is voor de wielersport. Commercie? Ja, Denemarken zal ongetwijfeld een flinke prijs hebben betaald voor dit festijn. Maar de ontvangst in Kopenhagen bewees het gelijk van de ASO. Dit is hoe wielrennen moet zijn.

Wielerfans heb je over de hele wereld en als de hele wereld de mogelijkheid krijgt om de Giro, Tour of Vuelta een keer van dichtbij aan te raken, dan is dat een zege voor de sport. Ik gun de Afrikanen hun Tourstart, bijvoorbeeld in Eritrea, met hopelijk in dat geval een traantje bij Biniam Girmay. Want de emotie die Jonas Vingegaard op het podium in Kopenhagen voelde, gun je iedereen.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)