IDL Retro | David van der Poel geruisloos gestopt: deze 'broer(tje)s van' kenden soortgelijk bijzonder pad

Geruisloos, zo kan je het afscheid van David van der Poel deze dinsdag het beste omschrijven. De 31-jarige broer van wereldkampioen Mathieu hing zijn fiets in Putte-Kapellen - waar hij nog knap tweede werd - letterlijk en figuurlijk aan de haak, al hoefde dat van hem niet per se met slingers en al. In deze IDL Retro zetten we enkele broeders uiteen waar het talent ook niet evenredig verdeeld werd.

Let op: David is hoe dan ook een goede coureur. Met overwinningen in de Zilvermeercross van Mol, een rit in de Tour de Alsace en tal van ereplaatsen en bijdrages aan mooie overwinningen - recent nog bij de Ronde van Turkije van Jasper Philipsen - drukte hij zijn stempel echt wel tijdens zijn loopbaan. 'Ik heb er vrede mee genomen dat ik stop met profwielrennen. Het besef zal wel komen als we een paar dagen of weken verder zijn', liet hij bij zijn afscheid weten.

Groots uitpakken deed hij in Kapellen niet. 'Dat is niet hoe ik ben of wat ik wil. Liefst wil ik niet te veel tam-tam rond mijn afscheid. De mensen rondom mij wisten het natuurlijk al, maar verder heb ik er zo weinig mogelijk aan proberen te denken', liet hij weten. Ook zijn verdere toekomst is op het moment nog niet bekend. 'Ik heb er echt nog niet bewust over nagedacht, omdat ik er nog niet echt mee bezig wilde zijn. Ik ga nu wat rusten en alles even laten bezinken.'

Van der Poel stond gedurende zijn loopbaan natuurlijk voor een groot deel in de schaduw van broertje Mathieu, waar hij bij RTBF eens uitgebreid over sprak. 'Soms, als ik erover nadenk, zeg ik tegen mezelf dat het heel leuk moet zijn om zijn benen te hebben, zijn kwaliteiten te hebben, te kunnen koersen zoals hij. Maar het heeft geen zin om te vergelijken, want het zal de situatie niet veranderen. Ik moet op mezelf gericht blijven, zoveel mogelijk proberen te doen met mijn kwaliteiten en mijn werkgever tevreden stellen. Ik weet wat Mathieu moet doen om zijn niveau te bereiken en ik ken de zware trainingen die hij moet doorstaan. Ik zou het niet kunnen', was de conclusie van David. En die woorden zullen onderstaande broers onderstrepen, al hebben we het dan niet over gelijkwaardigen als de gebroeders Yates, Schleck of Feillu.

Juraj en Peter Sagan

Eén van de meest recente broederschappen in het peloton is natuurlijk die tussen Juraj en Peter Sagan. Juraj volgde zijn broer overal, maar besloot uiteindelijk één jaar eerder dan Peter - in 2022 - een punt achter zijn loopbaan te zetten. Dit seizoen volgde ook de drievoudig wereldkampioen, die zijn loopbaan begin oktober afsloot in de Tour de Vendée.

Als jonge jongens deden de twee alles al samen. 'Niet alleen wielrennen, maar ook wakeboarden en windsurfen. En ik heb gedanst, gevoetbald en deed aan judo of karate, of zoiets. En in de winter gingen we snowboarden en skiën', vertelde Peter daar eens over. Later hielden de twee dit op alle niveaus vol: ze beklommen samen de Kilimanjaro, maar Juraj was ook present bij de wereldtitels van Peter in de Verenigde Staten, Qatar en Noorwegen.

Dayer en Nairo Quintana

Ook in Colombia kennen we een verhaal van de broers, en wel bij Dayer en Nairo Quintana. Nadat Nairo enigszins verrassend als tweede was geëindigd in de Tour van 2013, werd ook de twee jaar jongere Dayer voor 2014 aan boord gehaald bij Movistar. Bij die ploeg bewees hij zeker dat hij goed meekon op het hoogste niveau: zo won hij in 2016 de Vuelta a San Juan, voor Nairo.

