Column: Wie de kuitjes van Alaphilippe zag, wist wat voor dag het werd

Kuiten zijn een tekenend beeld van het menselijk lichaam. De één kan rekenen op mooi gebruinde en gespierde kuiten, de ander moet het doen met witte melkflessen zonder inhoud. In de wielersport is dat niet anders. Sterker nog: op basis van kuiten kun je een heleboel vertellen, bijvoorbeeld dat Julian Alaphilippe zondag wereldkampioen zou worden.

Kuiten in de wielersport zijn bijster interessant. Mathieu van der Poel heeft misschien wel de mooiste; niet te dik, niet te dun, mooi getekend als hij op de pedalen staat. Wout van Aert zijn onderbenen zijn gigantisch. Toen de motor op de Mont Ventoux achter hem reed, hoorde je het asfalt kreunen bij iedere krachtuitbarsting uit Wouts kuiten.

Je hebt verder de dunne prikkers van Romain Bardet, die op iedere klim uit elkaar lijken te splijten als het steil omhoog gaat. Die van Primoz Roglic zijn uit de categorie Van Aert, de bonkige vierkanten van Dylan Groenewegen zouden niet misstaan in de film The Terminator en natuurlijk zijn er altijd de donkerbruine klimmerskuiten van onder meer Egan Bernal en Nairo Quintana. Kleine mannetjes, bij wie je je altijd afvraagt hoeveel kracht er nu precies uit zo'n dun kuitje kan komen. Iedere keer verbazen ze weer.

Kuiten zijn bovenal interessant in de aanloop naar een wedstrijd of zelfs als die al even onderweg is. Veelal staan de aders er strak op, dan weet je dat de kuiten klaar zijn voor een potje vlammen. Bij onder meer Vincenzo Nibali zag ik al even geen vlamkuiten meer. Op het startpodium van de Giro d'Italia dit jaar wist een ieder al: dit zijn niet de benen van een Haai op killerjacht. Kijk de beelden uit de Tour van 2014 en Giro van 2016 er maar op na, toen Nibali's benen op knappen stonden.

Wie wel indrukwekkende kuiten had, was Alaphilippe tijdens het WK in Vlaanderen. De Fransman staat er altijd als het moet, als de kuiten moeten presteren op het allerhoogste niveau. Alaphilippe is een fenomeen, eentje die altijd levert als het moet. In de Ardense klassiekers, de Tour en het WK; Julian zorgt voor die wedstrijden extra goed voor z'n kuitjes, die al weten dat ze extreem veel pijn zullen lijden. Arme kuiten van Alaphilippe...

Toen de gretige Julian op het WK zijn eerste versnelling inzette, zei zijn gezicht dat hij ieder moment kon omvallen. Zijn kuiten vertelden echter een ander verhaal. Toen hij in de laatste zeventien kilometer alleen reed en de motor iedere Vlaamse klim achter de Fransman reed, kwam de schoonheid van een stel kuiten in topvorm naar voren. Strak, de spieren knalden nog net niet uit z'n huid en de bloedvaten schreeuwden om zuurstof.

Wie de kuitjes van Alaphilippe zag, wist wat voor dag het werd. Iedere klim keek hij gekker, maar iedere klim zorgden zijn kuiten ervoor dat hij van onder tot boven staand naar boven kon schieten. Hij viel niet stil, zoals hij nooit stilvalt als de hele wielerwereld meekijkt. Ik hoop dat de kuitjes 's avonds na de koers goed zijn verwend op de massagetafel, want dat hadden ze meer dan verdiend.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)