Egan Bernal: In een jaar vol kwetsbaarheid en grinta vond het wonderkind z'n plezier terug

Het wegseizoen zit erop en dus is het tijd om terug te blikken op een waanzinnig wielerjaar 2021. In zeven dagen tijd behandelen we de zeven beste renners van het seizoen, op basis van de UCI World Ranking. Vandaag: Egan Bernal, het gewezen wonderkind, dat in 2021 met een flinke dosis grinta opkrabbelde.

Als de eerste tekenen goed zijn

Als een bang schaapje stond hij aan de start van een B-koers waar hij normaliter z'n hand niet voor zou omdraaien. Hoe zou de rug voelen? Kan hij de competitie verdragen? Heb ik genoeg gedaan op training, of juist te veel? De Etoile de Bessèges werd een ontdekkingtocht voor iemand die de Tour de France al eens gewonnen had. Alsof je iedere dag twintig kilometer wandelt en je na een half jaar niets doen plots weer de wandelschoenen aantrekt.

Bernal verstopte zich in de buik van het peloton in Bessèges, de benen voelden nog wat roestig. Toch was de opluchting groot toen na vijf koersdagen bleek dat de rug het had gehouden. Op naar de Tour de la Provence, waar in tegenstelling tot Bessèges ook echt geklommen werd. De Mont Ventoux mag je anno 2021 wel een goede test noemen, nietwaar? Eén keer raden wie er als tweede boven kwam... Bernal zag zijn ploegmaat Iván Sosa wegrijden, maar was daarachter in staat om Julian Alaphilippe volledig te frustreren met het betere zuig- en plakwerk. Toen de wereldkampioen rood was aangelopen, reed Bernal in de slotkilometer doodleuk bij hem weg. Een derde plaats in het eindklassement, daar kon hij wel wat mee.

Door naar Italië, waar met de Trofeo Laigueglia en Strade Bianche twee eendagskoersen voor de betere klimmers op het programma stonden. Andere temperaturen begin maart, maar Bernal zette opnieuw een stap. Bauke Mollema was met een late aanval weliswaar te slim in de Trofeo Laigueglia, maar de achtervolging die Bernal inzette, daar zat wel wat op. Dat hij in Strade Bianche vervolgens doodleuk kon antwoorden toen Mathieu van der Poel en Julian Alaphilippe op de steilste gravelstroken vertrokken, dat was de bevestiging. Geen Tadej Pogacar en Wout van Aert, wel Bernal in de finale. De eerste tekenen van herstel? Stiekem veel meer dan dat.

Een op zichzelf staand vraagstuk

Volledig gesloopt kwam hij over de streep, net als al die andere wereldsterren die elkaar in de vijfde etappe van de Tirreno-Adriatico hadden aangevallen. De benen waren tot dat moment goed geweest. Hij was bij de pinken toen de beste punchers ter wereld elkaar in de haren vlogen en toonde zich een dag later een uitstekende knecht voor Geraint Thomas, door bij de Welshman te blijven toen die door pech op achterstand kwam. Het verval kwam in de zwaardere bergritten. Op de Prati di Tivo verloor hij een minuutje op Pogacar en werd hij elfde. In die verschrikkelijke vijfde etappe liep de schade op tot over de twee minuten. Een 53e plek in de tijdrit zette Bernal op plek vier in het eindklassement. Niet slecht en hij was zelf tevreden, maar ook zeker nog niet goed genoeg.

Na de Tirreno verdween Bernal voor bijna twee maanden van de radar. Hij trok zich terug in zijn Colombia, waar hij hard werkte om klaar te zijn voor de Giro d'Italia. Bernal werd in de aanloop naar de Giro een op zichzelf staand vraagstuk. Hij had sinds die dramatisch verlopen Tour de France in 2020 geen grote ronde meer gereden. Zijn inzinking van vorig seizoen bleek te komen door een chronische rugblessure. Bernal had ongelijke benen, waardoor hij al langere tijd leefde met een 'abnormale kromming van de rug'. Dat ging altijd prima, tot 2020. Bernal trok zich terug uit de Tour en terug uit de wielersport. Richting 2021 werd het een soap: Hoe is het met de rug van Bernal?

Na al dat werk in de sportschool, zijn eerste racekilometers en een enorme berg trainingswerk in Colombia kwam een nieuwe Bernal naar Italië, zijn Italië. Bernal 2.0 konden we hem haast wel noemen. Hij was voorzichtig, liet niet het achterste van zijn tong zien en hield altijd en overal een slag om de arm. Tot die ene persdag, vlak voor de Giro-start. 'Ik hoop dat alles oké zal zijn en dat de rug het houdt voor de hele Giro. Als alles goed gaat, focus ik me op het klassement en wil ik vechten voor het roze in Milaan', zo klonk het. Zou het dan toch? Herrees Bernal uit de dood en ging hij in één klap op voor Giro-winst? Kon dat? Ja? Nee toch? Ja?...

Aanvalslust en kwetsbaarheid

Hij moest er nog een beetje inkomen, zo was de boodschap. Twee maanden niet gekoerst en twijfels over de rug, dat moest in ogenschouw worden genomen in die eerste Giro-week. Veertigste in de openingstijdrit, dat was niet verkeerd. Groot nadeel: Het was verschrikkelijk weer in Italië, eigenlijk de hele eerste helft van de Giro. Kou en nattigheid, dat kon die rug niet gebruiken, toch? We schrijven dag vier van de Giro en Giulio Ciccone is zojuist vertrokken uit het peloton. Mikel Landa volgt, daarachter blijft het stil. Waar is Bernal? Daar is Bernal. Een ongekende stoot, de weg droogt er in één klap van op. Bernal vliegt naar en over Landa, richting het wiel van Ciccone. Op de loeisteile Colle Passerino gaat het niet om ritwinst, wel om de openbaring die Bernal heet. Daar was 'ie weer, eigenlijk voor het eerst sinds 2019.