Eind 2018 werd Dayer de deur uitgezet bij Movistar, één jaar voor Nairo. Toen die in 2020 een royaal contract tekende bij Arkéa Samsic, mocht zijn broertje ook weer mee. Beschuldigingen van doping en later tramadolgebruik zorgden er echter voor dat beide heren eind 2022 de deur werden gewezen, waar Dayer zich eerder al over uitsprak. 'De Franse politie kan zo veel onderzoek doen als ze willen, maar er is niets', was hij stellig. Nairo zoekt ondertussen nog altijd naar een contract.

Martin en Peter Velits

In Slowakije weten ze er wel wat van, wielerbroers. Naast Sagan is er namelijk ook de tweeling van Velits, die misschien niet meer bij iedereen die dit artikel leest bekend is. Beide mannen werkten zich via Dukla Trencin, Konica Minolta en Wiesenhof op naar de profrangen, maar kwamen daar met verschillende adelbrieven binnen: Peter was net wereldkampioen bij de beloften gewonnen in Stuttgart, 2007.

Bij de overgang naar de profs volgde er een tweespalt: Peter reed podium in Clasica San Sebastian en reed zichzelf in 2010 pardoes uit het niets naar een tweede plek in de Vuelta, waarmee hij de toekomst van zowel hemzelf als Martin weer voor een paar jaar verzekerde. Op een eindzege in de Ronde van Oman en enkele goede tijdritten na was dit zijn échte grote wapenfeit, al werd hij bij zowel BMC als Quick Step meerdere keren wereldkampioen. Martin bleef bij die laatste ploeg tot 2017 aan boord als gewaardeerde knecht, waarna hij één jaar later dan zijn broer stopte.

Prudencio en Miguel Indurain

Het meest 'pijnlijke' verhaal is misschien wel dat van Prudencio en Miguel Indurain. Miguel kennen we natuurlijk allemaal als gepatenteerd tijdrijder en vijfvoudig winnaar van de Tour de France, maar de wielercoinnasseurs zullen weten dat ook broer Prudencio vier keer deelnam aan de Ronde van Frankrijk.

In 1993 mocht hij zijn debuut maken aan de zijde van de dan tweevoudig winnaar, maar dat verliep in de tijdrit niet echt van een leien dakje. Prudencio liet de laatste tijd noteren op het moment dat broer Miguel, de beste specialist ter wereld, nog moest rijden en had zodoende te vrezen van de tijdslimiet. Door een lekke band van Miguel in de slotfase verloor hij tijd, wat broerlief nét aan in de Tour hield. Prudencio zou die Ronde van Frankrijk ook uitrijden en dus aan de zijde van gele trui Miguel Parijs binnenrijden.

Serse en Fausto Coppi

De naam Coppi klinkt natuurlijk als een klok, maar weinigen weten dat de vermaarde Fausto ook een broer had: Serse Coppi. Serse was geen grootse coureur, maar heeft toch maar mooi Parijs-Roubaix op zijn palmares staan. Hoe dat tot stand kwam? Op curieuze wijze: een kopgroep van drie renners werd net voor Roubaix verkeerd gestuurd, waarna Serse de plek 'om plek vier' won. Uiteindelijk was hij één van de twee winnaars, samen met koploper André Mahé.

In 1951 deden beide broers samen mee aan de Ronde van Piemonte, waar Serse zijn wiel in volle finale in een tramspoor bleef haken. Hierdoor kwam hij zwaar ten val, maar ondanks het feit dat hij de koers niet uitreed kon hij wel terug naar zijn hotel keren. In zijn kamer verslechterde zijn toestand snel door inwendige bloedingen, waarna hij in het ziekenhuis uiteindelijk in de armen van broer Fausto stierf.