Alaphilippe volgt zichzelf in spektakelkoers op als wereldkampioen, zilver Van Baarle

Een ijzersterke Julian Alaphilippe heeft in Vlaanderen succesvol zijn wereldtitel van Imola weten te verdedigen. In een loeizware wedstrijd, met talloze uitstappers, wist hij de concurrentie de das om te doen met een kwartet aan aanvallen. Dylan van Baarle veroverde namens Nederland het zilver.

Alsof er een heus volksfeest was losgebarsten: zoveel Belgische wielerfans waren afgereisd naar Antwerpen om het peloton bij de start van het wereldkampioenschap toe te juichen. Dat gaf de renners veel goede moed voor de race, maar volle bak koers vanaf het begin was het nog niet. We kregen te maken met de bijna ‘klassieke’ kopgroep op een internationaal kampioenschap, gevuld met renners die we de rest van het jaar niet of amper gezien hebben.

Beelden: Veel fans en geweldige sfeer langs WK-parcours in Vlaanderen

Van Ecuador tot aan Mongolië: de koplopers vormden met elkaar een bont gezelschap. Voorin was Patrick Gamper de meest in het oog springende naam. De Oostenrijker, in het dagelijks leven uitkomend voor BORA-hansgrohe, voegde zich in tweede instantie bij de kopgroep. Samen met zijn kompanen verzamelde hij een voorsprong van maximaal zes minuten op het peloton.

Koers ontploft op 180 (!) kilometer van het eind

Waar de kopgroep het op een WK soms aardig lang uit weet te houden, moesten de acht mannen vooraan dit keer genoegen nemen met een verre bijrol. Dat had allemaal te maken met de situatie die zich op 180 (!) kilometer van het eind plaatsvond in het peloton. Het was daar Anthony Turgis die namens de Fransen de knuppel in het hoenderhok gooide. Hoewel zijn poging geen standhield, was de toon direct gezet.

Het was de landgenoot van Turgis, Benoit Cosnefroy, die het stokje overnam. Op een van de beklimmingen opende hij het vuur. Hij kreeg Remco Evenepoel en Magnus Cort Nielsen mee in zijn wiel. Hoewel er al behoorlijk wat kracht in hun aanval zat, barstte de koers volledig open toen er een scheur ontstond in het peloton. Het voorste deel voegde zich bij de groep-Evenepoel, waarna we een sterk blok achtervolgers in de race kregen.

De term ‘sterk’ is misschien nog zacht uitgedrukt. Naast Evenepoel, Cosnefroy en Cort kregen we Primoz Roglic, Kasper Asgreen, Arnaud Démare, Brandon McNulty, Stefan Bissegger én meer mee. De grote afwezige: Italië. Het land van kopman Sonny Colbrelli moest vol aan de bak om de opgelopen schade te repareren. Het gat met de koplopers was door knap afstopwerk van de Belgen namelijk in no-time opgelopen tot meer dan een minuut.

België maakt er een slagveld van

De samenwerking in de groep-Evenepoel was echter niet je-van-het, tot onvrede van het Belgische talent. Na een penibele situatie voor de Italianen wist het peloton op 135 kilometer van het eind weer de aansluiting te vinden. Niet veel later was ook de oorspronkelijke kopgroep eraan voor de moeite, waarna we weer van voor af aan mochten beginnen met het formeren van de stellingen.

Verschillende renners probeerden wel een nieuwe vluchtpoging op poten te zetten, maar het mocht allemaal niet van het peloton. Vervolgens besloten de Belgen zelf maar het heft in handen te nemen. Zij legden in deze ‘tussenperiode’ het peloton een strak tempo op, waardoor wegkomen onmogelijk was. Achteraan ging de deur wel volledig open. Het peloton werd stevig uitgedund, de sprinters moesten loslaten.

Nieuwe kopgroep met Evenepoel

Een lange tijd hield deze periode aan. Het duurde tot op negentig kilometer van de streep tot we weer een serieuze aanvalspoging te zien kregen. Dit keer was het Nils Politt met de versnelling. De actie van de Duitser leidde ertoe dat een groepje zich af kon scheiden van het peloton. Ook hierin bevonden zich de nodige sterke renners: Evenepoel was wederom een van de initiatiefnemers. Namens Nederland was Dylan van Baarle vertegenwoordigd.