De toon was gezet, maar kon hij het ook met aankomst bergop, na een langere en zwaardere dag? Op dag zes is de San Giacomo het toneel voor een nieuwe portie grinta. Bernal test andermaal de benen en kijkt nooit meer om. Dat Remco Evenepoel en Ciccone z'n wiel kunnen houden, lijkt hem niets te deren. In de stromende regen denken we een eerste glimlach te ontdekken, dit is voor Bernal zoveel meer dan alleen een aanval voor wat tijdswinst. Het gewezen wonderkind had de wereld aan zijn voeten, totdat de rug opspeelde. Nu was hij terug en dat mocht iedereen weten, met het klapstuk in etappe 9, de laatste dag voor de eerste rustdag. Aankomst op de steile en onverharde finish van de Rocca di Cambio. Bernal verandert er definitief alle vraagtekens in uitroeptekens. Hij snelt als een raket weg op het gravel. Op de top volgt een luide kreet. Ritwinst! Hij kon het nog! De roze trui die eraan verbonden was, zorgden voor tranen.

Een grote ronde betekent zuinig omgaan met je energie, niet te gek doen. Wie een grote ronde wil winnen, moet nergens uit de bocht vliegen. In dat opzicht was de zegetocht van Bernal een dikke middelvinger naar al die theorieën, in eerste instantie. Op de eerste dag na de rustdag bleef hij doorgaan met aanvallen, dit keer in een Strade Bianche-etappe, met in de finale klimmen op asfalt. Filippo Ganna fungeerde als Ferrari-motor, Bernal gooide in de finale alle cilinders open. Een volgende dreun naar de concurrentie, reeds 45 seconden in de tas richting Aleksandr Vlasov en al meer dan een minuut naar Damiano Caruso en consorten. Op dag 14 weer een knal, dit keer op de Monte Zoncolan. Muurklimmen voor gevorderden, dit keer met Simon Yates als sterkste concurrent. Maar waar de rivalen goede en slechte dagen afwisselden, was Bernal de constante factor. Bovenin de mist van de Zoncolan liet de Colombiaan Yates nog staan. Steviger en steviger in het roze.

Z'n tweede ritzege kon niet uitblijven in die tweede week, de week van de grinta. Wielerfans op televisie zagen er niets van door noodweer en haperende camera's, maar wat Bernal op de Passo Giau uit z'n benen wapperde, dat was wereldklasse. De regenjas ging richting de finish nog uit, want de roze trui moest in beeld voor de foto aan de meet. Het toonbeeld van bravoure, omdat hij met z'n uitgebreide viering zeker tien seconden cadeau deed. Boeien! Niemand kon Bernal nog wat maken, toch? Toch wel, zo bleek. Was het al een teken van de coronabesmetting die hij daags na de Giro middels een positieve test opliep? Bernal was in de slotweek plots kwetsbaar, al stortte hij nooit in elkaar. Na al dat aanvallen was het in de slotweek consolideren en voorzichtig omgaan met iedere procent energie. Bernal zag lijdzaam toe hoe Yates en Caruso nog een steekje uitdeelden, maar zelfs op tachtig procent was Bernal ruimschoots goed genoeg om de champagne in Milaan te ontkurken.

Nog één glimp van klasse

Na de Giro volgde corona, volgens velen een verklaring voor die wat mindere derde week. Veel belangrijker: het virus gooide het najaar van Berna in de war. Na de Giro zagen we hem twee maanden niet, totdat hij plots terug was als helper van Gianni Moscon in de Clasica San Sebastián. Bernal had niet één, maar wel twee of drie jasjes uitgedaan en leek in niets meer op de man die in de Giro iedereen aan bonken had gereden. De rug was wel prima, maar nu was het een gebrek aan voorbereiding dat hem parten speelde richting het laatste hoofddoel van het seizoen: La Vuelta.

Bernal ging er met frisse moed tegenaan, met Adam Yates en Richard Carapaz als welkome bliksemafleiders. Nooit zagen we in Spanje echter de Giro-glans. Bernal was wel goed, maar niet goed genoeg. Dat wist hij zelf ogenschijnlijk al de hele ronde, maar het verwachtingspatroon dat hij in de Giro had gecreëerd, speelde hem nu parten. Iedere dag moest hij uitleggen of hij Primoz Roglic nog ging aanvallen. Hoe hij dacht de Vuelta nog te kunnen winnen?

Bernal bleef ijzig koel en liet het langs zich heen gaan. In de zeventiende etappe naar Lagos de Covadonga leek hij te willen zeggen: Is dit wat jullie willen? Het was een alles-of-nietspoging, resulterend in niets. Er was nog 61 kilometer te gaan en nog anderhalve col voor de boeg. Bernal gooide al z'n kaarten op tafel. Als het moest gebeuren, dan vandaag. Z'n status draaide hem de nek om, met Roglic die hem geen ruimte gunde en mee ging. Samen denderden ze door de regen, over de San Juan de Beleño, door de vallei, omhoog op de Lagos de Covadonga. Roglic hield vol, Bernal viel terug tot bij de andere favorieten. Een bemoedigend slotstuk, na een ijzersterke tijdrit op de slotdag resulterend in plek zes in het klassement. Een Vuelta met slechts één glimp van klasse, na een jaar vol kwetsbaarheid en grinta. Een jaar waarin het wonderkind z'n plezier terugvond. U zijt gewaarschuwd.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)