De wedstrijd bleef zich dynamisch vervolgen. De Moskesstraat zorgde ervoor dat voorin nog vijf renners van het groepje overbleven. Evenepoel en Van Baarle waren erbij en hadden het gezelschap van Neilson Powless, Valentin Madouas en Andrea Bagioli. In het peloton was er geen één land dat het initiatief goed in handen kreeg, maar het tempo lag hoog. Langzaam werd de groep dus verder uitgedund.

Topfavorieten beginnen eraan, Van Aert en Van der Poel op de afspraak

In het peloton greep Julian Alaphilippe een heuvelzone aan om een schifting te forceren. Dat was een duidelijk signaal voor veel toppers om mee te zitten. Bijna allemaal waren ze van de partij: Matej Mohoric, Sonny Colbrelli, Florian Sénéchal, Giacomo Nizzolo, Tom Pidcock, Mathieu van der Poel, Wout van Aert, Jasper Stuyven en Zdenek Stybar. In sneltreinvaart naderde deze groep de groep met Evenepoel, een samensmelting volgde. Michael Valgren was de enige die nog vanuit het peloton de oversteek naar deze groep kon maken na knap werk van Asgreen.

In het peloton ontstond wat onvrede over de nieuwe situatie die ontstaan was, maar de macht om daar nog iets aan te veranderen was er niet. Politt probeerde nog wel een nieuwe aanval op te richten, maar kreeg daar met Benoit Cosnefroy, Victor Campenaerts en Jan Polanc niet de juiste mensen voor mee. Op die manier werd het lot van alle renners achter de koplopers wel beslecht: geen regenboogtrui voor hen.

Alaphilippe met een kwartet aan aanvallen

Alaphilippe beschikte duidelijk over sterke benen, maar ook over een onrustig temperament. Nadat een eerdere aanvalspoging (met Colbrelli toen in zijn wiel) mislukte, besloot hij na overleg op 21 kilometer van het eind opnieuw te gaan. Dit keer gebruikte hij de Wijnpers als moment van zijn aanval, resulterend in een kleine voorsprong voor de Fransman. Na wat spannende momenten klonterde de groep toen toch weer wat samen. Iedereen moest hier volledig uit zijn kot komen.

Na de samensmelting probeerde Alaphilippe het opnieuw, maar wederom zaten anderen direct op zijn wiel. Van der Poel en Van Aert zaten achter een breukje. Van der Poel weigerde het gat dicht te kletsen en rekende daarbij op zijn Belgische concullega. Die aarzelde niet en deed het dan maar zelf, waarna iedereen weer terug kon keren tot het eerste groepje.

En nog was het niet klaar met Alaphilippe. En de vierde keer was het wél raak. Geen enkele renner in de kopgroep had direct een antwoord op de zoveelste poging van de Fransman, waarna hij een gat van zo'n twintig seconden sloeg. Stuyven, Valgren, Van Baarle en Powless vormden achter hem een groepje. De rest was genoodzaakt tot een rol in de achtervolging.

Alaphilippe verdedigt titel in zenuwslopende finale

Een zenuwslopende finale brak aan. Groot was de voorsprong van Alaphilippe niet, maar in de achtergrond zat iedereen kapot. De eerste achtervolgende groep leek eenvoudig naar het wiel van de Fransman te kunnen rijden, wat betreft de afstand, maar in deze fase van de koers was dat alleen maar schijn. Alaphilippe moest zichzelf nog een paar keer rechtzetten op de heuvels en verdedigde daarmee zijn voorsprong.

Voor Alaphilippe was de missie duidelijk: zo hard mogelijk doorrijden. Voor de rest achter hem was het een stuk minder duidelijk. Mede daardoor wist de wereldkampioen van Imola zijn voorsprong in het laatste deel van de wedstrijd alleen maar uit te bouwen. Nadat hij ook de Wijnpers succesvol bedwongen had, was het duidelijk: Alaphilippe zou zichzelf opvolgen als wereldkampioen.

Lees hieronder verder.

Van Baarle schenkt Nederland opnieuw zilver

De achtervolgende groep moest zich neerleggen bij een zilveren medaille. Niemand wist uiteindelijk weg te geraken in de finale uit dit groepje, waarna er gesprint moest worden om de tweede plek. Het was nota bene Van Baarle die hier na deze slopende koers de snelste bleek. Hij klopte Valgren, die er met het brons vandoor ging. Stuyven en Powless eindigden op respectievelijk plek vier en vijf.

Pidcock en Stybar waren vanuit de groep daarachter nog weggesprongen en reden naar de zesde en zevende plek in de einduitslag. Van der Poel was de snelste van het groepje en finishte als achtste. In het peloton wist Alexander Kristoff de sprint nog te winnen.